,,Hi Sadie". Je kijkt om. Zonder te kwispelen, snuffel je even en likt me over de hand. Gedurende deze twee weken lijk je afwezig. Okay, we hebben wel intieme momenten, samen op de bank, stijf tegen elkaar aan. ,,Mossley did change and not for better", concludeert Emmaus-veteraan Rob. Als dit uit één ding blijkt, ben jij het wel. 'Hond uitlaten' staat gelijk aan 'toilet schoonmaken'. Ooit vochten we erom wie je mocht uitlaten!
Lady? Dankzij muziekfreak en coördinator Bob werd het Sexy Sadie. Eén jaar oud en opgegroeid aan een ketting in een vervuild huis. Je zocht zelf je eten uit de vuilniszakken. De Emmaus kon geen betere gemeenschapshond wensen, de 'companions' waren allemaal ex-dakloos. Arme Sadie, een labrador-kop en poten met de bouw en spierkracht van een greyhound. Alsof je de marathon op hoge hakken loopt en wint van Ethiopiërs op loopschoenen...
Ik zou een boek over je kunnen schrijven. Misschien moet ik dat doen! Zomaar een moment. September 1998. Ik zit in een langdurige depressie en slaap 18 uren per dag. Daglicht ken ik niet. Maandagmorgen haal ik thee in de keuken. Je bent net uit geweest, maar staat verwachtingsvol bij de deur. Je lichaamstaal zegt iets. ,,Kom Gerrit, ik wil je iets laten zien". Je likt mijn hand en loopt weer naar de deur. Ik open hem en word verblind door een nazomerzon. Je steekt je snuit in de lucht en kijkt me aan. ,,Mooi hé?".
Je kon jezelf niet schoon houden, heb ik zelf ook last van gehad. Na een paar weken noemden we je 'Smelly'. Jacky, een Fransman, zei in gebrekkig Engels: ,,You best undress, you get most of shower'. Hij had gelijk! Mijn overhemd en broek doorweekt en jij drie spatten. Je haatte douchen. Na afloop die zwarte ogen. ,,Hoe kun je me dit aandoen? Nee, je maakt het niet goed met een koekje. Ik eet hem niet!". En dat deed je ook niet, terwijl je anders ons de koekjes tussen de vingers wegvrat!
In februari 2001 word ik uitgelachen als ik je in kimono ophaal. Ik word erg verdrietig wanneer je vrijwillig zonder tegenspartelen onder de douche stapt. Je moet in dat jaar flink zijn toegetakeld!
Op een ochtend in 2003 word ik wakker. Ik heb je gezien, mijn ogen zijn nat en volgens de buurman heb ik je naam hard geschreeuwd. Navraag leert me dat je die ochtend het leven hebt verlaten.
Een zaterdagavond in de herfst van 1998. Ik ben thuis gebleven temidden van computer en muziek. Zuidafrikaanse John (we hadden meerdere John's) was op stap geweest en liet je uit. Omdat je 's nachts uit jezelf wel binnenkwam, liet hij de voordeur open. Maar hij vergat je en ging naar zijn kamer. Een andere 'companion' sloot de deur. Twee uur 's nachts. Ik wil slapen en hoor je blaffen. Daar sta je, verregend en bibberend van de kou. Je mag in mijn kamer bij de kachel. Ik droog je af en leg een deken over je. Ik heb nimmer zulke dankbare ogen gezien. Dit is in 2003 vóór je laatste adem een herinnering aan mij. Je hebt afscheid genomen...
Liefste Sadie, ik hoop dat je in de hondenhemel nog steeds de snelste bent en dat ze voor jou een replica van het Huddersfield Canal hebben aangelegd. Je was voor mij een hele speciale vriendin, een zusje, een dochter, een moeder en een engel. Ik zal altijd van je houden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten