Qua datum is het pas dinsdag omdat vorig jaar een schrikkeljaar was. Als je kijkt naar de weekeinden dan is het wel precies een jaar geleden dat ik W. voor het laatst heb ontmoet. Ik heb in 2019 nog zulke grootse plannen. Ik wil weer een 'seizoenskaartje' hebben zoals in dat betreffende jaar waarmee ik per seizoen één dag onbeperkt kan reizen. Doorgaans komen deze kaartjes rond Pasen in de verkoop maar dan zijn we al in een eerste fase van de lockdown gegaan. Als de regels iets worden versoepeld is de lente al voorbij. Bovendien kan ik erg slecht tegen mondkapjes en draag het niet langer dan nodig is. Even snel de supermarkt in is genoeg voor mij, laat staan dat ik uren met zo'n knevel voor de neus in een trein ga zitten. Meteen de eerste zondag van het nieuwe jaar zullen we elkaar treffen, maar ben niet echt rouwig erom als ze dit afzegt. De datum wordt voorlopig op 17 januari gezet, maar dan geeft ze aan dat ze door familie-omstandigheden niet kan. Opnieuw ben ik niet té teleurgesteld want het winterse weer van vorige week lokt niet aan om naar Steenwijk te fietsen en bovendien kunnen we nergens even de handen warmen aan een kopje koffie. Het weerzien wordt dus andermaal uitgesteld. Ik wil aanvankelijk deze aflevering van 'Verzamelwoede' gewoon even voorbereiden als blijkt dat ik té sterk ga twijfelen en besluit om meteen het bericht te schrijven. Voordat ik weer van gedachten verander en opnieuw een foto zal moeten worden gemaakt.
Vrijdag had ik de zesde jaren zestig-bak en hoewel de jaren zeventig in de meerderheid is, loopt deze bak voor een gedeelte parallel aan de jaren zestig-bak. Met name The Beatles en The Bee Gees 'vertragen' het begin van de jaren zestig-bak. Kort na de zesde jaren zeventig-bak haalt de jaren zestig in. Als mijn ouders me Gerrit noemen, krijgen ze complimenten van dorpsgenoten voor de keuze van de naam. 'Weer eens wat anders dan een Jan of een Jelte' en 'Nu weten we meteen over wie we het hebben'. Dat laatste zal overigens helemaal geen probleem worden zodra de jonge Gerrit gaat puberen. Een kennis van mijn ouders begint 'Ik ben Gerrit en steel als de raven' te zingen als ik bij hun over de vloer kom. Ik begrijp het in het begin niet en het is pas als ik naar het voortgezet onderwijs ga dat ik voor het eerst een opname van het nummer bemachtig. Dat is van een 'Top Of The Pops'-achtige elpee met Nederlandse hits, vermoedelijk uit de Telstar-stal. Het is niet Gerrit Dekzeil die het zingt. Gerrit trapt deze zesde jaren zeventig-bak af met Gerrit en het autobiografische lied over deze betreffende Gerrit. De bak eindigt eveneens met een Nederlands product en eentje uit mijn geboortejaar. 'Dance All Night' van Eastwood is de laatste in deze bak. Groepen en artiesten met drie of meer singles zijn: Delaney & Bonnie & Friends (3), Neil Diamond (12), Dizzy Man's Band (7), Doobie Brothers (9), Doors (4), Carl Douglas (3), Dr. Buzzard's Original Savannah Band (3), Dr. Hook (3), André Van Duin (7), Ian Dury (3), Bob Dylan (5), Eagles (5), Earth & Fire (10) en Earth, Wind & Fire (6). Na lang wikken en wegen moest dit de top twaalf worden.
1. What A Fool Believes - The Doobie Brothers (Duitsland, Warner Bros. WB 17314, 1978)
2. Fantasy - Earth, Wind & Fire (UK, CBS S CBS 6056, 1977)
3. Cracklin' Rosie - Neil Diamond (NL, Uni 6073 016, 1970)
4. Love Her Madly - The Doors (NL, Elektra EKS 45726, 1971)
5. Love Of Life - Earth & Fire (NL, Polydor 2050 322, 1974)
6. I Want To Be There - D.B.M & T. (Duitsland, Philips 6006 114, 1971)
7. Rite Away - Dr. John (Duitsland, Atlantic ATL 10445, 1974)
8. Riki Tiki Tavi - Donovan (NL, Epic 5-10649, 1970)
9. Lyin' Eyes - The Eagles (NL, Asylum AS 13025, 1975)
10. Sultans Of Swing - Dire Straits (US, Warner Bros. GWB 0385, 1978, re: 1980)
11. Dodenrit - Drs. P (NL, Polydor 2050 327, 1974)
12. Come Back Jonee - Devo (UK, Virgin VS 223, 1978)
Ik heb nog geen klachten ontvangen en wil dit graag zo houden. Mocht ik toch nog eens het verwijt krijgen dat de top 12-lijstjes te gezapig zijn, trap ik vandaag af met een plaat van Devo. Het is onmogelijk om Devo helemaal in de punk te stoppen, maar het is eigenzinnig genoeg om op waardering te kunnen rekenen van de punkers. Het hoeft immers niet alleen maar te gaan om politiek verzet en een zucht naar anarchie, er mag ook gerust eens lol worden getrapt. Toy Dolls neemt dat stokje over in de jaren tachtig, als je het mij vraagt. Devo is één van de singles welke Albert me een paar jaar geleden bezorgt. Ik heb enkele maanden eerder al 'Be Stiff' gevonden op gekleurd vinyl en deze muisgrijze 'Come Back Jonee' past mooi in de verzameling. De single is overigens in meerdere kleuren verschenen en grijs is niet de meest exclusieve van de persingen. Deze top twaalf bestaat eigenlijk uit twee lijstjes. De onderste vijf zijn namelijk toegevoegd als ik bij de eerste gang door de lijst slechts zeven singles heb. Bovenin wordt het erg lastig, maar onderaan de top twaalf moet ik ook een paar plaatjes uitzoeken die anders niet in de lijst waren gekomen. Als het dan toch moet dan gun ik Hein Polzer een plekje in de lijst met 'Dodenrit'. Dire Straits is een Amerikaanse persing met 'Down To The Waterline' op de keerzijde. Heb je nog meer nodig? Eigenlijk niet, want mijn interesse voor Dire Straits reikt niet verder dan het debuutalbum. The Eagles is dus ook een kleine concessie en na lang wikken en wegen, mag ik concluderen dat ik vandaag in de stemming ben voor 'Lyin' Eyes'. Dat kan over een uur zomaar weer anders zijn. Ik heb immers ook 'The Last Resort' als b-kant van 'Life In The Fast Lane'. De nummer 6 is uiteindelijk de vijfde van de 'extra' platen hoewel deze meteen een paar plekken mag stijgen. Dat gaat Donovan voorbij. Een plaatje dat me na 28 jaar nog altijd veel plezier geeft als ik het op de radio draai. Van Dr. John heb ik momenteel twee singles en daarvan mag 'Rite Away' in de top 12. De promo heeft een beroemde eerste eigenaar gehad: Cees Van Zijtveld. In de midden jaren zestig maakt hij zijn debuut bij Radio Veronica en volgens mij werkt hij later in Hilversum voor de Avro.
D.B.M. & T. zijn Dozy, Beaky, Mick & Tich. Nadat Dave Dee het solo-pad is opgegaan, scoort het kwartet aanvankelijk een internationale hit met 'Tonight Today'. Om het verlies van Dave Dee niet teveel doen opvallen, gaat de groep onder de initialen door het leven. Met name in Duitsland blijft een markt aanwezig voor het kwartet. Is er leven na 'Legend Of Xanadu'? D.B.M. & T. klinkt hier als The Marmalade met een Moog om het geheel in de jaren zeventig te plaatsen. Fijn plaatje! Bij Earth & Fire wordt het lastig om een favoriet te kiezen. Ik vind ze namelijk allemaal even goed. Het is uiteindelijk toch een beetje de 'underdog' van het stel. 'Love Of Life' mag in 1974 de tweede plek van de Top 40 hebben bereikt, toch wordt dit nummer vaak vergeten door radiomakers en samenstellers van albums. Earth & Fire heeft een dubbelleven als albumgroep dat tevens hitsingles produceert. Op 'Love Of Life' komen de beide werelden bijeen. Het resultaat is een knappe drie minuten-single met genoeg instrumenten om je nieuwsgierig te maken naar de albums. In de jaren zestig heb ik een kanttekening bij The Doors en ook in de jaren zeventig kan ik iets melden. De ingekorte versie van 'Riders On The Storm' staat in de jaren tachtig. Ik heb het dan over de uitgave welke verschijnt ten tijde van de release van 'The Best Of The Doors' in 1990. Op zichzelf zou deze in de jaren zeventig mogen, ware het niet dat ik de originele Nederlandse single uit 1971 eveneens in mijn bezit heb. 'Love Her Madly' is de laatste hit van The Doors in Nederland terwijl Jimbo nog leeft. Hoewel de meningen zijn verdeeld over 'L.A. Woman' heeft de groep zonder meer de beste single als eerste getrokken.
Nummer 383. De sticker is losgeweekt van het hoesje, maar ik weet het nummer uit mijn hoofd. Het is de tijd dat ik net te horen heb gekregen dat ik wonderwel ben geslaagd voor de LEAO. Het levert de nodige cadeaus op waarvan een blik Quality Street me nog het meeste van bij staat. Natuurlijk ook geld en hoe kan het anders? Dat moet natuurlijk worden geïnvesteerd in het zwarte goud. Neil Diamond is voor vijf gulden al een paar maanden té duur voor mij, maar nu kan het opeens wel. Ik krijg altijd een voorjaarsgevoel bij dit plaatje. 'Fantasy' komt voorbij op de radio als ik mijn behoefte nog doe op de pot. Ik durf niet plaats te nemen op de 'hoge' wc. Op het randje van de wc-bril evenwicht houden en druk zetten op de darmen zijn twee dingen en die gaan nu eenmaal lastig samen met een vertraagde motoriek. Ik geloof dat mijn oudste broer vast wel eens een plaat van Earth, Wind & Fire heeft gekocht, maar volgens mijn herinnering staan ze niet op een voetstuk in huize Louwsma. Er is lange tijd iets dat me irriteert aan de plaat en dat moet de enigszins nasale stem zijn geweest. Rond 2014 leer ik de ware schoonheid van het nummer kennen en in 2016 vind ik deze Engelse persing tijdens één van de eerste lange tochten op de Pioneer. Het is een afwijkende mix van de Nederlandse en klinkt zo'n stuk fijner dat het bijna op de eerste plek had gemogen.
Ik weet bij de samenstelling niet welke plaat nummer 1 zal worden. Wel moet ik een snelle keuze maken bij bijvoorbeeld Earth & Fire, maar ook bij The Doobies valt de keuze zwaar. Ik heb namelijk ook 'Takin' It To The Streets' tot mijn beschikking, maar kies uiteindelijk toch voor 'What A Fool Believes'. Dat nummer heb ik dan weer te danken aan M People. Uiteraard hoor ik de plaat dagelijks als het in ons land alsnog een hit wordt. Dat is in de zomer van 1986 en heeft vooral te maken met populariteit van Michael MacDonald als solo-artiest. Het is tijdens de 'Monstertocht' (waarover ik binnenkort weer ga schrijven) dat ik middels de cover van M People leer hoe perfect dit nummer eigenlijk is. Niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel is dit pure poëzie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten