Afgelopen week ging de strijd om de Week Spot tussen twee kanshebbers. Ik hoef deze week dus niet lang na te denken over de Week Spot van deze week. Ik lig echter nog wel een bericht achter en vandaar dat ik vanavond eerst een aflevering van 'Verzamelwoede' ga doen. Het schrijven hiervan neemt al snel een uur in beslag (doordat ik wel eens gegevens moet opzoeken en dan lang blijf hangen op 45cat of Discogs). en ik weet niet of ik dan nog behoefte heb aan het schrijven van de Week Spot. Dat kan ik ook net zo goed combineren met 'Het zilveren goud' van morgen. Overigens kan ik melden dat ik op het punt sta om een stel platen af te rekenen op Discogs. Van een handelaar die we anders kennen. Het levert zowel platen op voor de Blauwe Bak als voor de algemene bakken en bevat ook een kleine upgrade. De plaat is nu ook niet in de beste staat, maar vooruit... voor deze prijs kan ik hem niet laten liggen. Vanavond mag ik de vijftiende bak van de jaren zestig in de schijnwerpers zetten en doe dat met alle plezier. De nummer 1 is echter erg voorspelbaar, maar ik kan daar helaas niets aan veranderen.
In de oude situatie die ik gebruik voor 'Verzamelwoede' begint deze bak met 'The Dream' van Max Romeo. Of 'Dream', zoals op de labels staat. Ofwel: Hoe preuts kan Nederland soms zijn. Terwijl 'Erotica' van Man en 'Je T'Aime... Moi Non Plus' gewoon op de radio mag worden gedraaid, denkt de Nederlandse tak van Phonogram dat iemand aanstoot zal nemen aan 'Wet Dream'? Het veelvuldig gebruik van het woord 'pussy' maakt het uiteindelijk nog het meest pijnlijk voor de Engelse radio, maar ook daar kunnen ze de humor van in zien. In Nederland wordt 'Wet Dream' dus als 'Dream' of 'The Dream' aan de man gebracht. De laatste in de bak is 'Runaway' van Del Shannon. De 1990-uitgave op EMI wel te verstaan en één van de cadeaus voor mijn vijftiende verjaardag. 'Runaway' is dan pas weer in de belangstelling gekomen vanwege de Veronica-serie 'Crime Story'. Toch is er iets heel erg vreemds aan deze release. Op de labels staat bij zowel 'Runaway' als 'He Cheated' het jaartal 1967. Ook de 'running time' klopt niet bij 'Runaway'. Del Shannon neemt in 1967 een nieuwe versie op met Andrew Oldham welke een stuk langzamer is en daardoor ook langer duurt. 'He Cheated' komt uit dezelfde sessies. Het lijkt dus alsof EMI zich op het laatste moment heeft gerealiseerd dat 'hun' opname niet die uit 'Crime Story' is en nog snel de a-kant heeft aangepast, terwijl de labels en hoes betrekking hebben op de 1967-opname. In april 2021 begint de bak met 'Get Yuurself A Ticket' van Roek's Family. en is Max Romeo de 25e single. 'Georgy Girl' van The Seekers besluit nu de bak en is Del Shannon de 26e in de zestiende jaren zestig-bak.
Snel nog even de artiesten en groepen met drie of meer singles? Dat zijn: John Rowles (3), Billy Joe Royal (3), Barry Ryan (4, plus 2 met Paul), Bobby Rydell (4), Sam & Dave (6), Sam The Sham & The Pharaohs (5), Sambrinco's (6), Sandy Coast (6), Willy Schobben (5), Sjakie Schram (3), The Searchers (6), Neil Sedaka (3), The Seekers (5) en The Shadows (8). De top twaalf ziet er als volgt uit:
1. Eloise - Barry Ryan (Duitsland, MGM 61207, 1968)
2. The Sweet Sounds Of Summer - The Shangri-Las (UK, Mercury MF 962, 1966)
3. Capital Punishment - Sandy Coast (NL, Relax 45.129, 1969)
4. Don't Go 'Way Little Girl - The Shame (UK, MGM MGM 1349, 1967)
5. Georgy Girl - The Seekers (NL, Columbia C 23 287, 1967)
6. I've Told Every Little Star - Linda Scott (NL, Artone CA 24108, 1961)
7. Take It Or Leave It - The Searchers (NL, Pye 7N 17094, 1966)
8. The Schoolteacher Said So - The Savage Rose (Denemarken, Polydor XM 62 099, 1969)
9. Wonderful Land - The Shadows (NL, Columbia 45 DB 4790, 1962)
10. Be My Baby - The Ronettes (UK, London HL-U 9793, 1963)
11. It Dokkumer Lokaeltsje - De Sambrinco's (NL, Fan Fryske Groun M.S> 3006, 1958, re: 1969)
12. Hush - Billy Joe Royal (NL, CBS 3044, 1967)
Ik trap deze top twaalf af met Billy Joe Royal. Altijd een fijne plaat om een show mee te beginnen en in 'Verzamelweede' voelt het eveneens goed. We hoeven niet als een stoomlocomotief langzaam in beweging te komen en er zit meteen schot in de zaak. Dat is bij De Sambrinco's overigens niet anders na het intro. Ik heb 'It Dokkumer Lokaeltsje' overigens ook in de originele persing uit 1958 (op Telefunken) en de tweede oplage uit 1960 (op CNR), maar voor de foto is deze heruitgave uit 1969 het meest geschikt. Fan Fryske Groun is een publicatiemaatschappij eigendom van Melis Van Seijen. Zijn zoon zal in 1972 dit werk voortzetten met de oprichting van Universe Records, dat dezelfde plaat in 1981 opnieuw uitbrengt. 'It Dokkumer Lokaeltsje' staat eveneens op het repertoire van de folkrock-band waarvan ik meen in 1996 lid te zijn. Het is echter nooit verder gekomen dan de slechte auditie. The Ronettes koop ik in één van de allerlaatste 'rijke' dagen in Engeland. Iedere keer als ik twintig pond vraag aan de Engelse pinautomaat krijg ik deze zonder vragen uitgekeerd. Hoewel ik eigenlijk wel weet dat ik nooit zoveel geld op mijn Nederlandse rekening kan hebben. Als ik de armoede in ga in York heb ik op zijn minst beschikking over een stereo, platen en een fiets. Vreemd als het mag klinken, méér heb ik eigenlijk ook niet nodig. De muziek weet zelfs de honger te stillen!
De ijsbaan in Hommerts ligt er nog altijd zo bij als veertig jaar geleden. Ik zou me kunnen voorstellen dat de houten keet inmiddels een stenen variant heeft gekregen. Met de dorpsfeesten hebben we de spelletjes van school op het veld maar winters komt het onder water te staan in afwachting van vorst. Omdat ik niet zelf mijn veters kan strikken (....) ga ik bijna nooit alleen naar de ijsbaan. Of het is om 'te 'donderjagen' met andere schoolkinderen. De eerste herinnering die meteen opkomt is de warme chocolademelk en muziek van The Shadows. Ik herinner me nog iets van achter op de baan meet een noordelijke wind waardoor vlagen van de elektrische gitaren over de baan gaan. Bijna psychedelisch! Als puntje bij paaltje komt is 'Wonderful Land' wel één van mijn ultieme favorieten van The Shadows en ik dank de Hommertser ijsbaancommissie voor de introductie tot de muziek. In welke volgorde? Ik leer The Savage Rose kennen middels een verzamelelpee met 'underground'-bands op het Polydor-label. 'A Girl I Knew' heeft meteen 'iets' voor mij. Pas daarna ontdek ik dat het een Deense groep is welke dan, in de midden jaren negentig, nog immer actief is. Bijna zoals Jefferson Airplane uiteindelijk een Starship is geworden. In 1969 wordt de groep uitgenodigd in Engeland om een aantal nummers op te nemen. Dit doen ze onder leiding van Giorgio Gomelsky, de man die eerder met The Yardbirds heeft gewerkt. Er komen drie nummers voort uit de samenwerking. 'Birthday Day', 'The Schoolteacher Said So' en een nieuwe opname van 'A Girl I Knew'. Omdat de meesten niet zo onder de indruk zijn van 'Schoolteacher' wordt 'A Girl I Knew' in veel landen gekoppeld aan 'Birthday Day'. Dit is echter de Deense persing. Gewoon in Zwolle gekocht. 'Schoolteacher' heeft een beetje eenzelfde opbouw als 'A Girl I Knew', maar dan ietsje minder. Omdat ik de laatste niet als single heb, mag 'Schoolteacher' in de top twaalf. Ik heb in Mossley ook nog even een elpee van de groep gehad. Ze gaan vanaf 1971 samenwerken met de Italianen achter Middle Of The Road en het resultaat is even nietszeggend. 'Take It Or Leave It' van The Searchers neemt me terug naar de weken van de ziekenomroep in 1993. Dit exemplaar met 'hartje' heb ik overigens vorig jaar juli ontvangen van Albert.
'That's the girl'. De regisseur wordt nog eens gevraagd of hij zeker is van zijn keuze en wordt bijna kwaad. 'That's the girl', herhaalt hij opnieuw. Dan kijkt hij over zijn schouder en ziet dat hij zich heeft vergist. 'That's the girl' staat een paar meter achter hem en is niet degene die 'I've Told Every Little Star' zingt op het podium. Na een ietwat stroperig begin van de film komt het nu op stoom en volgen de beelden zeer snel op elkaar. Ik beschrijf hier overigens de scene uit 'Mulholland Drive', de film van David Lynch waar dit liedje van Linda Scott voor een kantelpunt zorgt in het script. Ik heb hem al jaren niet meer gezien, maar kan het bijna letterlijk scene voor scene opdreunen. The Seekers is zo'n plaatje waar ik altijd goede luim van krijg. Ik hoor het nummer bijvoorbeeld op de eerste werkdag bij Donker in 1993, maar het plezier vergaat me daar zodra ik aan het werk ben. Het valt me nu pas op dat dit de Nederlandse persing is met het Duitse catalogusnummer in het Duitse fotohoesje. In Duitsland is het al een paar maanden eerder, in september 1966, uitgebracht. 'Het schandalige debuut van Greg Lake' is elf jaar geleden één van de berichten op Soul-xotica. Het is de opmaat naar het vrijwel dagelijks publiceren. Het gaat hem dan om dit plaatje van The Shame, de eerste opname van Greg Lake voordat deze succes zal krijgen met King Crimson en Emerson Lake & Palmer. Het nummer is van de hand van een zeer jonge Janis Ian en ik heb eveneens de elpee met het origineel. Dat album staat in 2003 centraal in 'Sideburner's Blast From The Past' op Diggin4Dirt, het garagerock-magazine op het internet waar de personage Sideburner zijn oorsprong heeft.
Sandy Coast loopt in 1968 al een stap vooruit op de andere Nederlandse beatgroepen. Er wordt een beetje giechelig gedaan over een Armand die openlijk een joint rookt, maar de harddrugs van Herman Brood is 'not done' en reden voor Philips om Cuby & The Blizzards te dwingen afscheid te nemen van hun pianist. Terwijl de Groningse Ro-d-ys zich in 1968 nog druk maken over de Damslapers heeft Sandy Coast reeds een contract bij de Engelse maatschappij Page One. Van de Troggs-manager en orkestleider Larry Page. Vietnam is voor veel Nederlandse groepen een 'ver-van-mijn-bed-show' als Sandy Coast opeens een ander schrijnend onderwerp aansnijdt. In bepaalde Amerikaanse staten wordt dan nog altijd de doodstraf uitgevoerd. The Bee Gees heeft het onderwerp reeds behandeld in 'I've Gotta Get A Message To You' en Sandy Coast doet het dunnetjes over in 'Capital Punishment'. Op de keerzijde hebben ze iets verkeerds gedronken of gerookt want daar halen ze wel dingen door elkaar. Zijn vriend Abdullah die door de kasbah loopt, zou op zichzelf wel kunnen. Alleen is Abdullah dan op vakantie in Egypte of heeft een ongebruikelijke naam meegekregen voor die regio. Het vermoeden is dat Hans Vermeulen even een mindere dag had... The Shangri-La's is nog vrij recent. In 2014 zoek ik nog eens naar 'Give Him A Great Big Kiss' van The Shangri-La's als ik opeens deze Engelse single voorbij zie komen. Ik besluit deze sowieso te kopen en het nummer zal de daaropvolgende jaren gaan groeien bij mij. Het is geen klassiek Shangri-La's geluid, maar een licht-psychedelisch ding waarbij Shadow Morton zich goed heeft kunnen uitleven.
Het verhaal van mijn liefde voor 'Eloise' begint in februari 1991 als ik de single voor 4,95 gulden bij Sunrise koop. Dat is ook in 2021 nog een stevige prijs, maar de plaat is dan in topconditie. Inmiddels ligt dat eerste exemplaar (de single, niet het hoesje) in de container en ben ik een paar upgrades verder. Vervolgens gaan we naar de zomer van 2008 en de vakantie in België. Op de warmste dag van het jaar fiets ik 's middags naar Sint-Niklaas voor méér singles en drankjes in een café met een prachtige jukebox. Ook ik gooi een paar euro in het apparaat en zoek ook 'Eloise' uit omdat ik er zin in heb. Opeens gaat het geluid omhoog en schalt 'Eloise' door de zaak. Dat verklaart mijn eeuwige liefde voor dit prachtige stuk drama, ook al heb ik een zwak voor de opvolger ('Love Is Love') en zou ik 'The Hunt' ook nog graag eens een beetje succes willen geven. Het kan niet anders. 'Eloise' is de onbetwiste nummer 1. Bij Wolfman Radio ben ik overigens de enige die van mening is dat deze beter is dan de cover van The Damned.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten