Singles round-up: april 1

Hoewel de temperatuur een graad lager zou uitvallen dan gisteren vond ik het vanmiddag aangenamer. Ik heb zelfs het jasje thuis gelaten en vanmiddag eerst in mijn t-shirt naar de zaak gefietst. Voor de terugweg had ik mijn vest meegenomen en dan heb ik pal tegenwind. De Pioneer is in bad geweest en heeft tot Meppel een paar maal 'lastig' gedaan. Daar heb ik op de terugweg dan weer niets van gemerkt en hopelijk is het euvel weer opgelost. Let wel: Ik doe inmiddels bijna 9000 kilometer met dit ketting terwijl de vorige twee na 5000 'op' waren. De singles van Mark gaan altijd heel erg snel, dat wist ik inmiddels. Hij heeft naar het schijnt de platen woensdag op de bus gedaan. Ik verwacht zaterdagmorgen de postbode aan de deur omdat er vaak getekend moet worden. Ditmaal heeft hij zelf de handtekening gezet en het in de groene brievenbus gestopt. Natuurlijk... dat is niet de procedure, maar zaterdag ben ik er opeens content mee. Ik heb een deel van de singles dus al in 'Do The 45' kunnen draaien. Vijftien singles. Dat zou eenvoudig een aflevering van acht en zeven kunnen worden. Toch kies ik ervoor om drie afleveringen van vijf te doen. Vanavond de eerste, woensdag een dubbel bericht met 'Het zilveren goud' en vrijdag de laatste vijf. Tel daarbij de Week Spot en de week is gevuld met nieuwe aanwinsten. Hierbij de eerste vijf.

* The Rance Allen Group- Ain't No Need Of Crying (US, Truth, 1974)
Rance Allen is niet alleen een grote naam in de Amerikaanse gospel maar tevens iemand die in de gaten wordt gehouden door tegenwoordige soul-dj's. Reden hiervoor is 'The Man Who', een single van Rance Allen welke opeens idiote prijzen doet terwijl zijn hit 'There's Gonna Be A Showdown' niets minder is en voor minder in de koffers kan staan. Rance brengt zijn platen uit op Gospel Truth, een sub-label van Stax dat niet alleen lofprijzingen maar ook maatschappelijk geëngageerd werk uitbrengt. Toch wordt Gospel Truth in 1974 opgeheven en leeft een tijdje verder als Truth. Shirley Brown heeft, bijvoorbeeld, een grote hit met 'Woman To Woman' op het Truth-label, maar ook Rance Allen gaat door met werk voor het label. Eind 1974 verlaat hij zelfs even de Here Jezus om dit 'Ain't No Need Of Crying' aan de man te brengen. Net zo 'classy soul' als zijn gospel-platen uit deze tijd maar dan zonder een boodschap gericht aan een hogere macht of een discipel daarvan. Op de b-kant wil hij toch weer de wereld verbeteren middels 'If I Could Make The World Better' en dat gaat niet lukken zonder zijn schepper. 'Ain't No Need' is een fantastisch nummer uit de pen van David Porter, die deze kant eveneens produceert, en het is helemaal Rance Allen. Ik twijfel even of ik deze in de 'gewone' Blauwe Bak ga zetten of de gospelkoffer...

* Walter Bee- Angel Man (US, Robot, 1974)
Het is de woensdagmiddag van de verkiezingen. Ik kom thuis uit mijn werk en kijk even op Facebook alvorens ik mijn bijdrage ga leveren aan de democratie. Mark heeft net vijf titels gepubliceerd waaronder deze 'tough to find' van Walter Bee. Ik laat het nummer op me in werken en krijg meteen een associatie: 'I Come A Long Ways' van Jerry Washington. Ik reserveer Walter Bee en Jerry Washington speelt in mijn hoofd tijdens de wandeling naar het stemlokaal. En Jerry zal blijven groeien en wel zover dat het even later in de top tien van de Blauwe Bak Top 40 zal voorkomen. Als de single zaterdag arriveert, kan ik niet direct de associatie weer vinden. Het heeft echter een ingebouwde magie welke je maar zelden tegenkomt. Het merendeel van de singles uit de komende afleveringen zijn op 'glorious' styreen en bij deze van Walter Bee vraag ik me af hoe lang ik deze goed kan houden? Goed zuinig op zijn want ze blijken schaars!

* Otis Clay- The Woman Don't Live Here No More (US, Hi, 1974)
Vanavond is bekend geworden dat Bill Isles op 78-jarige leeftijd is overleden. Isles is één van de oprichters van The O'Jays. Geen speciaal eerbetoon aan The O'Jays op Soul-xotica maar wel morgen in 'Tuesday Night Music Club'. Als Otis Clay daags na David Bowie het leven laat, ken ik eigenlijk maar twee liedjes van hem. Ten eerste de oerversie van 'She's About A Mover' en ten tweede Clay's uitvoering van 'The Only Way Is Up' uit 1980. Toch begint Clay aardig wat ruimte op te eisen in de Blauwe Bak. 'The Woman Don't Live Here No More' is een klassieke Hi-ballade met alle ingrediënten die het label haar eigen sound geeft. Otis Clay voelt zich ontheemd nu zijn lief er vandoor is gegaan en hij heeft dus helemaal geen reden om vanuit het werk snel naar huis te gaan. Het plaatje is herkenbaar en Clay toont dat hij prima uit de voeten kan binnen dit genre.

* Patti Drew- Turn Away From Me (US, Capitol, 1967)
Dan is het een week vóór de verkiezingen. In Havelte wordt een avond gehouden van het actiecomité 'Drenthe Blijft Stil' dat zich verzet tegen de opening van Lelystad Airport en de bijbehorende laagvliegroutes over ons gebied. Hierdoor ben ik vanaf 's middags voor het werk tot laat op de avond 'offline'. Als ik 's avonds weer op Facebook kijk, zie ik deze single van Patti Drew. Ik spring helemaal een gat in de lucht als ik zie dat het de b-kant is van 'Tell Him'. Een echte 'double-sider' dus, hoewel ik steeds meer ga zwichten voor 'Turn Away From Me'. Iets soortgelijks is ook aan de hand geweest met die andere Patti Drew-single in mijn koffers. Ik koop dat aanvankelijk voor de 'There'll Never Be Another', maar ontdek dan de crossover-kant 'Keep On Movin'. 'Tell Him' doet een beetje 'novelty' aan met de doowop-begeleiding en dus geloof je dat wel na een paar keer. Daar gaat 'Turn Away From Me' verder.

* Doris Duke- I DOn't Know How To Fall Out Of Love With You (US, Mankind, 1972)
Eigenlijk hoef ik geen geluidsclips te horen van Doris Duke-singles en zeker niet als Jerry Williams (Swamp Dogg) betrokken is bij de productie. Toch klik ik op de video en dat stuurt me rechtstreeks naar Youtube. Per ongeluk scroll ik de muis een beetje en zie dan een reactie onder de video staan: Het vertelt op een quasi-religieuze manier dat Doris Duke is overleden. Het bericht is twee dagen ervoor geplaatst op Youtube. Een beetje huiswerk brengt me inderdaad op een website waar een 'in memoriam' staat van Doris en waar wordt aangekondigd dat de volgende dag de uitvaart zal zijn. Het leert ons ook dat Doris vier jaar ouder is geworden dan wat Wikipedia ons wilde doen geloven. Het geeft deze single alleen maar meerwaarde. Niet financieel maar wel qua sfeer. 'I Don't Know How To Fall' is precies datgene dat Dave Godin typeert als 'deep soul' en het genre haar naam geeft. Op de b-kant gaat het nog een tandje meer naar beneden maar echt interessant wordt het daardoor dan weer niet.