De tijd dat een oud jaar met veel bombarie over ging in een nieuw jaar ligt al ver achter me. Zeker sinds ik in Uffelte woon want hier is het nagenoeg rustig en uitgestorven als altijd op nieuwjaarsochtend. In Steenwijk ontkom je het niet en het is vooral te wijten aan de slechte isolatie van de Julianastraat dat ook Nijeveen niet genegeerd kan worden. Het is sinds mijn vertrek naar Nijeveen dat ik niet meer 's nachts naar een horecagelegenheid ga of een feestje. Het eerste jaar (2012) zoek ik in de nacht de plaatjes voor de volgende dag. Nu herinner ik me opeens dat ik niet meer op stap ben geweest sinds ik gestopt ben met drinken. Oudejaarsavond wordt dan benut met het zoeken van platen voor mijn optreden in Het Pandje van de volgende dag. Sinds 2013 is het traditie voor mij om radio te maken. Wanneer besef ik dan pas echt dat het nieuwe jaar is begonnen? Welnu, bijvoorbeeld als ik niet helemaal naar beneden hoef te scrollen op de nieuwe Week Spot in te vullen op de lijst. Het is echter niet vaak dat de eerste Week Spot van het nieuwe jaar een plaat is die ik zeer recent heb gekocht. Soms is het zelfs een plaat uit de top 20 van de voorgaande Blauwe Bak Top 100. In de eerste week van 2021 presenteer ik jullie een plaat welke vorige week is voorbij gekomen in de 'Eindstreep' maar welke later deze maand een 'Singles round-up' gaat krijgen: 'Foolish Me' van Jo-Ann Garrett uit 1969.
'Ons plaatje' en 'We hebben altijd Watford nog'. Het zijn twee sentimenten die telkens weer worden uitgesproken als een bepaalde plaat voorbij komt op Wolfman Radio. Het is een single die ik in december in een Ebay-veiling heb gewonnen en welke, ondanks kerstdrukte, enorm snel wordt bezorgd. Zeker als je rekent dat het ding uit Chicago komt. Het is 'One Moment' van Sheryl Swope. Een paar weken later doe ik het optreden in Watford en ik ben er nog niet aan toegekomen om Sheryl te digitaliseren voor op de mp3-speler. Ik draai de plaat vrijdagmorgen nog even als ik de laatste hand leg aan de bak singles welke zal meegaan naar Engeland. De rest van de dag blijft het nummer in mijn hoofd spoken. Ook zaterdag doe ik een moord om de plaat te kunnen horen, maar helaas... ik heb de Numark thuis gelaten. Als ik dan goed en wel in Watford sta te draaien, kan het dan eigenlijk echt. De ogen zijn gericht op de dj-booth als ik de plaat op zet want alle persingen van 'One Moment' zijn zwaar verrot. Dan komt de brug en wordt niet alleen de begeleiding rijker dankzij blazers, ook komt Sheryl nu helemaal los. Als ze zingt 'One moment, one moment, one very special moment' en je haar stem kan horen breken, dat is zo'n krachtig moment en het zet me helemaal in vuur. Dit straalt af vanaf het podium en sindsdien beschouwen collega-radiomaker Lee en ik dit als 'ons plaatje'.
Wat schetst mijn verbazing als ik een paar weken geleden op een maandagavond naar de show van Lee luister. Hij heeft Jo-Ann Garrett aangekondigd en ik hoor exact dezelfde begeleidingsgroep als van Sheryl Swope. Ik leg een snelle link en weet dat Garrett heeft opgenomen voor het Duo-label en dat dit eveneens Sheryl Swope heeft voortgebracht. Toch is de Duo-link te voorbarig. Het is echter de producent die zijn stempel heeft gedrukt op beide platen en dan hebben we het over niemand minder dan André Williams. De cultfiguur uit de jaren zestig welke door onder andere een Groninger band in de nieuwe eeuw uit de mottenballen is gehaald en een redelijk succesvolle van zijn leven zal opleveren. Williams is bijna twee jaar geleden overleden op 82-jarige leeftijd en heeft, volgens mij, wel aandacht gekregen op Soul-xotica. Zijn algemeen meer bekende wapenfeit is 'Shake Your Tail Feather' waarvan hij één van de schrijvers is. Williams maakt omstreeks 1967 'tittyshakers' als 'Rib Tips' en ander gezellig stampwerk. Tegelijk wordt hij producent. Eerst nog onafhankelijk, maar in 1969 mag hij zijn naam verbinden aan het Chess-label.
Over Jo-Ann Garrett weten we niet veel. Feit is dat de Week Spot in 2018 in een boxset is verschenen en dit een boekje bevat met beknopte informatie over de artiesten en groepen. Hier leren we dat Garrett een jongedame is uit Chicago. Ze wordt al op haar vijftiende professioneel en neemt in 1966 haar eerste single op: 'Stay By My Side' met het meer populaire 'A Whole New Plan' op de keerzijde. De twee opvolgers voor Chess doen niet veel en in 1968 maakt Garrett de oversteek naar Duo Records. 'One Woman' is een lokale hit en later populair bij dj's. Bij Duo gaat Garrett werken met André Williams en als deze in 1969 een contract krijgt bij Chess, neemt hij Garrett mee terug naar het label. Williams produceert onder andere haar enige album, 'Just A Taste', uit eind 1969. In de jaren zeventig maakt Garrett nog een paar singles voor verschillende labels, maar na 1973 zit haar muzikale loopbaan erop. Er is nooit meer iets van haar vernomen.
'Foolish Me' is één van de prijsnummers van het genoemde album en erg in de stijl van Sheryl Swope's plaat welke rond dezelfde tijd wordt gemaakt voor Duo. Hoewel de zang uit het diepste van haar soul komt, neemt het muzikaal afscheid van de jaren zestig en probeert het een nieuwe weg te zoeken. Het is niet echt funky en toch is het ietsje meer rock dan pure rhythm & blues. Net zoals de bluesmuzikanten ook naar nieuwe wegen zochten rond deze tijd probeert André Williams een nieuwe richting te bepalen voor de toekomstige soul. Uiteindelijk zal de funk en de disco het genre mee op reis nemen. 'Foolish Me'' is tot 2018 niet verkrijgbaar op single. De Engelse divisie van Chess ziet wel handel in een drietal boxen met exclusieve singles van de krakers uit de Chess-archieven. 'A Whole New Plan' krijgt op het tweede deel de aandacht, de zevende en laatste single uit de derde box brengt ons dit 'Foolish Me'. En deze mag 2021 aftrappen voor wat betreft de Week Spots.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten