maandag 4 januari 2021

Verzamelwoede: Jaren 60 bak 16


Het neemt teveel tijd in beslag om zaterdagavond nog een 'Verzamelwoede' te organiseren na de radioshow en dus kies ik voor de 'Blauwe Bak Veteranen'. Toch lijkt het erop dat de laatste serie vandaag een vervolg krijgt. 'Het schiet niet echt op', maar dan in de positieve zin van het woord. 2016 is nog altijd een topjaar voor wat betreft de Blauwe Bak-aanwinsten. Gisteravond heb ik al niet veel meer energie om de 'Verzamelwoede' voor elkaar te krijgen en dus stel ik het uit naar vanmiddag. Gistermiddag heb ik echter 'Het zilveren goud' voor dit jaar veilig gesteld. Met een hele hoop singles die ik vóór 1996 heb gekocht/gekregen kom ik uit op 48 afleveringen van zes platen elk. Soms schaam ik me rot voor wat ik in de bakken heb staan, maar dan opnieuw... 1996 is een 'warm' jaar voor mij en ik ga het komende jaar met alle liefde wekelijks terug naar deze tijd. Nadat ik eind november nog eenmaal alle drie categorieën aan bod heb laten komen in de 'Verzamelwoede' trap ik dit verse jaar af met een jaren zestig-bak. De zestiende om precies te zijn. Nu is er iets mis gegaan met de foto want rechtsonder staat The Spectrum terwijl daar Nancy Sinatra had moeten liggen. The Spectrum hoort zelfs een rij erboven, maar ik heb geen zin om terug naar zolder te lopen voor een tweede foto.

De zestiende jaren zestig-bak trapt af met Del Shannon. 'Runaway' is de laatste in de vorige bak en dus vinden we hier 'Hey! Little Girl' als eerste, de opvolger van de grote hit. Spectrum staat per ongeluk als eerste in de zeventiende jaren zestig-bak (welke in november aan bod is geweest), maar hoort de laatste te zijn in de zestiende. Overeenkomst tussen Del Shannon en The Spectrum zijn dat ze beide uit Engeland komen. Dan heb ik het niet over de artiesten maar over de plaatjes. Met name The Spectrum heeft een hele sterke herinnering aan Mossley, maar tevens aan een meer recente gebeurtenis. Straks meer daarover. Artiesten en groepen met meer drie of meer singles in de zestiende bak zijn: Sandie Shaw (11), Shocking Blue (5), The Shoes (11), Simon & Garfunkel (5), Nina Simone (8), Frank Sinatra (7 inclusief 'Something Stupid' met Nancy), Nancy Sinatra (7), Sir Douglas Quintet (3), Sir Henry & The Butlers (3), Percy Sledge (3), Small Faces (7), Wim Sonneveld (3), Sonny & Cher (5), en Sounds Orchestral (5). 'Tomorrow' van Sandie Shaw wordt pas over een paar weken toegevoegd aan de bestaande bakken (dit is de score per 1 september 2020) en daarmee wordt ze de kampioene van de bak. Van Sounds Orchestral heb ik feitelijk slechts twee titels, maar een uitgebreide collectie demo's en afwijkende persingen.

1. Tin Soldier - Small Faces (NL, Immediate IM 062, 1967)

2. Love Is In The Air - Shocking Blue (NL, Polydor S 1248, 1967)

3. The Sweeter He Is - The Soul Children (NL, Stax STA 0050, 1969)

4. Love Makes Sweet Music - The Soft Machine (UK, Polydor 56151, 1967)

5. Girl Don't Come - Sandie Shaw (UK, Pye 7N 15743, 1964)

6. Have Faith In Your Love - Sounds Orchestral (NL, Pye 7N 35226, 1965)

7. Man's Life - The Shoes (NL, Polydor S 1265, 1968)

8. Keep Searchin' - Del Shannon (NL, Stateside SS 368, 1965)

9. Saturday's Child - The Spectrum (UK, RCA Victor RCA 1589, 1967)

10. The Sins Of A Family - P.F. Sloan (US, Dunhill 45-D-4007, 1965)

11. Dance To The Music - Sly & The Family Stone (UK, Direction 58-3568, 1968)

12. Sugar Town - Nancy Sinatra (UK, Reprise RS.20527, 1966)

Ik ben nog even geneigd om de b-kant te noemen bij de nummer twaalf want dat is 'Summer Wine', het duet met Lee Hazlewood. Ik laat het toch maar zoals het is want in geval van 'Summer Wine' mocht de single hoger eindigen. De single komt rechtstreeks uit Mossley. Het is begin 1999 onderdeel van een inboedel waaronder een prachtig radiomeubel dat nog jaren als sierstuk in de gang van de Emmaus heeft gestaan. Verder een ruime partij singles uit de jaren zestig waaronder enkele collector's items. De beduimelde 'Sugar Town' valt niet in deze categorie. Het Engelse Reprise-hoesje heeft ook zijn beste tijd gehad totdat Peter me in 2012 dit fotohoesje bezorgt. Sly & The Family Stone heb ik al in de Nederlandse persing als ik deze goedkoop kan meenemen bij Marcus, de rockabilly-verzamelaar waarmee ik in 2013 en 2014 regelmatig zaken doe. Opvallend is dat de Engelsen een andere mix hebben van 'Dance To The Music', maar ik geef uiteindelijk de voorkeur aan de Nederlandse. Omdat de laatste in de reserve-Blauwe Bak staat, moeten we het voor de foto stellen met de Engelse. Had ik al gezegd dat ik een zwak heb voor Engelse Direction-singles? Het is een progressief onderdeel van de Engelse CBS om dit soort 'herrie' te scheiden van Andy Williams en Ray Conniff. P.F. Sloan ken ik in eerste instantie vooral van de hits die hij heeft geschreven. De meest bekende daarvan is uiteraard 'Eve Of Destruction', maar ook 'Let Me Be' (uitgevoerd door The Turtles) is een persoonlijke favoriet. Deze Amerikaanse single van Sloan kom ik tegen op de platenbeurs in De Singel in Zwolle in 2016. The Spectrum koop ik samen met nog een andere single van de groep op een zaterdagmiddag in Ashton-under-Lyne. Ik maak een rondje langs de tweedehands winkeltjes, maar kan me zo niet herinneren van welke 'charity' deze afkomstig is. De andere single blijft in Engeland, voor 'Saturday's Child' heb ik altijd een zwak gehouden. Als ik op een zaterdagavond in 2013 de 'one-off' 'Drive-In Saturday' doe op Wolfman Radio, de voorloper van 'The Vinyl Countdown' in de huidige vorm, is dit één van de 'zaterdag'-plaatjes waarmee ik een uur start. Als ik het nu hoor, brengt het me eerst terug naar de zaterdagavond in 2013 en dan pas naar Mossley, waar ik pas mijn nieuwe kamer heb gekregen. Het is de tijd van de depressie en ik koop deze middag ook 'Trespass' van Genesis op cassette welke de soundtrack zal vormen van deze depressie. Het succes van de tv-serie 'Tour Of Duty' inspireert een andere maatschappij tot het 'namaken' van de soundtrack-albums. Deze cd's en cassettes kun je voor een habbekrats kopen op de lokale warenmarkten en ik koop een cassette in Sneek. Dat is mijn kennismaking met een aantal jaren zestig-platen waaronder 'Keep Searchin'. Ik koop mijn eerste exemplaar in 1997 als ik pas verliefd ben geworden op de Vespa PK 50S die om het hoekje staat geparkeerd. Het is even lastig om een favoriet uit te zoeken van The Shoes. Het is al een uur geleden en kan niet vertellen waarom 'Man's Life' wél en 'Happiness Is In This Beat' niet. Laten we het op een eerste ingeving houden. Ik lust ze allemaal! Het heeft in december erop geleken alsof ik de single van The Shoes zonder Theo Van Es aan de collectie kan toevoegen, maar de Marktplaats-handelaar heeft deze net verkocht.

Het is 1990. Jaren voor internet, Google, Youtube en Itunes. Het 'Hitdossier' is mijn bijbel en verder is het afgaan op de intuïtie. Zo neem ik op een zaterdag deze single mee van Sounds Orchestral bij Sunrise in Sneek. 'Have Faith In Your Love' zal onmiddellijk uitgroeien tot een persoonlijke favoriet. In de loop der jaren vind ik eveneens de Engelse demo en heb ik drie verschillende persingen van 'Cast Your Fate To The Wind'. Zo bouw je dus een collectie van enkele duizenden. Bij Sandie Shaw heb ik de keuze uit de Engelse en de Nederlandse persing. Het catalogusnummer is in beide gevallen dezelfde. Het neemt me terug naar de warmste dag van 1994 als ik een zonnesteek oploop in Maastricht en mijn pas gekochte singles in een café laat liggen. Het bevat ook de Engelse persing van 'Girl Don't Come'. Ik zie nu trouwens dat het in Engeland de b-kant is geweest, maar uiteraard pikt de radio deze kant omdat het meer overeenkomsten heeft met 'Always Something There To Remind Me'. Hierdoor wordt het een knaller van een hit in Engeland terwijl het in Nederland plekje 40 een week mag warm houden. The Soft Machine is al eens in één van de allereerste berichten op Soul-xotica aan bod gekomen. De bizarre ontmoeting met de platenhandelaar die de klepel heeft horen luiden, maar niet weet waar de klok hangt. Om maar aan te tonen dat hij wellicht meer verstand heeft van koeien dan van platen. Hij tracht 'It Ain't Me Baby' van Davy Jones zonder fotohoes te verkopen als David Bowie voor 150 euro en rekent slechts drie euro voor de puntgave single van The Soft Machine. 'Het is een andere band', verklaart hij. Hij heeft nog nooit van Soft Machine gehoord of heeft het label niet gelezen. Kevin Ayers krijgt namelijk een 'credit' op het label. Lastig om een kant te kiezen want de bizarre Kim Fowley-productie 'Feelin' Reelin' Squeelin' mag er ook zijn. Toch maar de a-kant in dit geval.

Op drie vinden we een voormalige Blauwe Bak-klant. Ik heb in 2013 nog eens de Amerikaanse gekocht en die staat in de reserve-Blauwe Bak voor wat het waard is. De Nederlandse staat dus in de jaren zestig. De 'part 1' en 'part 2' zijn op verschillende plekken geknipt voor de Nederlandse persing, maar het is de slechte staat van de Nederlandse welke maakt dat de Amerikaanse in de Blauwe Bak staat. Voor het gevoel zou Shocking Blue op de eerste plek moeten staan, maar als ik naar de liedjes kijk? Een plaat met een bijzonder verhaal over zaterdag 19 september 2009. De dag voordat ik over de kop ga met de fiets. Ook de dag waarop mijn oudste broer in het huwelijk is getreden, maar dat horen we pas achteraf. 'Het is een dure', volgens de uitbater van de winkel en hij rekent vijf euro. Dank je wel!

Small Faces is echter de onbetwiste nummer 1. Het maakt niet uit hoe vaak ik 'Tin Soldier' heb gehoord, dit nummer gaat me nimmer vervelen. Het heeft zelfs een extra dimensie voor mij gekregen sinds ik heb ontdekt (al in 2011) dat P.P. Arnold mee doet op de plaat. Ik kan uren op 'repeat' kijken naar het clipje van de plaat waar je kan zien dat het Pat moeite kost om over het lawaai van de heren te komen. Het zijn onzekere tijden en dus kiest Pat op nieuwjaarsdag 2021 er voor om met een inspirerende tekst te komen voor het nieuwe jaar en verbreekt ze 'onze' traditie om het jaar af te trappen met 'Everything's Gonna Be Alright'. Het is voor mij wel weer de eerste plaat in het nieuwe jaar.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten