Raddraaien: O.C. Smith

Op de valreep deze maand nog een aflevering van 'Raddraaien'. Deze rubriek kan volgende maand er nog wel eens bij in schieten. Er staan veel afleveringen van de 'Singles round-up' op de rol voor de maand mei. Ik ga volgende week weer afrekenen bij Mark en dat is inclusief een 'disco pack' ditmaal. Ik verwacht rond de dertig singles van zijn kant. Verder heeft Baz vandaag de 'novelty'-singles op de post gedaan, dus wellicht kan ik die vrijdag hier behandelen. De enige singles waarvan ik weet dat ze in zijn envelop zijn gegaan zijn 'Highway Code' van The Master Singers en een zeer irritante Readers Digest-promo. De rest is een verrassing! In deze aflevering van 'Raddraaien' mag ik de dertiende single uit de zestiende jaren zestig-bak behandelen. Dat is echter een heruitgave van 'When A Man Loves A Woman' van Percy Sledge. De b-kant van het origineel, 'Love Me Like You Mean It', is twee jaar geleden Week Spot geweest en dus heb ik reeds geschreven over Percy Sledge. Dertien platen verderop vinden we deze van O.C. Smith en dat is een naam die slechts tweemaal is voor gekomen in afleveringen van de 'Singles round-up'. Beide keren niet heel erg enthousiast en dus is dit een uitgelezen kans om wat méér te schrijven over O.D. Smith. De aanleiding is zijn single 'The Son Of Hickory Holler's Tramp' (1968).

Waar en wanneer? Ik denk eerst aan Denemarken, maar daar heb ik 'Little Green Apples' gekocht. Deze single zal ik vermoedelijk in de nieuwe eeuw hebben gekocht? Misschien wel in de tijd dat ik alles aan neem voor Northern Soul hoewel ik me niet kan heugen dat deze in een Blauwe Bak heeft gestaan. 'Little Green Apples' wel voor een tijdje, maar dat is voor de b-kant die ik inmiddels helemaal ben vergeten. Ik heb daarna tweemaal 'gegokt' met goedkope singles van O.C. Smith en beide keren is dat geen succes gebleken. Ik zou hem weg zetten als een country-zanger die op de soul-toer is gegaan, maar daar doe ik de man onrecht mee. Hij heeft niets te maken met country. Zijn roots ligt voornamelijk in de jazz en later zal hij deel uitmaken van een 'scene' waar ik anno 2019 nog minder mee op heb.

Ik probeer altijd de muziek los van de persoon te benaderen. Als een deuntje me eenmaal bevalt, maakt niet uit wie het uitvoert. Ik heb dat in het verleden gehad met Robbie Williams en zelfs Jan Smit (ik wist niet dat hij zong nadat hij de baard in de keel had gekregen) en dat geldt evenzeer voor artiesten die nu worden beticht van onsmakelijke hobby's en dergelijke. Als ik een plaat eenmaal goed heb gevonden, kan dat niet ongedaan worden gemaakt. De 'beach music' is echter een genre dat me nooit veel heeft gedaan. De jaren tachtig- en negentig-equivalenten van 'beach music' zijn me domweg té glad en synthetisch. In 2013 krijg ik op de zaterdagmiddag een 'buurman' die eveneens een soul-show doet. Ik heb het nooit als ideaal ervaren, twee soul-shows na elkaar, maar ook op persoonlijk front hebben we elkaar weinig te melden. Hij heeft het ei van Columbus gevonden en stort zich helemaal op de 'beach music' waardoor hij een chatroom vol bezoekers uit South Carolina heeft. Als ik al geïnteresseerd zou zijn in 'beach music', dan was ik helemaal afgeknapt op deze gasten. Het is echter een klein deel van de bevolking dat 'beach music' waardeert, maar oef... wat een arrogantie. Ik meende alles gezien te hebben met bepaalde Northern Soul-liefhebbers, maar dit slaat werkelijk alles. Toch is het vooral de 'beach music' zélf dat me weinig doet. Bepaalde voorbeelden uit de jaren zestig en zeventig zijn eveneens geaccepteerd in de Northern Soul en crossover-hoek en, jawel, ik heb een paar oudere voorbeelden van 'beach music' in de koffers staan. Toch draait mijn collega voornamelijk van deze gladde soort die ze in Amerika kennen als 'shagging'. Dat heeft in Engeland weer een hele andere betekenis en maakt dat het vooral een hoge giechelfactor heeft in de chatroom.

Otto Christiaan Smith? Nee, zijn echte naam is Ocie Lee Smith. Hij wordt geboren op 21 juni 1932. Niet alleen de start van de zomer maar tegenwoordig ook de datum van 'O.C. Smith Day' in South Carolina. Zijn wieg staat in Mansfield in de staat Louisiana, maar verhuist al snel naar Little Rock in Arkansas. Daar groeit hij op totdat zijn ouders scheiden en hij met zijn moeder naar Los Angeles trekt. Hij studeert psychologie als hij nog in Arkansas woont en ontvangt zelfs een diploma voor zijn inspanningen. Vervolgens gaat Smith in het leger en belandt bij de luchtmacht. Hij ziet tijdens dit werk veel van de wereld. In 1955 verlaat hij de luchtmacht en om brood op de plank te brengen, gaat hij optreden als jazz-zanger. Hij krijgt spoedig een aanbod om in de band van Sy Oliver te zingen, maar timmert ook solistisch aan de weg. In december 1955 verschijnt zijn debuut-single: Een cover van Little Richard's 'Tutti Frutti' op het Cadence-label. Hoewel de hits uitblijven, zijn er verschillende platenmaatschappijen die met Ocie in zee gaan. Van 1961 tot en met 1965 is hij de vaste zanger in de band van Count Basie. Intussen blijven de solo-singles volgen. Nog steeds is een hit nog ver weg. Columbia (onze CBS) staat in 1968 op het punt om zijn contract te verbreken als 'The Son Of Hickory Holler's Tramp' plotseling begint te klimmen in de Engelse hitlijsten. De opvolger heet 'Little Green Apples' en is goed voor een miljoenenverkoop in Amerika. Columbia is blij dat ze nog even geduld hebben gehad en Ocie krijgt na dertien jaar zwoegen eindelijk de erkenning die hij ruimschoots heeft verdiend. Hij gaat zich vanaf dit punt O.C. noemen.

Hoewel zijn muziek wordt weg gezet als 'soul' en 'Long Black Limousine' een tijdje in de Blauwe Bak heeft gestaan, kan ik weinig met O.C. Smith. Té poppy, té 'clean' en meer van dat alles. Een iets meer soulvolle crooner, zou ik hem willen noemen, met een nadruk op 'iets'. Ik hoop nog steeds dat Smith in zijn latere loopbaan een 'killer' heeft gemaakt, maar die ben ik tot op heden nog niet tegen gekomen. Ik sta open voor suggesties! 'The Son Of Hickory Holler's Tramp' bereikt een twaalfde plek op de Top 40 en staat voornamelijk in de jaren zestig-bak omdat het een Top 40-hit is geweest.

We zijn in dit verhaal niet in de kerk begonnen, maar daar eindigen we wel. In de jaren tachtig wordt O.C. dominee en richt een geloofsgemeenschap op: The City Of Angels Church in Los Angeles. Daarnaast blijft hij actief als zanger in het 'beach music'-circuit, scoort hits in de lijst van best verkochte 'beach music'-platen en ontvangt verschillende onderscheidingen op dat gebied. Op 23 november 2001 overlijdt hij echter aan de gevolgen van een hartaanval. Hij is dan pas 69 jaar oud.