Het begint allemaal op de eerste maandag van de vakantie in 2016. Ik ben aardig vroeg uit de veren maar het weer is niet aanlokkelijk genoeg voor een buitenactiviteit. Dan bedenk ik me dat ik wel weer eens een podcast zou kunnen maken. Gewoon voor eigen gebruik. Maar ja... doe ik hem dan in het Engels of het Nederlands? Of zal ik gewoon de Top 100 van het afgelopen jaar 'back-to-back' draaien? Beide plannen gaan al snel de prullenbak in. Een zomerse mix zoals ik die in 2014 heb gemaakt? Ook niet. Dan krijg ik het lumineuze idee om de Blauwe Bak-aanwinsten per twintig achter elkaar te zetten. Met de singles van december 2015 tot en met juli 2016 ben ik een hele dag zoet. In 2017 herhaal ik dit procedé maar dan heb ik beduidend minder singles gekocht. In 2018 begin ik al vroeg met de eerste 'mixen' en doe hetzelfde in 2019. Het levert niet alleen fraaie fiets- en wandelmuziek op maar tevens leer ik bepaalde nummers kennen en waarderen middels deze mixen. Een plaatje waarbij dit het geval is, is de plaat die deze week de Week Spot mag heten: 'Only Be True To Me' van J.P. Robinson uit 1968.
,,Alles wat met Carib-soul heeft te maken, danst rechtstreeks mijn hart binnen". Ik heb dit vaker gezegd, maar... wat is nu precies Carib-soul? Eigenlijk is het net zoiets als Northern Soul, de plaatsbepaling heeft niet zoveel te maken met de oorsprong van de muziek. Hoewel? Dat is ook niet helemaal waar want veel van de Suri-soul past echter naadloos in de Carib. Als we kijken naar de Amerikaanse favorieten dan zit je snel in de hoek van de Southern Soul. Het tempo ligt beduidend lager dan bij Northern Soul en het is muziek om gezellig op te schuifelen met je schoonmoeder. Het mag natuurlijk ook met je eigen vrouw maar om maar aan te geven dat het geen speciale danstalenten nodig heeft. Het meest opvallende instrument in de Carib-soul is een (elektrische) gitaar. Hoewel dat scheurijzer domineert in de popmuziek, wordt het in de soul meestal weggestopt onder een laag blazers of een compleet orkest. De gitaar mag het ritme mede bepalen maar de solo kan de gitarist steevast vergeten. In de Carib ligt de gitaar er wat meer bovenop en dat trekt al snel een link met de Southern Soul. Bestaat er wel zoiets als Southern Soul?
Het lijkt soms wel alsof het diepe zuiden van Amerika één grote muzikale familie is. In New York is het bijna ondenkbaar dat een bluesgitarist mee doet op een soul-plaat met een drummer uit de country, maar in het zuiden moet een nummer worden opgenomen met de muzikanten die op dat moment voor handen zijn. Zo kan het gebeuren dat bijvoorbeeld Dobie Gray of Bettye Swann opeens een country-sausje krijgen. Dan kan Lynyrd Skynyrd rekenen op een gospelkoortje en duikt ook de blues geregeld op in andere genres. Hierdoor mag de gitaar iets prominenter aanwezig zijn in de Southern Soul. Het ritme mag meer worden geplukt in plaats van weggestopt want gitaarsolo's zijn nog steeds wel een beetje 'not done'. Zo komen we na bijna drie alinea's aan bij onze Week Spot en dat is precies als gepland. Johnny Robinson is een zanger uit het diepe zuiden van Amerika die zijn geluk probeert in Florida. Hij komt daarbij in contact met Steve Alaimo en Clarence Reid (de latere Blowfly). Henry Stone heeft in 1963 het Alston-label opgezet en voor deze maatschappij maakt Robinson in 1968 zijn eerste single. Discogs vermeldt nog een single uit 1965 door Vick & John maar deze wordt nergens anders vermeld en laat ik verder buiten beschouwing. De volgende vijf jaar maakt Robinson zeven singles voor Alston, drie voor Atco en eentje voor Blue Candle.
Wat weten we verder van Johnny Robinson? Helemaal niets! Hij heeft geen grammetje succes gedurende zijn platenloopbaan en wordt pas decennia later 'ontdekt' als Henry Stone besluit om een cd uit te brengen met de Alston-opnames van J.P. Robinson. Opeens wordt Robinson vergeleken met mensen als Howard Tate. Zo'n typische mooie grote soul-stem uit het diepe zuiden van Amerika dat prachtig kleurt bij de arrangementen van de Alston-mensen in Florida. Mark biedt de single aan tegen een gereduceerde prijs vanwege de 'decoratie' op het label. In de Northern Soul en ook de reggae doen ze aan 'cover-ups' en wordt een label onleesbaar gemaakt. In de oorspronkelijke Suri-soul zijn ze eveneens creatief met de viltstift. 'Only Be True To Me' heeft zwarte vlakken gekregen op het label maar van een 'cover-up' is geen sprake. Het label, de titel en de artiest zijn nog altijd leesbaar en dat is juist alles dat men in de Northern Soul probeert te verbergen voor het oog. De rhythm & blues van Robinson klinkt hier lekker authentiek en zelfs een beetje gedateerd. De gitaar, de begeleiding en de enthousiaste dames op de achtergrond plus de magnifieke stem van Robinson zélf maken de plaat tot een feestje en dat feestje maak ik deze week met alle plezier de Week Spot!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten