Oprecht hoop ik dat iedereen het oud en nieuw zonder kleerscheuren heeft doorstaan. Zelf heb ik niet heel veel meegekregen van oud en nieuw in Nederland doordat ik om middernacht de lucht in ga bij Wolfman Radio. Ik heb wel gemerkt dat er vuurwerk wordt afgestoken en niet bepaald astronauten, maar dat zou ik niet anders hebben verwacht. Het is gezellig op de radio en ik blijf zes uren hangen. Niet veel later ga ik slapen en word om twee uur gewekt met het nieuws. Bij het eerste rondje over het internet zie ik het bericht van mijn broer op Facebook. Hij heeft de eerste tien kilometer van 2021 erop zitten. 'Poeh! Dat is vast de meest actieve Louwsma op nieuwjaarsdag?'. Even later bel ik met moeder en vertel dat ik straks 'nog een klein stukje ga lopen'. Het is al half vier geweest als ik de deur uitstap. Geen muziekspeler, geen camera en geen dropjes. Het enige dat ik meeneem is een telefoon (waarom?), twee halve pakjes met zakdoekjes en een doosje sigaren. Genoeg voor een klein blokje om.
Bij 'een klein blokje om' denk ik meteen al de kant van Havelte uit. Tot mijn grote verrassing besluit ik echter de Dorpsstraat door te lopen en weer eens naar het bos bij het strandje te gaan. Op de brug gaat het al even mis want ik kan het weggetje niet vinden. Bij iedere stap heb ik weer een ander scenario in mijn hoofd. Over Rheebruggen en weer naar huis is me te kort. Opeens herinner ik me het stuk dat in juni heb ontdekt. Over de Madeweg en dan over Rheebruggen. Of wellicht een stukje richting Ansen en dan over de Broekdijk? Dat laatste lijkt me wel ambitieus en vooruit... het is nog redelijk vroeg. Op de kruising van de Hooidijk en de Voorlanden ontpopt het volgende idee. Eerst rechtdoor naar Ansen en dan in Ansen via de Voorlanden weer terug? Dat klinkt als een idee. 'Nieuwe ronde, nieuwe kansen', maar ik kan niet een aanvulling vinden met Ansen. Ansen is uitgestorven. Ook hier is de horeca dicht maar het restaurant brengt een schaterlach teweeg. Het biedt een verrassingsmenu met een spitsvondige naam: 'Zeg kok wat maak je me-nu'. Dan ben ik eigenlijk ook al op het kruispunt waar ik linksaf moet naar de Voorlanden. Hoewel de duister begint in te zetten, voel ik een nieuwe dot energie door me heen stromen. Als ik nu een eindje onderweg ga richting Dwingeloo, dan... kan ik...? Jaaa, dat gaan we doen!
Wat kunnen we vanaf Ansen? Linksaf een weg in en dan kom je uit in...? Ja! Dat gaan we doen! Nee nogmaals... waar kom je dan uit? De vraag wordt steeds half afgekapt en ik bedenk me niet waar ik ga uit komen. Achteraf gezien is het een weg die heel erg lijkt op een andere weg. Als je daar links gaat kom je uit in Wittelte. Dat betekent dat je eerst al Wittelte voorbij bent en op weg naar Dwingeloo. Als ik me bewust zou zijn geworden van de vergissing dan zou ik meteen zijn omgedraaid en richting Voorlanden zijn gegaan. Nu moet ik de hele Dwingelerweg (dat overigens over gaat in Stroovledder) af en is Honingvlaken de enige mogelijkheid om van de weg te komen. Okay... een zandpad daargelaten, maar de verkeersborden aan het begin waarschuwen al voor een waterballet. Ik denk dat ik daar op de Voorlanden zou zijn uitgekomen. Ik heb thuis nog wel even gezocht naar mijn lampjes of naar mijn reflecterende vest. Maar... waarom zou ik deze meenemen als ik alleen maar een blokje om ga? Aan de Dwingelerdijk is het pikkedonker en de auto's hebben een flinke vaart op het smalle weggetje. Ik besef me dat ik de boosdoener ben en spring bij iedere naderende auto de berm in. Op een bepaald moment komt de man met de hamer langs, maar voor hem heb ik helemaal geen tijd. Niet dat ik té moe word om door te gaan, maar ik zie het even niet meer zitten. Het onopvallend wandelen langs een donkere weg in de 'middle of nowhere'. Bij Honingvlaken maak ik opnieuw een rekenfout want ook nu moet ik nog een flink stuk richting Wittelte voordat ik kan afzwaaien naar Uffelte.
Waar mijn broer wellicht de tien kilometer in een hardlooptempo heeft afgelegd, oogt hij op de foto ook sportiever dan de jongste telg uit het geslacht. Ik ga een blokje om en heb weinig atletische kledij aan. Sterker nog: De leren broek weegt een stukje zwaarder dan een spijker- of trainingsbroek. De schoenen zijn solide maar ook niet erg licht. Het is dan ook geen sportieve prestatie, eerder een test van doorzettingsvermogen. Gelukkig zie ik geen bankjes onderweg, want even rusten zou wellicht funest zijn geweest. Ik kan nog 'binnendoor' maar zie ervan af omdat ik niet weet of er zwanen zitten in het vennetje, maar liever niet het risico loop om zo'n wit kreng tegen te komen. O ja, ik ben voor de duivel niet bang, maar voor zwanen fiets ik gerust twintig kilometer om. Vanaf de Looweg naar de Hennehorstweg lopen heeft bovendien een ander plezierig vooruitzicht. Aan de horizon loopt de rijksweg en de auto's op de weg zijn een mooie graadmeter van hoe ver je nog moet. Het is half zeven geweest als ik op de Hennehorstweg loop en in de verte de rode lichten zie van de brug naar Uffelte. Als ik thuis ben is het bijna zeven uur. Ik heb het gevoel alsof het twintig kilometer is geweest, maar wellicht is dit omdat ik, met name vanaf Honingvlaken, snel wandel om ook zo snel mogelijk van de slecht verlichte wegen te zijn. Snel wandelen op gympies en in een spijkerbroek gaat dan nog redelijk, in leren broek en stevige schoenen voelt het bijna als marcheren.
Ik maak de schatting omdat in Ansen op de handwijzer staat dat het vijf kilometer is naar Uffelte. Dat is dan over Rheebruggen en daar heb ik een stukje afgesneden. Op de hoek van de Dwingelerweg is het eveneens vijf naar Ansen. Dat zou dan tien kilometer zijn. Thuis word ik creatief met de fietsrouteplanner en dan krijg ik het bovenstaande overzicht. Volgens hun berekening is dat veertien kilometer met de hoek van de Egginkstraat en de Reestweg (richting het strandje) als begin- en eindpunt. Reken dan nog een kilometer vanaf mijn huis tot de brug en weer terug en je zit op zestien kilometer. Ik heb wel eens een luiere nieuwjaarsdag gehad...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten