maandag 11 januari 2021

Verzamelwoede: Jaren 60 bak 2


Mag het eens? Ik heb dit weekend helemaal niks gedaan. Gisteravond alleen even op en neer naar de fietsenschuur om de e-bike aan het stroom te zetten omdat ik een plan heb voor vandaag. Vanavond dezelfde rit gemaakt om de stekker uit het stopcontact te halen en nog eenmaal een tevergeefse blik in de fietstas te werpen. Ik heb zojuist het laatste beetje 'sigaar' verdampt, maar heb nog een 18 milligram 'USA mix' liggen die ik afgelopen zomer eens uit nood heb gekocht, maar niet ontzettend lekker vond. Qua eten en drinken red ik me ook wel een dagje en dus stel ik alle reizen voor deze maandag uit tot morgen. Ik speel nog met een idee voor een tweede bericht voor vandaag, maar dat moet nog helemaal landen. De 'Verzamelwoede' heb ik daarentegen wel voorbereid en deze kan ik nu eerst publiceren. Vandaag de tweede bak van de jaren zestig en deze wordt gedomineerd door de drie grote bands waarvan de naam met 'Be' begint: The Beach Boys, The Beatles en The Bee Gees.

De bak begint echter weinig exotisch met 'Petite Fleur' van Chris Barber's Jazz Band en eindigt met 'Ridin' On The L&N' van The Bintangs. De helft van de bak wordt ingenomen door The Beach Boys, The Beatles en The Bee Gees samen en er zijn nog een paar grote spelers. Ik kan dus ook net zo goed alle artiesten en groepen noemen om jullie een kijkje te gunnen in een dergelijke jaren zestig-bak? The Beatles is goed voor 44 schijfjes ('Magical Mystery Tour' heb ik dus tweemaal gerekend). The Bee Gees telt maar liefst 20 singles waaronder heel veel afwijkende persingen van dezelfde plaat. Van 'Massachusetts' heb ik drie exemplaren staan: De Duitse, de Engelse en een Duitse heruitgave van omstreeks 1980. Van The Beach Boys heb ik tenslotte 9 singles. Samen is dat goed voor 73 van de 135 singles. Artiesten en groepen met drie of meer platen zijn: Les Baroques (7), Len Barry (3), Tony Bass (3), Gilbert Becaud (3), Harry Belafonte (5) en Dave Berry (12). De artiesten met twee singles zijn vervolgens: Chris Barber, John Barry, B. Bumble & The Stingers, Jeff Beck, Rudy Bennett, Tony Bennett en Brook Benton. Tenslotte de eenlingen: Rue Barclay, The Bar-Kays, Fontella Bass, Duke Baxter, Carl Bay, Guy Beart, The Beeds, The Bell Ringers, Hoagy Benson, Conny Van Bergen, Kenny Bernard, Anita Berry, Fred Bertelmann, Big Wheel, Mr. Acker Bilk en The Bintangs. Een complete bak in één alinea. De top twaalf wisselt nog een aantal malen voordat ik dit vastleg op de gevoelige plaat. De definitieve line-up is als volgt.

1. World - The Bee Gees (NL, Polydor 59 131, 1967)

2. Midnight Cowboy - John Barry (UK, United Artists UP 634, 1969, re: 1981)

3. Penny Lane - The Beatles (NL, Parlophone R 5570, 1967)

4. If I Stay Too Long - Big Wheel (NL, Philips 6817 057, 1969, re: 1982)

5. I'm Gonna Take You There - Dave Berry (NL, Decca F 12 258, 1965)

6. Hi Ho Silverlining - Jeff Beck (UK, Columbia DB 8151, 1967)

7. Nut Rocker - B. Bumble & The Stingers (UK, Top Rank JAR-611, 1962)

8. Indication - Les Baroques (NL, Whamm PS 025, 1968)

9. Rescue Me - Fontella Bass (UK, Old Gold OG 9412, 1965, re: 1984)

10. Heroes And Villains - The Beach Boys (NL, Capitol HF 300, 1967)

11. Ain't No Soul - Kenny Bernard (NL, Pye 7N 17233, 1967)

12. How Can We Hang On To A Dream - Rudy Bennett (NL, Havoc SH-124, 1966)

Het rommelt met name bij de onderste drie, maar uiteindelijk vind ik dit de beste opstelling. We beginnen dicht bij huis met de nummer 12. Ik geef zelf de voorkeur aan het origineel van Tim Hardin, maar kan voor de rest geen platen (van 'unieke' artiesten en groepen) vinden die ik niet ongenoemd wil laten en dus mag Ruud Van Den Berg de hekkensluiter spelen. Op de nummers 11 en 9 vinden we voormalige Blauwe Bak-klanten. Kenny Bernard zou op zichzelf een plekje verdienen en de Ere-Blauwe Bak want niet alleen kom je de Nederlandse persing van 'Ain't No Soul' niet iedere dag tegen, bovendien is het een erg leuke uitvoering van het nummer. Van The Beach Boys ontbreekt nog altijd 'God Only Knows' alsmede een paar andere singles zoals 'I Can Hear Music'. Achteraf gezien had ik voor 'Good Vibrations' moeten gaan, maar de Nederlandse fotohoes oogt dan wel weer feestelijk voor op de foto. Fontella Bass koop ik in 2011 in Utrecht en mag aanvankelijk in de Blauwe Bak totdat ik in de loop van 2012 de originele Engelse Chess aanschaf. Deze staat sinds jaar en dag in de Ere-Blauwe Bak. 'Indication' heb ik in eerste instantie al sinds 2004 op single. Dat is een vreemde heruitgave van 'Without Feeling, Without Mind' uit 1972 waarbij de producent erg groot op het hoesje wordt genoemd. Deze is dan sinds een paar jaar een grote naam van Radio Veronica: Chiel Montagne. Bert Van Rheenen schrijft eveneens mee aan 'Indication' en ik vermoed dat dit het aandeel is in de 'phasing' op de drums.

Jeff Beck heb ik aanvankelijk als de maxi-single op het Engelse Rak-label uit 1972, maar deze is al jaren zoek. Dan vind ik in 2016 deze bij 'De Tafel' en kan mijn geluk niet op. Het is een plaatje waar ik domweg nooit genoeg van ga krijgen. Ook bij Dave Berry moet ik een paar maal kijken voordat ik een favoriet kies. Het neemt me meteen terug naar de rommelmarkt in Sneek in november 1990. Ik hang tegen een griepje aan en zal de volgende dag de lappenmand moeten aanvaarden. Terwijl ik druk ben met de singles haalt iemand voor me 'Sergeant Pepper' uit de bak met elpees. Achteraf gezien ben ik wel content met deze van Dave Berry want de single klinkt nog steeds enorm goed ondanks het feit dat het 28 verschillende naalden heeft gezien in de laatste 30 jaar. Heruitgaven mogen altijd mee als ik de originele single nog niet heb gevonden en in deze categorie valt ook Big Wheel. Het heeft 'I'm Going Man I'm Going' van Blue Planet op de keerzijde welke ik wél op single heb. 'Beter dan het origineel' gaat voor mij in veel gevallen niet op. Hoewel ik in zekere zin een fan ben van The Creation, moet ik erkennen dat de versie van Big Wheel gewoon vele malen beter is.

Het uitzoeken van de favoriet van The Beatles kost minder dan een halve seconde. Ik kies namelijk altijd voor de single die in Engeland zorgt voor een onderbreking in de stroom van nummer 1-hits. Tevens de enige Engelse Beatles-single uit de jaren zestig welke is geleverd met een fotohoesje. Dat heeft dan weer te maken met een bizarre regelgeving omtrent de verkoop van platen waarbij 'what you see is what you get' een vuistregel is. Dat heeft al in de jaren vijftig bepaald dat alleen EP's met vier of meer nummers een fotohoesje mogen hebben en daar hoort een standaardprijs bij. In de rest van de wereld zijn fotohoesjes gemeengoed als 'Penny Lane' met fotohoes verschijnt. Het zal overigens pas tot 1982 duren eer de wet wordt ingetrokken en met name de punkbands zijn jaren eerder tegen deze regel in gegaan. Laatst moest ik nog een brief bezorgen bij de eigenaresse van de voormalige videotheek. Het pand zélf is een komen en gaan van ondernemers. Ik heb het dan over de videotheek in Meppel waarmee ik eind 2011 kennis maak als ik naar Nijeveen verhuis. Het is de tijd dat ik op Soul-xotica 'De Video Draait' doe en aan een dieet zit van acht films per week. Het is dankzij deze eigenaresse dat ik het meeste van Ken Loach krijg te zien, kennis maak met wijlen Philip Seymour Hoffman en het sinistere subgenre films dat hij vertegenwoordigt. Haar allereerste film was 'Midnight Cowboy' en die moet ik beslist eens zien. Het is sinds deze film dat ik het niet droog hou bij het luisteren naar het thema van de film.

Bij The Bee Gees hoef ik ik nog minder na te denken over een nummer 1. Dat moet 'World' zijn, een single die ik al sinds mei 1990 in de collectie heb en voor altijd bij me zal blijven. De Northern Soul-show van mijn collega is al begonnen en dus zit ik nu te schrijven met dat op de achtergrond en dat wil niet echt. Lee draait nu trouwens de nummer 9 uit deze top 12 en dat heet dom toeval.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten