Ik heb een half uur geleden 'Afterglow' besloten met drie live-nummers van Bananarama. Voor het derde jaar in successie (en tevens de laatste keer zoals het nu lijkt) hebben we een Bananarama-week op Wolfman Radio. Het is ooit begonnen als een geintje en de lol raakt er een beetje af, hoewel het dit jaar erg mooi uitkomt. Vandaag (vrijdag 19 april) verschijnt namelijk het nieuwe album van Bananarama. Zonder Siobhan Fahey, want die heeft andere zaken aan haar hoofd en is slechts eenmalig komen opdagen voor een reünie. Ik heb beloofd morgenochtend al op de zaak te zullen zijn en dus ga ik het vanavond kort houden. We zitten midden in een grote mailing van de woningstichting met de aankondiging van de huurverhoging. Hier ben ik inmiddels twee dagen zoet mee geweest en morgen dus opnieuw. We hebben al met al nog een week om de duizenden brieven weg te krijgen en dat gaan we op deze manier wel redden. Ik hoef vanavond op zijn minst niet op zoek naar het fotohoesje want deze heb ik een paar weken geleden nog gebruikt. De liedjes hoef ik evenmin te beluisteren en dus kan ik meteen los met de 'Eretitel'. Vandaag staat de titel 'Someone Like You' in de schijnwerpers.
3. Van Morrison (1987)
'Old Smiler' mag op de derde plek. Hoewel het voor echte fans niet uitmaakt, vind ik het werk van Van Morrison wisselvallig als het weer. Het album 'Poetic Champions Compose' heeft me nimmer kunnen boeien en toch levert dat album vandaag de nummer drie voor de 'Eretitel'. Ik moet tevens erkennen dat ik Van niet heel erg volg, maar dat een aantal van zijn oudere albums best leuk hebben geklonken op een zondagmiddag en in 1999 ga ik zelfs even door een 'Astral Weeks'-fase. De Ierse brombeer is onnavolgbaar want hij moet zelf niets meer hebben van 'Moondance' wat toch één van zijn leukere oude albums is. Gemengde gevoelens bij het album, maar 'Someone Like You' zou ik een hoogtepuntje willen noemen.
2. Adele (2011)
De term 'indie' is een begrip in Engeland en toch dekt het niet echt de lading. Veel 'grotere' indie-artiesten staan immers onder contract van grote boekingskantoren en niet zelden maken ze platen voor een 'major' platenmaatschappij. 'Indie' staat voor bands en artiesten die alles in hun eentje doen. De platen worden uitgebracht door onafhankelijke maatschappijen en vaak heeft de manager twintig artiesten onder zijn of haar hoede en moet dan nog steeds onder de stoomfluit of achter het bureau in een kantoor. Als je naar de 'indie'-hitlijsten kijkt, vindt je daar bijvoorbeeld Adele. Is Adele 'indie'? Tja, ze is 'indie' begonnen en maakt nog steeds albums voor een 'indie'-maatschappij. Toch heeft dat een distributiedeal met een 'major' en worden er aantallen omgezet die niet bepaald 'indie' zijn. Toch rekenen de samenstellers van de indie=hitlijsten haar nog steeds tot 'indie'. Mijn liefde voor Adele ontstaat in 2008 met 'Chasing Pavements' en in 2016 heb ik het nog eens geprobeerd met '25'. Op ieder album staan altijd een paar pareltjes hoewel het merendeel van '25' me niet kon aanspreken. Op '21' uit 2011 staat dit 'Someone Like You' en dat is naar mijn mening het prijsnummer van het bewuste album. Het staat evenwel op twee in de 'Eretitel'.
1. Kim Weston (1967)
Daarover kan ik kort zijn. Op 5 februari heb ik het zevenjarig jubileum van de Week Spot gevierd met deze single en heb toen uitgelegd hoe de plaat sinds 2012 in mijn koffers staat. Dat aanvankelijk de aandacht uit gaat naar 'I Got What You Need' omdat ik veronderstel dat 'Someone Like You' ernstig uit het lood is geslagen. Totdat ik erachter kom dat dit manco het geval is bij de emeste exemplaren en dat het minder tragisch is dan dat ik had gedacht. Dat nummer mag vandaag op 1.
'Fingers crossed'. Ik verwacht de platen van Baz elk moment in de bus en wellicht zou dat een 'Singles round-up' kunnen opleveren voor morgen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten