Het moest er eens van komen: Een foto van mezelf tijdens een wandelingetje door de Gasthuisstraat. Hoewel? Jaaa, kijk maar! Die heupen, die dijen, dat blonde haar... Sprekend! Dat is dan mooi meegenomen, want in bijgaand bericht wil ik graag een 'unique selling point' (ooit geleerd van reïntegratiecursus) van mezelf als criticus belichten. Ik waarschuw alvast, de inhoud is schokkend!
De kunst van een criticus is om vooroordelen te laten varen en puur op de muziek af te gaan. 'Listen Without Prejudice', noemde George Michael ooit zijn album. Hij wilde breken met zijn brallerige Wham!-periode en serieus genomen worden. Hij was goed en wel onderweg toen hij 'gesnapt' werd in een urinoir...
Op de zondagavonden ging ik altijd naar De Boekanier, een typisch volkscafé. Doordeweeks een graftak, maar op zondag altijd erg gezellig. Na een ietwat jolige cd hoor ik opeens een fijne mannenstem. Mooie articulatie, dito eenvoudige maar niet platvloerse teksten in ABN, muzikaal niet schokkend maar wél echt... Nee, ik zou er geen cd van kopen, maar liever dit dan Frans Bauer. Ik had een stukje van het verhaal gemist, ik ken hem nog van dat stomme liedje uit 1997 toen het nog Jantje was. Het blijkt dus Jan Smit te zijn...
Robbie Williams heeft me zo ook al een paar keer in de tang gehad, vooral met 'Feel'. Anders wel dat voormalig kruidenmeisje Mel C. met 'I Turn To You'. En zo zijn er 'plenty' voorbeelden...
In de jaren negentig zat ik geregeld in 'T Pantoffeltje in Sneek. Op een weemoedig tripje nam ik in 2005 poolshoogte in The Blues & Booze Club, zoals de kroeg nu heette. De barman had net geopend en draaide de muziek even op een stevig volume. Twee liedjes. Niet echt blues, beetje jazzy bij vlagen. Een sensueel geluid, diepe ademhaling, maar dan een uithaal en dan...? Kippevel over mijn hele lijf. Perfect! Geen speld tussen te krijgen. Een zangeres met een gouden strot. En dan...
Het intro van een bekende hit. Jemig, dat is toch die muts van Aguilera? De barman knikt. Hij heeft me zien genieten en wil dus niets van afgrijzen weten. En sindsdien heb ik besloten: Eens goed gevonden, altijd goed. Dus volg ik niet het stormachtige privéleven van Aguilera, maar blijf haar wel prijzen als zangeres.
Ik kwam erop om over haar te schrijven toen ik vanochtend 'Ain't No Other Man' hoorde uit mijn telefoon. Als ik die eens op vinyl kon krijgen, ging die linea recta de blauwe bak in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten