Sommige bijnamen zijn ongewild voor de persoon zelf. Andere bijnamen zijn alom geaccepteerd ook door de drager zelf en hebben vaak een bijzonder verhaal. Echter, voor de buitenstaander kan zo'n verhaal de legende voor immer doen verpesten en dat is een reden waarom een oude Steenwijker vriend weigerde om zijn bijnaam te verklaren. Hoe zit het dan met Soul-X. Ik gebruik de dj-naam al zeven jaar niet meer, maar Soul-xotica is nog altijd wel een voortvloeisel uit de bijnaam. Als ik in Steenwijk loop, krijg ik nog geregeld de naam naar mijn hoofd geslingerd. Ik heb een tijd gehad dat ik weigerde te reageren en inmiddels vind ik het 'wel weer grappig'. Ik heb een vermoeden dat ik al eerder in de negen-en-een-half jaar eens de oorsprong van de naam 'Soul-X' heb verklaard en vanavond mag ik het opnieuw doen. Ik ga vanavond andermaal naar mijn eerste Dicky Woodstock-festival. Als ik in de zomer van 1993 op de racefiets in Tuk ben geweest, word ik al lekker gemaakt met het programma van dat jaar. Mijn financiële gesteldheid laat het dat jaar niet toe. In 1994 is dat anders en ben ik meteen erg enthousiast. We gaan er naar toe en... uiteraard op de Solex!
Het omgedraaide kruisje is niet zichtbaar geweest tijdens de middag en zo kan ik vreedzaam aan de reis beginnen. Ik heb 's ochtends ook nog een zakje wiet gekocht terwijl ik nog niet zo'n ervaren blower ben in de zomer van 1994. Ik kan zelfs nog niet eens een fatsoenlijke joint draaien. Dat zakje verkoop ik later op de middag aan een stamgast van De Karre. Dezelfde stamgast zal me in 2000 aan het adres in Tuk helpen en zal enkele maanden mijn werkgever zijn. Het is nog vrij onbezorgd in 1994. De organisatie heeft een grote legertent staan en dus hoef je alleen je slaapzak mee te nemen. Ik heb dus niet veel bagage mee op de Solex. De heenreis gaat rechttoe rechtaan: Over Sneek, Joure, Heerenveen en Wolvega. Als het ware gewoon de snelweg volgen. Natuurlijk moet ik eerst even mijn gezicht laten zien in De Karre. Daar smaken de pijpjes Hertog Jan weer als vanouds en ik heb al een bodem gelegd als ik op de Solex over de Wolterholten naar de Baarse Vrijstaat hobbel. Het is een sport geworden om rakelings langs obstakels en greppels te rijden. Soms kost het een trapper en andere keren ga je rechtuit de greppel in. Dat laatste is natuurlijk ook wel humor. Er gaat een gejuich op als ik op de Solex de entree nader en het feest is compleet als ik met Solex en al de greppel in rijd. ,,Wat is joen naam?", is de eerste vraag die ik krijg. ,,Gerrit", antwoord ik. Vanaf dat moment ben ik wijd en zijd bekend als 'Gerrit Solex' in Steenwijkerwold en omgeving.
Het thema van de eerste Woodstock-avond spreekt me erg aan: Flower power. Toch denk ik dat ik vrij 'casual' ben gekleed voor een dergelijke avond. De roze zijden overall, het bruine leren jasje, het oranje satijnen hemd... alles is van een latere datum en dus denk ik dat het een t-shirt en zwarte spijkerbroek is geweest. De laatste van het model dat tegenwoordig een 'skinny' wordt genoemd. Voor de eerste wasbeurt trek je het aan als een legging. Het zijn vooral de liefhebbers van stevige gitaarmuziek die dergelijke broeken aan hebben. Suzi Quatro speelt in de late jaren zestig met haar bandje voor de soldaten in Vietnam, maar heeft verder niet zoveel met het thema te maken. Maar wat te denken van Armand en Wally Tax? De avond wordt geopend met een lokale bluesband. Het is best bijzonder om deze zesde editie van het Dicky Woodstock-festival bij te wonen. Het is het laatste 'kleine' jaar voor het festival. Twee avonden met muziek en zaterdag overdag verschillende activiteiten voor het hele gezin. Het is een klein alternatief dorpsfeest met voornamelijk bewoners uit een regio van vijftien kilometer rondom het gehucht Baars. Ik tref echter de eerste avond meteen een stel uit Hilversum en wij zijn vermoedelijk de enige die kilometers hebben afgelegd om hier terecht te komen.
Ik wil een nieuw fotorolletje in mijn camera hebben en ga de zaterdagmorgen daarvoor naar Steenwijk. Dat resulteert eveneens in een hoop singles. 's Middags gaat het vertier verder op het terrein met een lokale band, Calamity Jane, en een nog volslagen onbekende feestband. Laat dat niemand minder zijn dan Jovink & De Voederbietels, de latere organisatoren van de Zwarte Cross. Gewoon op zaterdagmiddag in de feesttent met brandblusser en 'De zevende dronk'. Het bier vloeit rijkelijk en daar ben ik nog niet aan gewend in de zomer van 1994. Ik probeer een beetje te slapen op de vroege avond en mis daardoor een paar bands. 's Avonds staat The Prodigal Sons op het programma en Earth & Fire. Van de laatste staat me helemaal niets meer bij. Wel maak ik enorm veel vrienden in dit weekend die me allemaal als 'Solex' zullen kennen. In de legertent zit een hippie te genieten van de sterrenhemel en opgaande zon en weigert ons een beetje rust te geven. Ik zoek een plekje onder de bomen. Als ik over het parkeerterrein loop, zie ik de klep van een lelijke eend open staan. Dat kan niet de bedoeling zijn? Ik klap het dicht en hoor een luid 'GVD'. Ik maak me uit de voeten. Het is pas twee Woodstocks verder als ik weer praat met het stel uit Hilversum. ,,Het eerste jaar waren we met de Eend en we hadden de klep open gezet om wat meer beenruimte te creëren. Gooit zo'n boerenkinkel de klep dicht".
Op zondagmiddag rij ik terug naar huis en wil een stukje 'om'. Daarbij kom ik uit in Oldemarkt en bij de Driewegsluis. Dat zal op komende uitstapjes naar Tuk een belangrijke rol gaan spelen. Eenmaal thuis wordt de decoratie in mijn oor ontdekt en hang ik het verhaal op dat ik het in Steenwijk heb laten zetten. Er komt ook een verhaal met een 'vriendinnetje' bij, toevallig de zangeres van een rockband. Dat verklaart weer iets van mijn toenmalige liefde voor de zangeres van Calamity Jane. Later zitten we geregeld aan de bar van De Karre en biecht ik de liefde op. We kunnen er beide smakelijk om lachen.
1959 Broken Land-The Adventures (Duitsland, Elektra, 1988)
1960 Ik Wil Jou-Polle Eduard (NL, Polydor, 1979)
1961 It's Different For Girls-Joe Jackson (UK, A&M, 1979)
Het is erg toepasselijk dat ik The Adventures in de Duitse persing heb. De plaat doet me altijd denken aan de vakanties naar Denemarken. We passeren dan in Duitsland een 'Raststatte' met de naam Brokenlande. Het exemplaar dat ik in 1994 in Steenwijk koop zit in een zacht plastic hoesje. Deze met fotohoes heb ik in april 2014 in Wolvega gekocht. Joe Jackson heeft volgens mij in 2009 een 'upgrade' gekregen en dan waarschijnlijk een Nederlandse persing. Toch staat die niet op de plek waar die hoort te staan. Net zoals zij veel van de singles uit deze partij is het hoesje gehavend maar is het vinyl in best een goede staat.
1962 Mr. Big Stuff-Jean Knight (UK, Stax, 1971)
1963 Too Late For Goodbyes-Julian Lennon (Duitsland, Virgin, 1984)
1964 Half A Boy & Half A Man-Nick Lowe (NL, F-Beat, 1984)
Jean Knight is vorige week nog voorbij gekomen in de 'Blauwe Bak Veteranen'. Het kan zijn dat ik Julian Lennon pas veel later heb gekocht. Het is een feit dat de single uit de bewuste winkel in Steenwijk kom en die heb ik gemakshalve maar op één grote stapel gegooid. Nick Lowe heeft dankzij Albert onlangs een 'upgrade' gekregen.
1965 Could You Be Loved-Bob Marley & The Wailers (NL, Island, 1980)
1966 Take Me Home Tonight-Eddie Money (NL, CBS, 1986)
1967 Ça Plane Pour Moi-Plastic Bertrand (Frankrijk, Vogue, 1977)
Eddie Money is onlangs overleden op zeventigjarige leeftijd en hem heb ik geen aandacht gegeven. Misschien ook wel omdat ik weet dat hij in 'Het zilveren goud' voorbij gaat komen. Volgende week is het inmiddels oktober in 2019 en ga ik kijken naar de laatste singles uit augustus 1994. Ook begin ik met september en dat trapt af met een zéér bijzondere partij platen. Ik zou wensen dat ik anno 2019 tegenover deze partij stond want dan had ik ze wellicht allemaal gekocht. Het zijn Egnelse acetaten, promo's en demo's uit de jaren zestig en getuige enkele titels een verzameling op zichzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten