Singles round-up: april 2

Vandaag een extra vrije dag gehad maar niets uitgehaald. Er is aanvankelijk sprake van een grote mailing waarbij mijn hulp gewenst is, maar nu blijkt dat deze grote partij door de klant verder wordt uitgesteld. Een technisch mankement aan hun kant. Ik leg contact met mijn collega ter plaatse en hij oordeelt opnieuw dat hij de post weg krijgt in dezelfde tijd die het mij kost om van Uffelte in de wijk te komen. Dan zie ik op Facebook dat collega Bobbie zijn 'sixties'-show niet kan doen op Wolfman Radio en stel ik een digitale lijst samen. Zo heb ik van zeven tot negen nog een uitzending gehad. Dan zet ik me nu schrap voor twee berichten. Later 'Het zilveren goud' waarmee de 'Eretitel' in eerste instantie komt te vervallen. Ik kan dan vrijdag het laatste deel doen van de 'Singles round-up'. Ik ga jullie voorstellen aan de volgende vijf singles.

* The Dynamics- Let's Pick Up From Where We Left Off (Barbados, Wirl, 1976)
Het is bij Mark's laatste bezoek aan Nederland dat hij de vangst op de foto zet. Het lichtblauwe Wirl-label trekt meteen de aandacht en niet van mij alleen. Hij vraagt wat het is en als Mark The Dynamics noemt, kan ik de ander zien denken aan de sweet soul-groep uit de vroege jaren zeventig. Maar nee..., wie beter geïnformeerd is in de Caribische muziek weet dat The Dynamics eveneens één van de leidende orkesten is van Barbados. Op één persing van 'Midnight Blue' van Wendy Alleyne krijgt de groep zelfs nog een 'name-check' op het label. Het is twee weken geleden dat ik de stoute schoenen aan trek en Mark brutaal weg vraag of hij plannen heeft met de single. Hij stuurt me de Youtube-video van het nummer en over de vraagprijs zijn we het snel eens. Met 'Let's Pick Up From Where We Left Off' heb ik een nieuwe Affetuosos Of St. Vincent te pakken: Een plaatje dat recht mijn hart binnen danst en dat alleen maar verder kan en mag groeien totdat het een gewaardeerd onderdeel van mijn lichaam is. Mike Grosvenor kiijgt de credits als schrijver en zanger en The Dynamics wisselt het muzikaal af met reggae en 'smooth soul'. Een potentiële Week Spot!

* The Emotions- Show Me How (US, Volt, 1971)
Iets meer dan een jaar geleden koop ik mijn eerste 'soul pack' van Mark. Het is dan nog een 'blind' pakket. Tegenwoordig laat hij meteen de inhoud weten bij de aanbieding. Er zitten een paar grote verrassingen tussen. Charlie Hodges is bijvoorbeeld zo'n plaatje en in mindere mate ook The Emotions. Natuurlijk ken ik de groep van 'Best Of My Love' en haar samenwerking met Earth, Wind & Fire, maar het Volt-werk uit de vroege jaren zeventig heeft mijn interesse nog niet gehad. Ik dank het uiteindelijk aan de 'Vakantiemix' dat 'Stealing Love' is uitgegroeid tot een hit. Nu dan 'Show Me How' van een jar later en, jawel, ik heb een vermoeden dat dit nog niet de laatste Emotions-aankoop is geweest. Het koningskoppel Isaac Hayes en David Porter staat op barsten maar pakt nog eenmaal groots uit met The Emotions. Het resultaat is een indrukwekkende 'slowie' met een refreintje dat je al de tweede keer kan mee neuriën en een bak violen zoals alleen Hayes die weet te brengen.

* The Final Seconds- Lost On A Highway (US, Boo-Kou, 1973)
Het middengat is té klein waardoor het wurgen is om hem in het dopje te krijgen. Eens kijken of het gaat lukken met een spiraaltje. 'Crossover' heeft net zoals 'Northern' een sound waar sommige mensen wel soep van lusten en bij het eerste is dat het geval voor mij. The Final Seconds is de zoveelste 'sweet soul-crossover'-plaat in mijn koffers en... het is opnieuw weer stevig genieten en groeit het nummer nog bij iedere keer dat ik het opnieuw hoor. Behalve het kleine middengat zit er ook een 'toontje' door de hele plaat welke voortkomt uit het opnameproces. Alsof een van de bandrecorders niet was geaard bij de opname. Na veel vijven en zessen heb ik een middenstukje erin gekregen, maar... hij blijkt ook nog eens zo krom als een hoepel. Echter... 'does not affect play' en dus laat ik het maar zo!

* Willie Hutch- Let Me Be The One (US, Motown, 1976)
Een paar maanden geleden had Mark een 'Motown-pack' te koop: Tien Motown-singles voor dertig pond. Het pakket wilde maar niet verkopen en ik heb in dubio gestaan. Eigenlijk probeer ik de Motown zoveel mogelijk te filteren uit de koffers want het gaat in de zoektocht immers om de 'concurrentie'. Toch heeft dat pakket een aantal zeer aardige platen. Omdat er echter binnen een week betaald moest worden voor het pakket en ik even dat geld niet had, is het niet door gegaan voor mij. Dan zie ik deze van Willie Hutch voorbij komen en ik ga luisteren op Youtube. Daar word ik getrakteerd op de 12"-versie, maar ook als 'edit' mag ik hem meteen. Ook deze heeft te lang in de zon gelegen en is danig krom getrokken. 'Let Me' is heerlijke mid-tempo met een zeer dramatisch zingende Hutch en een dito arrangement. De muziek lijdt niet erg om de kromheid en toch hou ik me aanbevolen voor een vlakke 'upgrade'. In tegenstelling tot The Final Seconds moet deze nog voor weinig op de kop zijn te tikken?

* J.J. Jackson- Too Late (US, Loma, 1968)
Wablief? Is J.J. Jackson ook al krom getrokken? Euh nee... Lekker professioneel al zeg ik het zelf maar ik heb geen zin om de voorgaande tekst aan te passen en ga met de billen bloot. Er ligt 'iets' op de slipmat van de draaitafel. Toch even snel The Final Seconds een rondje laten draaien en, ja, die is inderdaad nog steeds een beetje krom maar staat nu ook helemaal gespannen met het tussenstuk erin gepropt. Hutch is daarentegen recht en kan ermee door. Bij J.J. Jackson begin ik eerst eens op de b-kant want die heb ik nog niet gedraaid. Een echte 'double-sider'. Van J.J. heb ik al 'But It's Alright' en deze is blijkbaar van een jaar later. 'You Do It Cause You Want', de b-kant, is geschreven met de legendarische Jerry Ragavoy en de stevige begeleiding is geheel van de hand van Jackson die de arrangementen krijgt toegeschreven. 'Too Late' ligt meer in de lijn van 'But It's Alright' en klinkt alsof het een hele grote hit heeft kunnen zijn. Het is bovendien de eerste keer dat ik een Loma zie op het groene Warner Bros.-label met een Reprise-achtige 'L' als logo.