Nu heb ik gisteravond geschreven dat ik de hele dag thuis ben gebleven om te wachten op eventuele pakketjes singles. Welnu, voor de Nederlandse zending had ik niet thuis hoeven blijven. Van de Engelse ben ik ook niet zeker of daar een krabbel voor moet worden gezet. De track-and-trace code werkt al een week niet, maar ach... ik heb wel even geduld. Ik hoop de singles voor het weekend te hebben. Voorlopig kan ik even uit de voeten met de singles van René. Dat zijn er achttien in totaal waaronder veel Engelse persingen van singles die ik al anders heb. In deze eerste aflevering ook twee singles die eerder deze maand zijn binnengekomen. Op dit moment wacht ik op 20 van Rarenorthernsoul, drie heruitgaven uit Engeland en op reactie van een Marktplaats-verkoper ten behoeve van een plaatje dat ik sinds een paar weken graag op single wil hebben. Wellicht dat ik in het weekend een besluit ga nemen over de 'big want' of de plaatjes van de Zweedse dealer. Die gaan, hoe dan ook, mee voor de maand mei als ik ook weer wil afrekenen bij Mark. Nu de eerste zeven singles van deze maand en wederom wordt het een 'live'-sessie. Alleen de eerste heb ik afgelopen zaterdag gedraaid in 'Do The 45'.
* The Exits- You Got To Have Money (UK, Gemini/Kent, 1967, re: 2021)
Ace Records viert momenteel een verjaardag en ik weet niet precies of het 40 of 45 jaar is. Het label is ooit begonnen met een EP van Count Bishops en deze is in een gelimiteerde opgave opnieuw verkrijgbaar. Ook zie ik dat 'King Of Fuh' van Brute Force onlangs opnieuw is geperst. Best een leuke novelty. Op aanraden van George Harrison zou het worden uitgebracht via Apple en alleen via postorder verkrijgbaar zijn. Dit vanwege de tekst want Brute Force zingt herhaaldelijk over de 'Fuh king'. Het zal niet verder komen dan een demo. Kent is recentelijk ook begonnen met de REPRO-serie. Inmiddels zijn er in ieder geval twee singles uitgebracht en The Exits nog vrij recent. Hoewel de b-kant, 'Under The Street Lamp', een 34e plek heeft gehaald op de R&B en daarmee niet erg zeldzaam is, is de plaat zeer gewild bij verzamelaars. Zelfs beduimelde exemplaren doen al snel honderd dollar en dus is deze heruitgave inmiddels compleet uitverkocht. 'Street Lamp' is een beetje moderne doowop en mijn voorkeur gaat uit naar het meer Northern-achtige 'You Got To Have Money'. Jawel, héél soms loop ik nog wel eens warm voor een poepje Northern!
* Cilla Black- Step Inside Love (NL, Philips, 1968)
Twintig jaar geleden heb ik de Engelse single meegenomen vanuit Mossley. Het ding is dan al niet in een bijster goede staat en heeft vooral een 'edge warp' van het formaat Garmisch-Partenkirchen. Ik heb de plaat nooit gedraaid van vinyl als het vorige week zondag voorbij komt in 'The Vinyl Countdown'. Zoals verwacht springt het van intro naar halverwege couplet naar bijna refrein en uiteindelijk nog een keer in het refrein. Erg jammer, want het is zo'n leuk plaatje. Ik ga rondkijken en vind deze Nederlandse op Marktplaats. Drie euro en vijftig cent voor de Nederlandse persing met fotohoes. Als bonus is het nummer ook nog eens geschreven door Lennon en McCartney! Wel duidelijk hoorbare krasjes maar ik kan er prima mee leven voor deze prijs.
* The Angels- My Boyfriend's Back (US, Smash, 1963)
Een eurootje. Alleen al de moeite waard voor het originele Smash-hoesje waarvoor ik eventueel nog wel andere doelen heb. Smash-styreen is berucht en ook deze klinkt alsof het een heel leven achter de rug heeft. Toch valt de 'distortion' nog wel mee, de koortjes klinken niet helemaal zuiver in het 'hoog'. Maar goed... dat is voer voor de kniesoor. Het is een lekker feestelijk nummer en leuk om het eens in de bakken te hebben. Moet ik de b-kant nog even beluisteren? 'Now' is hetzelfde smakelijke geluid als de a-kant met iets vreemds in de percussie. Ooit had ik een plekje in de Blauwe Bak voor meidengroepen, maar dat is alweer lichtjaren geleden.
* Bachman Turner Overdrive- Lookin' Out For #1 (NL, Mercury, 1975)
Hoewel de plaat op veel plaatsen is uitgebracht als BTO staat de volledige naam op zowel label als hoes. Het is nog één van de laatste ontbrekende singles in mijn overzicht van de Canadese groep. Dit nummer smaakt me altijd en overal! Het gaat goed van pas komen in de vinylshows van de komende zomer. Ik denk dat er wel een tweede 'Vinyl Summer Spirit Of 1976' gaat komen. Er is zoveel goede muziek gemaakt in dat jaar...
* Len Barry- 1-2-3 (UK, Brunswick, 1965)
Je bent verzamelaar of niet. Ik heb Len Barry nu in de Duitse persing, de Amerikaanse (op Decca) en de Engelse. Om te draaien benut ik dan vooral de Duitse, maar wellicht dat dit gaat veranderen nu ook de Engelse persing in de collectie heb. Jaaa, bij het intro is het meteen helemaal raak. Door het fraai uitgebalanceerde midden zijn de tromslagen als vuurwerk in de oren.
* Bonzo Dog Band- I'm The Urban Spaceman (UK, United Artists, 1968, re: 1978)
Ik heb meteen overal kippenvel want wat klinkt dit fijn in mijn oren. Totaal onverwacht kom ik deze fraaie Engelse heruitgave van de enige Bonzo-hit en ik was al een tijdje vergeten om rond te kijken voor een exemplaar. Zelfs met de kennis van 1978 heeft United Artists zich niet laten verleiden tot 'name dropping' en wordt Apollo C. Vermouth nog altijd als producent genoemd. Dat is in werkelijkheid Paul McCartney die bij de eerste kennismaking in de studio meteen zijn ogen uit kijkt. Naar verluid komt Vivian Stanshall de studio binnen in zwembroek en met duikbril omdat hij meent dat dit een zeer speciale akoestiek moet geven. Op de keerzijde staat het enigszins provocerende 'The Intro And The Outro' waar in een fictieve band wordt voorgesteld met onder andere Hitler op 'vibes'. Het is in 1967 tevens de keerzijde van 'The Equestrian Statue' en dus heb ik deze opname al een tijdje. In 'The Strain' neemt de groep de 'British Blues Boom' op de hak. En Eric Clapton doet een keertje niet mee!
* Joe Cocker- High Time We Went (NL, Stateside, 1971)
Een voorlopige 'thuisbrenger'. Uiteraard moet ik de plaat nog eens met het fotohoesje hebben, maar het wil maar niet op mijn pad komen voor weinig. Tot die tijd kan ik uit de voeten met deze single. Nederlands Bovema-vinyl uit 1970-71 is flinterdun en wil nog wel eens een andere vorm aannemen. Joe Cocker is geen uitzondering met een lichte 'warp', maar het vinyl klinkt verder redelijk. Ik doe het ervoor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten