Het heeft een tijdje geduurd maar ik geloof dat het mijn collega ook gaat bevallen. Wij trekken vooral veel op tijdens de zaterdagen en omdat hij niet in beweging kan komen, komt het erop neer dat we in het afgelopen jaar soms nachtwerk hebben geleverd. We hebben nu de rollen omgedraaid en ik krijg nu om negen uur telefoon met de plannen voor de dag. Daarna kan ik hem gaan activeren met als eindresultaat dat we ook om half vijf helemaal klaar zijn en weekend kunnen vieren. Deze dag begint echter hachelijk. Nietsvermoedend stap ik voor mijn schuurtje op de fiets en ga het plein over naar de Dorpsstraat. Pas in de bocht ontdek ik dat het heeft geijzeld en een seconde later zit ik op mijn gat op de klinkers. Ook goeiemorgen! De fietspaden zijn gestrooid, maar de klinkers in Uffelte zijn een 'no-go'-zone. Ik heb met mijn collega de pakketjes afgehaald bij het benzinestation welke ik eigenlijk bij de kledingzaak in Havelte had willen halen. Totdat het nieuws kwam dat de 'niet-noodzakelijke' middenstand de deur moest sluiten tot 19 januari. Het tankstation is het dichtstbijzijnde alternatief hoewel ik daar niet (legaal) met de fiets kan komen. Misschien flink aan de kant op de vluchtstrook? Nee, volgende keer toch maar een ander adres selecteren. Het is een anderhalf uur voor mijn uitzending op Wolfman Radio en ik kan nu eerst wel gaan publiceren. Vandaag heb ik de twaalfde jaren zeventig-bak voor jullie in petto.
De eerste plaat in de betreffende bak zal komende woensdag of een week later aan bod komen. Het is één van de singles welke ik reken tot de aanwinsten van januari 1996. Ik heb het dan over 'Victoria' van Liesbeth List. De laatste plaat in de bak is al niet zoveel meer bijzonders. Daar vinden we 'Play It Again Charlie' van Charlie McCoy op het Amerikaanse Monument-styreen. Tussen mevrouw List en meneer McCoy vinden we echter een aantal pareltjes en het maakt deze aflevering lastig om tot een top 12 te komen. Artiesten en groepen met meer dan drie singles zijn de volgende: Little River Band (3), Livin' Blues (3), Loggins & Messinat (3), Long Tall Ernie & The Shakers (3), Love Unlimited Orchestra (3, exclusief de Love Unlimited-single uit de top 12), Maddog (3), Mailer Mackenzie Band (3), Manfred Mann's Earth Band (7), Marmalade (4), Massada (3), John Mayall (3), Mayfly (3) en de 'kampioen' van vanavond is Paul McCartney (12). De top 12 ziet er als volgt uit.
1. Reflections Of My Life - The Marmalade (NL, Decca 15147 AT, 1969, maar een hit in 1970)
2. Questions - Manfred Mann's Earth Band (Duitsland, Bronze 17492 AT, 1976)
3. Topless Bertha - Mayfly (NL, Ariola 13105 AT, 1973)
4. You Are My Love - Liverpool Express (UK, Warner Bros. K 16743, 1976)
5. Say You Lovc Me - John Lodge (NL, Decca 6103 107, 1977)
6. Red Rover - Mailer Mackeenzie Band (NL, Decca AT 10423, 1970)
7. Mrs. Vandebilt - Paul McCartney & Wings (NL, Apple 5C 006-05529, 1973)
8. Walkin' In The Rain With The One I Love - Love Unlimited (NL, Uni 6073 038, 1971)
9. Because I Love - Majority One (NL, Pink Elephant 22.525-H, 1971)
10. My Daylight - Marx (NL, Poker S 601, 1975)
11. Brandy - Looking Glass (NL, Epic EPC 8213, 1972)
12. Dancing In The City - Marshall, Hain (UK, Harvest HAR 5157, 1978)
Wellicht maakt het een verschil dat ik deze aflevering van 'Verzamelwoede' op een zaterdagavond schrijf. Zoals gezegd ga ik over een uur en twintig minuten 'Do The 45' doen op de radio. Niet dat een plaat uit de top 12 voorbij gaat komen in de show, maar het bevat wel enkele radio-klassiekers voor mij. Neem nu het intro met kunstmatige onweer van Marshall & Hain. Het is één van de platen waarmee ik graag een show op zondag begin. Op zichzelf is het niet zo'n heel bijzonder plaatje maar deze associatie maakt dat ik het genoemd wil hebben in deze 'Verzamelwoede'. Ik heb overigens ook de Nederlandse persing. In de jaren tachtig heb je Curry & Van Inkel op de radio en later in iets verwaterde vorm Stenders & Van Inkel. Nu weet ik niet meer waar ik Looking Glass de eerste keer heb gehoord, maar het is een duo van Van Inkel en Adam Curry of Rob Stenders. Buiten heel veel lol kom je in dit programma ook vaak heerlijke vergeten gouwe ouwen tegen. Mijn single moet nog eens nodig een 'upgrade' hebben want die heeft nooit fijn geklonken. Op tien zet ik Marx met een plaatje dat ik alleen maar herinner als dat het veel indruk heeft gemaakt toen ik het kocht. Dat is in 2017 bij de kringloop in Meppel en 's avonds draai ik het in 'The Vinyl Countdown'. Of zal het de volgende dag zijn geweest? Ik kan me opeens even niet meer herinneren wanneer 'Do The 45' van de middag naar de avond is gegaan. De herinnering blijft en dus wil ik dit plaatje nog eens aanprijzen. Ik moet hem ook snel weer eens horen. Ik heb altijd een fascinatie gehad voor de enige hit van Majority One. Een plaatje dat met haar 'phasing' vier jaar te laat komt en als ik de fotohoes eenmaal heb gezien met de vijf mannen in kaftan dan raak ik helemaal verward. Dan blijkt Majority One ook nog eens een voortzetting te zijn van de Engelse The Majority dat vooral bekend is als begeleidingsgroep van Barry Ryan op onder andere 'Eloise'. Een gevalletje van een Engelse band welke heel groot is geworden in Italië. Love Unlimited zou ooit wellicht niet hebben misstaan in 'Do The 45', maar daar vind ik het nu té 'corny' voor. Qua hoorspel wel één van de mooiste in mijn beleving. Iemand die oprecht kan genieten van een hoosbui. Of is het stiekem toch een eufemisme? Barry White is immers een beetje een viespeuk? De 'Ho-hey-ho' van 'Mrs. Vandebilt' hoor ik regelmatig voorbij komen op Arrow Classic Rock maar ik kan me nooit herinneren welke plaat het is. Dan is het bijna twintig jaar geleden en onderneem ik de 'monstertocht'. Daar ga ik vast nog wel eens op terugkijken in de komende weken. Ik moet naar Spijkenisse en heb dus niets te zoeken in Rotterdam, maar feit is dat ik in de buurt van Ridderkerk ben als het 'Ho-hey-ho' opnieuw door Arrow in mijn hoofdtelefoon wordt gegooid. En dan valt het kwartje! Gelukkig heeft vriend Kees 'Band On The Run' liggen en kan ik het voor de reis naar Engeland nog snel aan de minidisc toevoegen. Het staat daarmee op de soundtrack van Tuk-Mossley-Tuk.
Er zit volop nationaal product in de twaalfde bak van de jaren zeventig en ik heb de keuze. Bij Mailer Mackenzie Band twijfel ik nog even bij het eveneens uitstekende 'Movin', maar kies toch voor het alom bekende 'Red Rover'. Alom bekend? Nee, maar het is wel de grootste hit van de band dat haar waardering voor Creedence Clearwater Revival niet onder stoelen of banken steekt. In 1993 loop ik tegen een nestje singles aan van John Lodge. Allemaal in nieuwstaat en ik probeer het in deze tijd aan de man/vrouw te krijgen. Ik heb nog altijd een paar exemplaren. John is bassist van The Moody Blues en als songschrijver verantwoordelijk voor 'I'm Just A Singer In A Rock & Roll Band', 'Isn't Life Strange' en 'Ride My See-Saw' om een aantal te noemen. Na Justin Hayward levert hij de meeste liedjes aan. Als The Moodies in 1974 besluiten het een paar jaar rustig aan te doen, vormt Lodge met Hayward het duo Blue Jays en probeert ook meteen een productiemaatschappij uit de grond te stampen. Verder dan de elpee uit 1975 komt het niet. In 1977 maakt hij het album 'Natural Avenue' met daarop het prachtige 'Say You Love Me'. Véél te lang voor een single en dus is het gedoemd om te floppen. Liverpool Express behoeft ook nodig een 'upgrade'. Deze klinkt echt niet fris meer. Het hoesje brengt me iedere keer weer in verwarring. Het lijkt erop alsof Bert en Inge dit voor Kirsten hebben gekocht, maar het is de Engelse persing. Zijn het gewoon allemaal Nederlanders die voor de lol 'With all my love to Kirsten from Bert-Inge' op het hoesje hebben geschreven of is het plaatje in Engeland gekocht en is Kirsten eventueel naar Nederland gekomen? Enfin, ik hoop dat ze haar pickup met baksteen op de toonarm in Engeland heeft gelaten, want de plaat is flink afgedraaid.
In juni 1990 tik ik de single 'Johnny' van Mayfly op de kop. De a-kant doet me niks, maar...de b-kant is magisch en vermeldt een elpee. De summiere informatie die ik in 1990 kan vinden is dat het wordt beschreven als 'kamerpop'. Ik ga rondkijken voor het album, maar helaas... Het is pas omstreeks 2010 eer ik het album op vinyl tegenkom en dan wil ik al niet meer de topprijs betalen. Het komt omdat ik een paar jaar eerder het album op cd-r heb gehad en ik moet concluderen dat de singles en de b-kanten de beste nummers zijn. Kort daarna verschijnt het album opnieuw en kan ik het voor een paar tientjes kopen, maar nog steeds... ik hou het bij de singles! Toch voelt het als een heel bijzonder moment als ik in 1991 de single 'Topless Bertha' tegenkom. Het kan kloppen want ik heb hem nooit weer gezien. De b-kant is nog stemmiger en maakt me verder enthousiast voor het album. Kan ik mezelf een Manfred Mann-fan noemen? Ik leer de muziek van de Earth Band in 1989 kennen nadat ik op de plaatselijke rommelmarkt de single 'Spirits In The Night' heb gekocht. Inmiddels heb ik een flinke collectie van Earth Band, maar een fan...? Wellicht hetzelfde euvel als bij Mayfly: Het single-materiaal is uitstekend en ook in de langere album-versies. Toch is Manfred met zijn gevolg bij vlagen té zwaar op de jazzy en fusion-toer en daar ben ik persoonlijk allergisch voor. De singles smaken nog altijd als nooit tevoren. Neem nu dit 'Questions' dat oorspronkelijk op 'The Roaring Silence' staat. Ik heb het in 1989 al op een cassettebandje staan (de vaker genoemde 'Elpee Pop Specials' van de NCRV) en kan in 1993 de single toevoegen aan de collectie. Of is het toch 1994 geweest?
Juli 1990. De allereerste keer dat ik met de fiets naar de braderie in Workum ga. Eveneens de eerste keer dat ik met de oversteek van Gaastmeer naar It Heidenskip ga. Zeker in de maanden juli en augustus zal dat de komende jaren heel vaak gebeuren. Bij dit eerste bezoek kom ik meteen deze single van The Marmalade tegen. Het ding is dan al zwaar afgedraaid maar Decca's zijn luid opgenomen en dus overheerst de muziek. Ik hoor de krasjes inmiddels niet meer en het geeft zelfs een extra sfeer aan het nummer. Ik ben immers ook geen 45 jaar geworden zonder krasjes en schrammen. En dan bedoel ik niet de zere kont en rechterhand na de val van deze morgen. 'The world is a bad place, a sad place, a terrible place to live, but I don't wanna die'. Zet dat maar op mijn steen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten