...zou de naam van een nieuwe rubriek worden, maar door toedoen van een zeer plaatselijke recessie liet ik Hope Sandoval (10 augustus), Samara Lubelski (20 oktober), Emily Jane White (19 december), Godspeed You Black Emperor en Sharron Kraus (afgelopen maand) aan me voorbij gaan. Op 1 februari 1992 stond Margriet Eshuys in Het Bolwerk in Sneek. 19 Years Ago Today voor de variatie? Nee, dat niet, het was wel de eerste keer dat anderen dan onderwijzers kennis namen van mijn schrijftalent!
Ik had mezelf, op aanraden van mijn docent Nederlands meneer Hania, naar de redactie van het Sneeker Nieuwsblad gestuurd met een keurige recensie van 'Nevermind' van Nirvana. Vanaf dat moment zou ik de poprecensent van 'de Snitser' worden met Het Bolwerk als gebruikelijke 'hangout'.
O wat was ik groen! Zit de hele avond met tegenzin aan de Spa, want een 'professional' kan geen bier drinken. Krijg ik opeens een overgebleven biertje aangeboden. Kan ik dat wel aannemen? Verwacht Het Bolwerk nu een positieve recensie? Dat werd het overigens toch wel en dus accepteerde ik de geste...
Toch een paar onthullingen? Ik wist in het begin van toeten noch blazen op het gebied van hedendaagse popmuziek. Het Bolwerk gaf een magazine uit met introducties tot de optredende artiesten. Soms hoorde ik opeens de invloed van Meat Beat Manifesto terug, om een band te noemen waar ik nog nooit een noot van heb gehoord! Het stond dan zo in het Bolwerk-krantje en ik nam het klakkeloos over. 'Die Gerrit heeft zoveel verstand van muziek'... Jaja!
Het zal ergens in 1993-94 zijn geweest dat ik het niet erg nodig achtte om ook bij voorprogramma's aanwezig te zijn, terwijl die in de recensie gedetailleerd werden beschreven. Dank je wel Douwe Wiegersma! Bij 'harde' concerten was hij informant. Voor de blues had ik weer iemand anders. Ik heb blues altijd gezellige 'reuteuteu'-muziek gevonden waarover geen zinnig woord valt te zeggen, maar er was altijd wel een expert die helder kon formuleren en die zijn mening op maandag in de krant las...
Qua popkennis ben ik sindsdien behoorlijk gegroeid. Met mijn schrijfstijl had ik meteen veel fans. Ouderen, die niets met popmuziek hebben, keken reikhalzend uit naar mijn recensies. Voor mijn gevoel is die stijl wel ietsje veranderd, maar getuige zes discipels niet minder gezellig!
Eind 1997 was de koek op. In navolging van de folkconcerten van Music Inn, hing rechtsboven in Het Bolwerk ook steeds vaker een 'H'. Als iets eenmaal een succes was geweest, speelde het vervolgens jaarlijks. Toen ook de Sneeker steeds vaker mijn recensies op het laatste moment wegknipte, hing ik de typmachine aan de wilgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten