Natuurlijk is het gisteren, zondag, té mooi weer om binnen te zitten in mijn huisje in Steenwijk. Toch heb ik daar een enorme behoefte aan. Er zijn wel plannen voor een eindje wandelen of fietsen maar door het uit te stellen, gebeurt er helemaal niets. Ik vermaak me thuis kostelijk. Met de gordijnen dicht blijft het zelfs lekker koel in de woonkamer. Een beetje muziek luisteren en schrijven. Vooral het debuut van Moby Grape begint steeds meer in goede aarde te vallen bij mij. Daar moest ik binnenkort maar eens over schrijven. Ik ben gistermiddag nog wel even op de fiets naar de Woldberg geweest en daar een klein stukje gelopen. 'Gewoon' gelopen, als je begrijpt wat ik bedoel. De adrenaline van de popquiz van de avond ervoor kwijtraken. Het is de quiz die ik reeds twee jaar geleden had moeten organiseren nadat ik de quiz in De Karre had gewonnen. Deze vrijdagavond krijg ik van De Karre een boekwerkje waarvan ik het bestaan niet af weet, maar dat uiteindelijk ermee heeft te maken dat ik ben neergestreken in deze omgeving. Over dat boekwerkje ga ik straks méér schrijven. Als er niks tussendoor komt...
Vanmorgen heb ik een afspraak bij Roelien voor een verwenbeurt ten behoeve van mijn voeten. Omdat ik naar de Oostermeenthe moet lopen als de scholen in gaan, heb ik besloten tijdelijk een trainingsbroek te dragen. De rest van de kleren heb ik in mijn rugzakje zitten want ik heb een plan. Na een dergelijke behandeling voel ik me altijd een beetje duf en ga vaak direct naar huis om een uurtje te slapen. Dat hoort bij de behandeling als je het mij vraagt. Vandaag heb ik echter een heel ander plan. Ik ga me bij Roelien verkleden en vervolgens het Woldmeenthepad op en richting de Woldberg. Het eerste stuk is even doorbijten. Misschien een flauwe opmerking of een toeterende auto. Wellicht ook een paar blikken van verwondering. 'Heb ik dat goed gezien?'. Op het fietspad richting Woldberg ben ik 'veilig'. Iemand die me achterop komt fietsen beoordeelt me van achteren en kijkt vast niet om naar mijn gezicht. O ja, dat was ik vergeten te zeggen. Ik voel me een stuk minder comfortabel in deze uitdossing dan pak hem beet een paar maanden geleden. Ik ben nu echter onderweg naar het bos. Het bos van de Woldberg dat al mijn geheimen kent. Dat mij, ruim een half jaar geleden, heeft toegestaan een hele nacht rond te dwalen in verschillende outfits en dat de opmaat is geweest naar de afgelopen winter.
Rond het middaguur is de temperatuur zover opgelopen dat menigeen graag een korte broek zou willen aantrekken. Ik loop dan inmiddels over de heide en geniet ervan hoe de zon schijnt op mijn beklede knieën. Ik ga op een boomstronk zitten en vis de broodjes uit de rugzak. Het voelt allemaal erg vreemd aan. Normaal gesproken doe ik dit op woensdagmiddag en soms op zondagmiddag. Ik ben nog nooit eerder op maandagmiddag rond de lunch op de Woldberg geweest en al helemaal niet in deze outfit. De jas zit inmiddels wel in de rugzak. De benen is tot zover maar de armen mogen gerust een kleurtje krijgen. Ik kijk weinig tot niet op de klok en absorbeer vooral het bos tijdens de rest van mijn wandeling. Daarvan gaat ook nog een flink stuk op blote voeten. Mijn zolen zijn inmiddels gewend aan takjes, steentjes en schelpjes en dus wals ik overal doorheen. Op een gegeven ogenblik is het wel klaar en ga ik richting Onderduikersweg. Hier merk ik de wind en die is aan de koele kant. Ik trek dus het jasje weer aan, hoewel dat een beetje té heet is voor de tijd van het jaar. Aan de rand van Steenwijk zakt me de moed in de schoenen, maar ik zet de muziek op de telefoon een tandje hoger en loop parmantig naar huis. Het is inmiddels ruim vijf uren na de behandeling bij Roelien en ik heb genoten in de natuur. Nu moet ik eerst even slapen.
Ik heb vorig jaar (2020) geschreven over de Hemelvaartsdag van twintig jaar ervoor. Ik zal met de scooter van De Bilt naar Jutrijp als het ding het wederom begeeft. Vervolgens ga ik op de fiets en kom mezelf een aantal malen tegen tussen Swifterbant en Lemmer. Later in dit weekend ga ik naar Steenwijk waar ik me niet al té fraai zal gedragen bij goede vrienden en vooral meerdere malen ontzettend dronken zal worden. In dit weekend ontstaat ook het idee voor de biografie van Mannenkoor Karrespoor. Het zou een stuk gemakkelijker zijn als ik in de regio kom wonen en omdat ik het wel een beetje heb gehad in De Bilt regel ik kost en inwoning bij Harrie. Twee minuten lopen naar De Karre, tien minuten terug. Meteen na aankomst in Tuk in juni 2000 wil ik het eerste interview afnemen. Dan blijkt dat er frictie is in de gelederen van de groep. De ene 'leider' wil dit, de andere 'leider' wil juist het tegenovergestelde. De moed zakt me al snel in de schoenen. Ruim tien jaar later hou ik dan de biografie van Mannenkoor Karrespoor in mijn handen. Ik heb er niet aan bijgedragen, maar dit had uiteindelijk 'mijn' boek moeten zijn. Ook is het een jaar geleden dat ik de discipline heb gekregen om dagelijks te publiceren. Om dit te vieren, wil ik vanavond met jullie door dit boek bladeren. Als er niks tussendoor komt...
'Als er niks tussendoor komt...'. Ik heb misschien een half uur geslapen als de telefoon gaat. Ik kijk op het scherm en zie dat het mijn ouders zijn. Ik neem op en hoor de stem van mijn zus. Of ik zo snel mogelijk wil langskomen want het gaat een stuk minder met vader. Ik geef meteen aan dat het vanavond niet meer wordt. Ik heb morgenochtend een belangrijke afspraak bij de sociale dienst en zal dan meteen met het openbaar vervoer naar Jutrijp komen. Ik sluit de ogen weer maar van slapen komt het niet meer. Een half uur later opnieuw telefoon. Vader is overleden. Ik heb het een paar maanden eerder al genoemd op Soul-xotica. We weten dat dit eraan zit te komen en ik weet niet welke impact dit gaat hebben op mij. Ik schrijf snel een kort berichtje om mijn lezers te laten weten dat het publiceren iets minder consistent kan worden. Toch staat hier de volgende dag alweer een berichtje omdat 'het goed voelt' en zal ik draad niet kwijtraken in deze week.
Ik denk dat het oorspronkelijke bericht een stuk korter zou zijn geweest want met het bovenstaande zou ik drie uren zoet zijn geweest met de Nokia. Op een desktop met qwerty-toetsenbord rammel ik het in een half uurtje weg. Qua inhoud zou dit het verhaaltje moeten zijn van maandag 11 april 2011 'als er niks tussendoor zou komen'. Terwijl ik de energie van de natuur opsnuif en geniet van het mooie weer gaat vader ruim een halve dag door een helse pijn. De toegediende morfine maakt dat hij rustiger wordt en eindelijk even kan slapen. Hij zal niet meer wakker worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten