Soul-xotica viert in maart haar elfde verjaardag en in deze periode hebben we veel rubrieken zien komen en zien gaan. Enkele onderdelen zijn groots aangekondigd waar het slechts bij één aflevering is gebleven. Het is doordat ik geen live-concerten meer bezoek dat een rubriek als 'Recent gezeurd' tot een halt is gekomen, maar toch vormen deze en 'Recenzeuren' als rubrieken die zeer onregelmatig verschijnen. In 2014 voeg ik daar 'Van hit naar her' aan toe en sinds een paar jaar heet de rubriek 'Hier en nu'. Soms komt het in een half jaar niet voorbij en dan kort op elkaar weer drie afleveringen. Feit is dat ik het liefste schrijf over vergeten platen en artiesten en groepen in plaats van de 'sterren van vandaag'. Toch ben ik niet blind en doof voor wat er op dit moment wordt gedaan in de muziek en heel zelden pakt een moderne artiest(e) of groep me helemaal in. In deze unieke gevallen wil ik dan graag zo'n naam met jullie delen en vandaag valt de eer te beurt aan Angel Olsen. Het is een naam welke al enige tijd voor mij 'speelt' maar waarvan ik pas in november ga beseffen hoe goed het werkelijk is. Afgelopen augustus heeft Olsen haar vijfde studio-album uitgebracht: 'A Whole New Mess'. Dat album brengt me ook nog op een andere leuke link...
Het verhaal begint voor mij met de connectie in november 2005. Ik zit op dat moment in de 'rare' muziek. Ik bezoek noise-shows en experimentele festivals en de VPRO op 747AM (de frequentie van het tegenwoordige Radio 5) zorgt ervoor dat ik een fascinatie heb gekregen voor elektro-akoestiek. Het is eveneens de tijd van voor de verhoogde zorgpremies en ik kan me dan veroorloven om eens per maand naar Zwolle te gaan voor een stapel nieuwe elpees. Deze zaterdag heb ik de meest wilde plannen, maar hier zal niets van terecht komen. Wel sjouw ik een tas met elpees met me mee en het zal resulteren in een optreden bij De Singel in Zwolle. De eerste uit een lange rij. Die middag hang ik vooral rond bij Minstrel en koop weer een aantal plakken zwart plastic en zoals gewoonlijk lopen de stijlen weer erg uiteen. Ik ben even daarvoor 'fan' geworden van de zangeres die ik tot en met 2011 heb 'gevolgd' en de naam die ik weiger op te schrijven. Hoewel de noise en rare electronica blijft, ga ik me dus alweer ietsje meer manifesteren op het gebied van liedjes en folk-invloeden. Ik heb afgerekend en sta nog even te praten met Bert van Minstrel (als ik me niet vergis, heet hij Bert?). Dan wil Bert me kennis laten maken met een album waarvan hij helemaal ondersteboven is en 'als je dit goed vindt' (wijzende naar mijn tas met nieuwe aanwinsten) dan moet ook het album van Bert me bevallen. Het is het album 'Goodnight Nobody' van Julie Doiron. Ik ben niet direct kapot van het album, maar de aanbeveling zorgt ervoor dat ik het desondanks meeneem. Begin 2007 ben ik even van plan om een aantal 'overbodige' elpees de deur uit te doen en 'Goodnight Nobody' staat eveneens op de lijst, maar ook 'A Broken Frame' van Depeche Mode. Het zijn twee albums die nu synoniem staan aan deze periode in 2007.
Bert vertelt me iets over het platenlabel dat ik helemaal verkeerd heb begrepen. Hij vertelt me dat Jagjaguwar de 'Rolls Royce onder de platenlabels' is en dat het strikte uitgaven doet van slechts 500 en geen heruitgaven. De aantallen moeten hebben gegolden voor de vinyl-uitgaven want het brengt ook gewoon het werk op cd uit. Het Rolls Royce-verhaal is vermoedelijk omdat het zoveel aandacht besteedt aan de albumhoezen en de extra's. In de loop van 2007 koop ik 'Raven And The One Night' van Odawas op het label en dat bevat de cd als bonus. In 2009 word ik ter plekke verliefd op het zéér optimistische 'I Can Wonder What You Did With Your Day' van Julie, een schril contrast met het melancholieke 'Goodnight Nobody'. 'I Can Wonder' vormt de soundtrack van de eerste weken zonder de alcoholische versnaperingen.
In de jaren dat ik nu de 'Vinyl Albums And Singles Top 40' doe op Wolfman Radio kom ik de naam Jagjaguwar ook weer geregeld regen en steeds denk ik aan de gelimiteerde oplagen. Dat blijkt dus een vergissing te zijn geweest. Jagjaguwar is echter wel uit een pure liefde en passie voor muziek geboren en dat stralen de releases uit. Tegenwoordig is Angel Olsen één van de 'grote' namen op het label. Angel wordt geboren op 22 januari 1987 in de Amerikaanse staat Missouri. Kort na haar geboorte wordt ze geadopteerd door een ouder echtpaar en er is sprake van een flinke generatiekloof. Toch maakt het dat de jonge Angel graag mag dagdromen over hoe haar jeugd zou zijn geweest als ze in de jaren dertig, veertig of vijftig had geleefd. Toch droomt ze ook enige tijd om een nieuwe Britney Spears te worden maar haar interesses veranderen naarmate haar schoolcarrière vordert. Ze bezoekt zowel noise-performances (toch nog een link met mezelf in 2005!) en optredens van plaatselijke gospelrock-bands (Angel studeert aan een christelijke school). Ze leert piano en gitaar spelen en begint haar eigen liedjes te schrijven. Haar eerste bandje heet Good Fight, een fusie tussen vroege No Doubt en punkrock. Ze doet haar examen en vertrekt twee jaar erna naar Chicago.
In juli 2010 brengt ze haar eerste EP uit, 'Strange Cacti', en dat wordt in 2012 gevolgd met haar debuutalbum 'Half Way Home'. Dat is de periode waar ze in contact komt met de mensen van Jagjaguwar en de rest van haar albums zal via deze maatschappij de wereld in gaan. Cultheld Bonnie 'Prince' Billy is er al vroeg bij en werkt in 2010 en 2011 al samen met Olsen. In de jaren sinds haar debuut wordt ze geregeld gevraagd door collega's om mee te doen op platen. Wat maakt nu dat Angel wel een plekje krijgt in 'Hier en nu' en heel veel andere talentvolle zangers en zangeressen niet? Dat is de grote gemene deler van deze serie.
Bij vlagen is haar muziek zó perfect dat je niet kan voorstellen dat er iemand is die de muziek niet mooi vindt. En dan, vaak rondom refreintjes, gaat de stem iets uit de 'sync' of wordt het fraaie geluid verstierd met een geluidje of een vreemd effect. Zoiets als het achtergrondgeluid van een vastlopende tape na het eerste refrein van 'A Lot's Gonna Change' van Weyes' Blood of de eigenwijze uithalen van Sharon Van Etten op haar platen (overigens ook een artieste op Jagjaguwar). Het doet je zo opeens realiseren dat het heel stiekem toch geen 'music for the millions' is en dat het hem ligt aan de eigenzinnigheid van de artieste dat het niet even groot zal worden als bijvoorbeeld The Carpenters of Fleetwood Mac. Buiten de gimmicks om valt er nog genoeg te genieten bij Angel want haar stem kan ik niet anders beschrijven als 'bijzonder'. Ik ben er nog steeds niet toe gekomen om het album eens integraal te draaien maar wat ik tot nu toe heb gehoord, vertelt me dat een mooie verrassing op me wacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten