Singles round-up: april 3

Sinterklaas valt weer vroeg dit jaar! Ten eerste verwacht ik een doosje singles uit Schotland waarvan ik reeds eentje weet en die is niet anders te beschrijven dan pure exotica. Ten tweede heeft Albert me laten weten weer een fiks pakket in petto te hebben en heb ik hem gevraagd dit in mei te versturen zodat ik het deze maand niet opeens nog erg druk ga krijgen met de 'Singles round-up'. Zelf speel ik ook nog even mee in de rol van Sint Nicolaas en heb ik inmiddels weer een flinke stapel bij Mark gereserveerd met ditmaal vooral erg veel 'goedkope' titels. Een jaar geleden heb ik al eens een 'soul pack' van hem gekocht en dat gebeurde toen nog 'blind'. Inmiddels laat hij weten welke singles in een pakket zitten en daarmee is het avontuur weg, maar voorkom je ook een hoop dubbele titels. Op zaterdag biedt hij hij één pakket van tien singles aan welke dertig pond moet kosten en dat heeft vaak een thema. Hij heeft ook contact met een aantal grootgrutters met 'new old stock' en koopt, al naar gelang, de hoeveelheden singles op en stopt ze in de pakketten. Zo'n pakket staat centraal in deze laatste aflevering van de 'Singles round-up'. Vier singles voor twaalf pond en vijftig pence en nog eentje uit het reguliere aanbod. Een paar moet ik nog altijd beluisteren en dus ga ik dit weer 'live' doen, maar niet voordat ik een borstel over de slipmat heb gehaald. Niet weer verwarring met kromgetrokken platen!

* Minnie Riperton- Lover And Friend (US, Capitol, 1979)
Ik neem bij de eerste meteen mijn hoed af voor iemand. Ik leer Minnie Riperton waarderen dankzij ome Greg. Hij is in 2015 te gast bij een stel Engelse radiomakers en laat de show beginnen met een, mij onbekend, nummer van Minnie. 'Strange Affair' is een lange track van de postuum uitgebrachte elpee van Minnie Riperton. De ontdekking van 'Les Fleur' is de doorbraak en sindsdien lust ik alles dat Riperton in haar loopbaan heeft uitgebracht. Hier hebben we twee tracks van haar laatste album voor haar dood: 'Minnie'. Een paar maanden geleden heb ik al 'Memory Lane' gekocht en 'Lover And Friend' mag mee omdat die zo goedkoop is. 'Lover' begint met een valse start door de pianist en bij de herkansing valt de zwaar pompende disco-bas meteen al in. Gelukkig wordt het niet de disco-kneiter waar het even op lijkt uit te draaien. Ja, okay, het is wel een commercieel ding dat voor de hitparade is gemaakt, maar mensen... het is Minnie! Het geeft me kippenvel om te weten dat ieder stemmetje op de plaat afkomstig is van deze grote zangeres. Het is beter geschikt voor de dansvloer dan 'Memory Lane' en het is nog steeds aan het groeien bij mij. De b-kant is 'bijzonder'. Ik weet niet of Minnie wist dat ze kort na de release van de elpee zou overlijden, maar 'Return To Forever' klinkt erg wrang met dat nieuws in het achterhoofd. Ik krijg in ieder geval een brok in mijn keel!

* David Sea- Angel (US, T-Jaye, 1982)
Mijn acceptatie van popmuziek uit de jaren tachtig is alweer vijftien jaar in volle gang, maar bij de soul heeft het even geduurd. Toch is het interessant om nu al rond te kijken voor 'indie ballads' en ander werk dat in de jaren tachtig is verschenen op kleine onafhankelijke labels. Zo kom ik dan bij deze single op het T-Jaye-label uit Nashville, hoewel de plaat eerst nog op een ander label is uitgebracht. 'Angel' is een fraaie midtempo 'stepper'. Onafhankelijke labels wijzen vaak niet op armoede behalve op de armoede aan aandacht van de grotere maatschappijen. David Sea laat niets aan het toeval over en de plaat klinkt zó gelikt dat die zo op een 'major' uitgebracht kon zijn. Toch moet ik erkennen dat dit niet helemaal het geluid is dat ik herken van de Nederlandse hitparade. Iets té 'sophisticated' voor de hitparade en meer het werk dat je vroeger bij Robin Albers of Ferry Maat kon horen. Plaatjes die in de toekomst 'in demand' worden en nu nog spotgoedkoop op de kop zijn te tikken...

* The Stylistics- I Got A Letter (US, H&L, 1974, re: 1976)
Ja, ik zie nu opeens dat '1974' onderaan het label staat bij 'I Got A Letter', maar het is niet eerder op single verschenen dan in 1976 als b-kant van 'Satin Doll'. The Stylistics is een naam die té 'mainstream' is voor menig dj en dus krijgt iets als 'I Got A Letter' nauwelijks de aandacht die het verdient. Het heeft de elementen van een 'big city sound'-plaatje van The Drifters uit de midden jaren zestig, maar dan met een ingetogen orkest en meer gebruik van stereo in het arrangement. Het maakt het tot een onweerstaanbaar en speels nummer dat beslist meer plek verdient in de koffers van de dj's. Ter illustratie zet ik 'Satin Doll' even op, maar dat is me vanaf de eerste noot té druk. De identiteit ontbreekt bij het nummer en dat is iets dat The Stylistics na 1975 heel snel is kwijt geraakt.

* The Valentine Brothers- We Belong Together (US, Source, 1979)
De laatste van de 'duurdere' singles. Dit is een typische promo uit 1979: Witte labels en het identieke nummer aan beide kanten en beide keren in stereo. 'We Belong Together' is geknipt voor de hitparade en het heeft dat 'zonnige' dat ik graag hoor in platen uit deze tijd. Source is overigens een sublabel van MCA en heeft het logo van een plaat rondom de globe welke ik vaker heb gezien. Het deuntje zelf moet nog even groeien bij mij, maar het gaat helemaal goed komen!

* Zingara - Love's Calling (US, Wheel, 1980)
Uit Coevorden? Het onderwerp Zingara brengt me meteen op een stukje Nederpopgeschiedenis waar ik niets van af weet. In de vroege jaren zeventig is er een band uit Coevorden met de naam Zingara. Hun single 'Girl Girl Girl' uit 1973 heeft zelfs releases gekregen in Duitsland, Portugal en Canada! Toch is het niet de Zingara die ik zoek. Die staat even verderop. De Amerikaanse Zingara uit de jaren tachtig heeft slechts twee releases op haar naam staan en deze tweede single komt uit december 1980. Een nummer van Lamont Dozier op de a-kant en beide nummers worden gezongen door niemand minder dan James Ingram. Dat begint al goed want zowel de zang van Ingram als het liedjes schrijven van Dozier geniet aanzien bij mij. Wat dat betreft is 'Love's Calling' een schot in de roos en stelt niet teleur. De b-kant biedt 'Gettin' Down' en dat heeft iets meer tempo en een soort harmonie-leadzang welke erg goed klinkt in mijn oren. Een fraaie 'double-sider' voor weinig. Wat wil een mens nog meer?