Oef, ik lig een aardig stukje achter op schema. Dat betekent dat ik zo dadelijk maar eens een 'Verzamelwoede' moet gaan voorbereiden. De Engelse singles zijn niet binnengekomen en dat wordt dus te laat om nog deze maand mee te nemen in de 'Singles round-up'. Voorts kan ik melden dat ik de 'big want' én de Zweedse singles vanavond heb afgerekend. Het 'Singles round-up'-plezier kan dus een voortgang vinden in de nieuwe maand. Ik heb aanvankelijk nog het plan om 'Het zilveren goud' in één aflevering van twaalf te doen, maar ik ben achteraf gezien blij dat ik dit niet heb gedaan. Ik kan nu immers de berichten wel gebruiken om vrijdag op dertig uit te komen. Voor de volgende aflevering heb ik een verhaaltje klaar over de laatste dagen van april 1996. In dit derde deel moest ik het maar weer eens over het werk hebben.
Ik ben in november 1995 met een praktijkopleiding tot jachtschilder. Ofwel: De nadruk ligt op de praktijk. Je doet ervaring op om vervolgens eenvoudiger een stage-adres te kunnen vinden als je mocht besluiten om een relevante schildersopleiding (met theorie) te gaan volgen. Ik wil ze niet allemaal over één kam scheren, maar duidelijk is dat het een soort van dumpplek van de sociale dienst is geworden. Iedereen die een uitkering ontvangt en graag iets creatiefs wil gaan doen, komt hier terecht. Ik zou anno 2021 durven zeggen dat de opleiding iets 'Dream School'-achtigs heeft. De gemeentelijke sociale dienst heeft me laten weten best te willen investeren in een opleiding voor mij en ik zie Intertec als het opstapje. Kan er iets mis gaan? Nee, op zichzelf niet, want ik ken beide mannen die op deze afdeling de leiding hebben en zij zijn goed volk. Kan het dan nog steeds mis gaan? Ja, blijkbaar wel. Theo, die het schilderen begeleidt, laat me eens een opdracht doen en tijdens deze taak voel ik dat het niet goed gaat. Een fraai gelakte deur moet worden gestript en worden geschilderd. Over drie uren (of daaromtrent) moet de verf droog zijn en het resultaat toonbaar. Het begint al bij het schuren. Enerzijds wil ik mijn best doen op het schuren, maar aan de andere kant tikt de klok door en moet ik de klus op tijd klaar hebben. Het stofvrij maken doe ik dan ook met een Franse slag om tijd te winnen. Dan de boel in de lak zetten en drie uren later...? Niet om aan te zien. Korreltjes stof onder de verf, niet glad, een paar lopers. Deze opdracht drukt me met de neus op de feiten, iets dat ik probeer weg te stoppen sinds mijn zestiende.
Bij de geboorte heb ik een zuurstoftekort opgelopen en eigenlijk ben ik nog atlijd gelukkig dat het zó is uitgepakt. Voor hetzelfde geld was ik blind geweest, om maar iets te noemen. Ik heb echter een vertraagde motoriek. Wat kun je daar tegen doen? Niets! Je wordt ermee geboren, je gaat ermee dood en intussen moet je het maar zien te rooien. Ik zou heel diep kunnen ingaan op de materie, maar nee... ik hou het praktisch. Ik zal over een paar weken laten zien dat ik heel goed onder tijdsdruk kan werken, alleen moet ik dan alles onder controle hebben. Tijdsdruk werkt dan zelfs ontspannend op mij. In het geval van het schilderen wil ik een mooi resultaat afleveren. Daarvoor heb ik tijd nodig. Heel veel tijd. Tijd om te controleren of ik niet één dingetje over het hoofd heb gezien. In zo'n geval doe ik een dagdeel over een deur maar dan is het resultaat om door een ringetje te halen. Theo legt me later het nut van de opdracht uit. Logisch vervolg is dat ik bij een schildersbedrijf terecht kom dat werk doet voor woningbouwstichtingen. Deze rekenen niet af per geschilderde vierkante meter, maar de schilders schrijven scherp in. Er staat per saldo dus heel weinig tijd voor het schilderen van meerdere huurwoningen en bovendien hoeft het geen langdurige kwaliteit te zijn. Als de verf na drie jaar begint te bladderen dan kan hetzelfde bedrijf opnieuw inschrijven voor een volgende onderhoudsronde. In deze omgeving zal ik niet gelukkig worden want daarvoor wil ik kwaliteit afleveren. Hij komt vervolgens met een voorstel waar ik even aan moet wennen, maar dat ik ook even als geen andere uitweg zie: De sociale werkvoorziening.
Op deze manier ga ik al in mei 1996 de eerste onderzoeken in om te zien of ik geschikt ben voor de sociale werkvoorziening. Ik herinner me daarbij één keuringsarts die bijna van zijn pensioen gaat genieten. 'Ik wil voorkomen dat de sociale werkplaats een dumpplek wordt van de sociale dienst'. Vooral zestien jaar later heb ik vaak gedacht aan zijn woorden. Enfin, ik 'slaag' met vlag en wimpel voor de sociale werkvoorziening, maar dan weet ik nog niets over mijn volgende JWG-baantje. Ik sta ook zeker nog een anderhalf jaar op de wachtlijst en als het zo ver is...? Dan heb ik er helemaal geen zin in en besluit het een tijdje in het buitenland te proberen.
2466 Koos Werkeloos-Klein Orkest (NL, Polydor, 1982)
2467 Lola Lola-Lowland Trio (NL, CNR, 1969)
2468 Every Minute, Every Hour-Dean Martin (NL, Reprise, 1965)
2469 Je Bent Niet Hip-Patricia (NL, Imperial, 1967)
2470 Look Wot You Dun-Slade (NL, Polydor, 1972)
2471 I Love You, I Leave You-Tamalone (NL, CBS, 1971)
De singles heb ik wederom op verschillende momenten op de fancy fair in Sneek gekocht. Bij Slade is het puur gokken. Ik weet dat ik een single van Slade op de fancy fair heb gekocht, maar het lijkt me stug dat dit deze met fotohoes is. Patricia heb ik vermoedelijk in 1995 gekocht omdat deze in een ander hoesje zit. Tamalone is de meest in het oog springende van de zes. Nldiscografie vertelt me dat het Michel Buijen is, een singer-songwriter uit Meijel. De single wordt geproduceerd door Jan Akkerman. Naar verluid is Buijen in 2016 overleden. Ondanks de productie-credit van Akkerman is de plaat zelf een beetje 'mwah'. Ik geloof zelfs dat deze van de fancy fair in april 1997 is, maar ach... ik heb ze nu allemaal genoemd. Woensdag of donderdag ga ik op stap als 'roadie'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten