Het begint al iets van een traditie te worden voor de maandagmiddag. Uitslapen is nog altijd één van mijn hobby's en dat maakt dat ik nog niet zo lang wakker ben als ik dit schrijf. Daar komt bij dat ik ook niet bijzonder vroeg plaats heb genomen onder de lakens. Ik neem aan dat enkele van mijn lezers dan al onderweg zijn of strijdvaardig zijn. Vandaag geef ik jullie wederom een kijkje in de keuken van mijn platenverzameling en dan vooral met betrekking tot deze serie en 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection' op de zondagavond. Ik heb na het einde van de vakantie in Warnsveld nog eenmaal de singles-bakken aangevuld. Alles wat ik na deze datum heb gekocht, staat vooralsnog apart in een bak. Ik wacht in ieder geval het einde van de huidige serie van 'The Vinyl Countdown' af en moet eigenlijk de 'oude' bakken ook nog even conserveren om deze serie 'Verzamelwoede' tot een einde te brengen. Daar vind ik wel iets op. Ik volg trouwens in 'Verzamelwoede' ook de volgorde van 'The Vinyl Countdown' en hoewel deze serie over een maand 'compleet' is, kan ik nog maanden vooruit met de 'Verzamelwoede'. Vandaag presenteer ik jullie de, voorlopig, laatste jaren zeventig-bak. Terwijl deze per 1 september 2020 niet helemaal vol is, is het desondanks lastig om niet twintig favorieten te kunnen uitzoeken. De top twaalf is echt een momentopname.
Op dit moment heb ik 23 nieuwe aanvullingen op de jaren zeventig-bak klaar staan. Daarbij reken ik dan niet de 'upgrades'. Dat zou betekenen dat als ik nu de singles zou toevoegen aan de diverse bakken dat de eenentwintigste jaren zeventig-bak nog steeds niet vol zit. Per 1 september staan hier 107 singles terwijl ik 135 per bak aan hou. De bak begint met 'The Drums Of Bora Bora' van de Limburgse Walkers en wordt meteen gevolgd door de Deense Walkers. De bak begint met Telstar (eigenlijk zit The Walkers op Killroy, maar deze promo met The Classics op de andere kant is gewoon op Telstar uitgebracht) en eindigt eveneens met Johnny Hoes' label. 'T Was Aan De Costa Del Sol' van Zangeres Zonder Naam is de laatste. Helaas heb ik nog altijd geen jaren zeventig-single van ZZ Top kunnen vinden. Ik kan me herinneren dat 'Summertime' van The Zombies enige tijd in de jaren zeventig heeft gestaan omdat het in 1972 een Nederlandse hit is geweest. Deze staat inmiddels in de jaren zestig. Verder kan ik me eigenlijk niet een band of artiest voor de geest halen waarvan de (achter)naam begint met een 'Z' en welke later komt dan Zangeres Zonder Naam. In de jaren zestig is ZZ & De Maskers de laatste. In de jaren tachtig valt de eer te beurt aan het Friese hiphopgezelschap Da Zombi Squad. Ik heb geloof ik wel eens een beduimelde 'Gimme All Your Lovin' van ZZ Top gehad, maar het is duidelijk: Ik moet hoognodig eens iets zien te vinden van de baardemansen. Aritesten en groepen met drie of meer singles zijn de volgende: War (4), Barry White (3), White Plains (3), Roger Whittaker (3), The Who (8), Andy Williams (5), Edgar Winter (1 met White Trash, 2 met Group), Wizzard (4), Stevie Wonder (8) en Yes (4).
1. New World In The Morning - Roger Whittaker (NL, Philips 6073 502, 1970)
2. And You And I - Yes (NL, Atlantic ATL 10259, 1972)
3. My Baby Loves Lovin' - White Plains (NL, Deram DM 20030, 1970)
4. Parlez Moi D'Amour - Wallace Collection (NL, Parlophone 5C 006-04515 M, 1970)
5. Baba O'Riley - The Who (NL, Polydor 2121 069, 1971)
6. Holiday Hideaway - Water (NL, Philips 6012 528, 1975)
7. Why Can't We Be Friends - War (NL, United Artists 5C 006-96596, 1975)
8. Canyon To Canyon - Gus Williams (NL, Bovema Negram 5N 006-26231, 1979)
9. Making Plans For Nigel - XTC (UK, Virgin VS 282, 1979)
10. Groupy Girl - Tony Joe White (NL, Monument 5C 006-91234 M, 1970)
11. Free Ride - The Edgar Winter Group (NL, Epic EPC 1712, 1973)
12. Life's Been Good - Joe Walsh (NL, Asylum AS 13.129, 1978)
Had Arrow Classic Rock niet de slogan 'De muziek van je leven'? Ik kan twintig jaar later concluderen dat deze radiomomenten ervoor hebben gezorgd dat bepaalde platen een onderdeel van mijn leven zijn geworden. Ik trap deze top twaalf af met een plaatje dat ik vooral aan Arrow heb te danken. Ik luister het liefst in het weekend want dan doet het geen nieuws en minder reclame. Dat geeft de mogelijkheid om lange album-nummers te draaien. Joe Walsh komt dan ook geregeld voorbij op Arrow met 'Life's Been Good', maar ik kan lange tijd niet ontdekken wie of wat ik hoor zingen. Van de twaalf platen degene met de leukste tekst, eentje die me nimmer gaat vervelen. Edgar Winter Group heb ik misschien iets te vaak gehoord waardoor het vandaag opeens niet zo hoog staat. Toch kan ik ook hier nooit genoeg van krijgen. Het zit hem vooral in het nummer want de uitvoeringen van Tavares en Three Degrees brengen hetzelfde gevoel teweeg bij mij. Terwijl leeftijdsgenoten op hun vijftiende brommer leren rijden of misschien zelfs al iets leren over bloemen en bijtjes, leert de jongeman uit Jutrijp vooral nieuwe muziek kennen op deze leeftijd. Zo vind ik twee singles van Tony Joe White bij Sunrise en koop ze vlak na elkaar. 'Roosevelt And Ira Lee' staat in de jaren zestig-bak en 'Groupy Girl' dus in de jaren zeventig. Terwijl je met een meezing-refreintje en psychedelische effecten eenvoudig een hit kan scoren, wordt vooral in de hoek van de blues en de boogie omstreeks 1969-70 druk geëxperimenteerd. Tony Joe White vindt eigenhandig de 'swamp boogie' uit met elementen die we later in de funk zullen tegenkomen. 'Groupy Girl' is zijn enige Nederlandse hit tot 1992 als hij een comeback maakt met 'Good In Blues'. In die tussentijd zijn het vooral andere artiesten die populair zijn geworden met White's composities zoals 'Steamy Windows' en 'Rainy Night In Georgia'. Voor mij is Tony Joe een absolute legende! Dat geldt ook voor XTC. Hoewel Andy Partridge als leider wordt gezien, wordt 'Nigel' geschreven door Colin Moulding. Anno 2021 heeft Moulding met Terry Chambers een eigen band genaamd TC&I waar de traditie van de 'perfecte popsongs' wordt door gezet. Is er ruimte voor Hollands product? Ja zeker! Op 8 vinden we Guus Willemse. Hij is dan sinds jaren lid van Solution en mag in 1979 zijn solo-hobby uitventen. Van War krijg ik altijd goede luim. Ik heb het dan over het nummer 'Why Can't We Be Friends' en niet over oorlogen.
Het volgende Nederlandse product staat op nummer 6. Water komt voort uit Sandy Coast en op de achterkant van het hoesje staat de band voor een privé-jet. De koffers en tassen zijn gepakt, alleen weet ik niet zo te bedenken waar de reis naartoe is gegaan. Wellicht naar Maleisië? Het nummer steekt erg goed in elkaar. Aan de ene kant heeft het alle elementen van George Baker Selection, maar dan net een tikkeltje progressiever. Met The Who heb ik het even moeilijk. Natuurlijk moeten Pete Townsend en zijn kornuiten in de top twaalf, maar kan op dit moment niet een favoriet vinden in de jaren zeventig. Het wordt dan uiteindelijk toch 'Baba O'Riley'. 'Daydream' staat al een tijdje op mijn verlanglijstje als ik in 1992 deze single tref van Wallace Collection. Een groep waar ik altijd een bepaalde fascinatie voor heb gehad. Ik heb in 2006 zelfs nog 'The Laughing Cavalier' op elpee gekocht. Hoewel er ontzettend veel muzikaliteit zit in de Belgische band borduurt het noodgedwongen een tijd voort op het succes van 'Daydream' en 'Parlez Moi D'Amour' is daarvan één van de mooiste voorbeelden.
In het begin van de Blauwe Bak, omstreeks 2008, staat deze van White Plains vrolijk tussen de soul-platen. Als het zou zijn uitgevoerd door een groep zwarte Amerikanen en alleen lokaal uitgebracht op een klein onafhankelijk label, dan zou dit zonder meer een hit zijn geweest in de Northern Soul-discotheken. Helaas is het een studioformatie uit Engeland welke aan de lopende band hits heeft onder verschillende namen zoals Cuff-Links, Edison Lighthouse en Brotherhood Of Man. Het is natuurlijk niet Northern Soul van de meest pure vorm, maar ik krijg altijd een goed humeur van het nummer. Laten we het dan eens over de legendarische Ad Bouman hebben. Zijn memoires over de zeezendertijd van Veronica zijn onbetaalbaar. Hij is in de eerste plaats studiotechnicus maar krijgt alras zijn eigen Adje Bouman Top Tien als vaste rubriek op de radio. Ad is eveneens een groot liefhebber van progressieve rock in deze tijd. Het probleem is echter dat overdag geen ruimte is voor een nummer van tien of twaalf minuten en dus gaat Bouman aan de slag met schaar en plakband. Op deze manier knipt en plakt hij verschillende lange nummers tot een hapklaar brokje van drie of vier minuten. Led Zeppelin háát ingekorte singles en zelf gebruik ik de Ad Bouman-edits van Yes om in De Karre een Yes-fan te irriteren. 'And You And I' bestaat op de single uit twee delen en dat is samen nauwelijks de helft van het oorspronkelijke nummer. Er zitten bovendien teveel ritmewisselingen in 'Part 1' om het tot een hit te maken, maar het maakt wel nieuwsgierig naar de elpee en dat lijkt de insteek te zijn geweest.
De herinnering blijft, om met Ben Cramer te spreken. Tijdens één van mijn eerste uitstapjes in Meppel als 'crossdresser' word ik nagefloten door een bouwvakker. De slanke benen, het lange haar en de zelfverzekerdheid. Het is wel één van de laatste keren geweest dat ik ben nagefloten. Bij een latere fietstocht hoor ik hardlopers discussiëren of ze rechtdoor gaan of rechtsaf gaan. 'Gaan we niet langs de mooie man?', hoor ik de vrouwelijke jogger zeggen. Nee, er zijn slechts twee die me tegenwoordig na fluiten. De eerste is de ouderwetse fluitketel (ik heb een jaar moeten zoeken om nog zo'n ding te vinden) en de tweede is Roger Whittaker. Het is in de tijd dat ik veel luister naar 747AM als ik bij de VPRO een cover hoor van dit nummer. Ik probeer sinds die tijd de cover te achterhalen, maar ben daar nog altijd niet in geslaagd. Het is van een band uit de 'New Weird American'-beweging van omstreeks 2005. Het origineel leer ik kort daarna waarderen en misschien is deze ook wel beter dan de folkrock-cover uit 2005. 'Morgen wordt alles beter'? Nee, volgens Roger niet. Je kunt beter vandaag alvast gaan leven want morgen kan het wel eens zwaar tegenvallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten