Mijn 'dashboard' toont dat dit mijn 365e bericht wordt, maar dat zegt iets over de weigering om onafgemaakte concepten uit mijn map te gooien. In werkelijkheid is het nummertje 333, ook wel een leuke mijlpaal? Oorspronkelijk wilde ik 'De soundtrack van Ome Willem' als kop gebruiken. Maar er is natuurlijk nog een schattebout met wollige bakkebaarden die mijn kroegrekening spekt met zijn oeverloos gezuip. Ofwel, de hoogste tijd om heer Sideburner een trap onder zijn fraaie achterste te geven. Hij trakteert op 'Do The Uncle Willy', een album met het beste van The Del-Monas, in 2003 uitgegeven door Get Hip.
Hoewel The Del-Monas drie dames zijn, schenken we eerst aandacht aan twee bijzondere mannen. Ten eerste is daar Billy Childish, beroemd om zijn 'spoken word'-performances. Als muzikant verschijnt iedere maand wel een plaat waar Childish iets mee van doen heeft. Zijn discografie telt sinds 1977 ongeveer 150 elpees en tientallen singles en EP's. Hij speelde met onder andere The Milkshakes, Thee Headcoats en The Buff Medways.
Digitaal was de toekomst en dus hielden opnamestudio's in de midden jaren tachtig opruiming van de analoge apparatuur. Tussen de schrootboeren en opkopers bevond zich ook Liam Watson, een excentrieke Brit die het zeer had betreurd dat het rauwe mono-geluid van 1965 was weggeëbt door de komst van stereo. Hij had een kapel in Londen gekocht en aan de hand van foto's en gesprekken met toenmalige technici bouwde hij een platenstudio van anno 1965 na. Opnames worden gemaakt nadat Watson je heeft geselecteerd en hijzelf zit dan in witte stofjas achter de knoppen. Uit de tijd dat een opnametechnicus gelijk stond aan een laborant...
Billy Childish, een groot fan van The Dowliners Sect, wordt kind aan huis met zijn bands. Het is rond 1984 wanneer Childish de vriendinnen van zijn bandgenoten samen brengt en hen jaren zestig-covers laat zingen. Hij noemt ze The Del-Monas. De opnames zijn uiterst rauw en primitief mono. Hoewel het soms een beetje vlak is, spat het enthousiasme eraf.
De liedjes zijn zondermeer obscuur te noemen. Zo ontdekte ik pas afgelopen zomer dat 'I Heard About Him' van Sandie Shaw is, voor haar geschreven door Chris Andrews. Het staat op de b-kant van 'Long Live Love'. Hoewel ik door toedoen van 'The World At My Feet', de geestig geschreven autobiografie, een zwak heb voor Sandie, is de cover van The Del-Monas gewoon beter!
De plaat klinkt net als andere Toe Rag-produkties zeer eigentijds! Als je gelooft dat het nóóit 1967 is geworden. Muzikaal rammelt het prettig en je kan horen dat de meiden dikke lol hebben gehad.
Na The Del-Monas volgde Thee Headcoatees, aanvankelijk een pauze-act voor Thee Headcoats. De enige Del-Mona die bleef, noemt zichzelf Ludella Black, naar 'Black Ludella'. Thee Headcoatees en Holly Golightly zijn voer voor latere 'Blasts'. Ik denk dat ik het schaamteloze Hendrix-plagiaat van The Buff Medways maar achterwege laat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten