Niks geen nieuws onder de zon! Ik heb gisteren overdag eerst een paar honderd brieven bezorgd en aansluitend in de sortering. Ik ben om acht uur thuis en moet om negen uur 'de lucht in' met 'Mixed Bag'. Ik heb de nummers al wel compleet voor de show, alleen moeten deze nog in een speellijst worden gegoten. Dan is het half negen en kan ik nog een vlug een warm hapje nemen. Na 'Mixed Bag' volgt de Northern Soul-show van Lee welke mij in 2012 bij Wolfman Radio heeft gebracht en waarvan ik vast niet meer dan tien shows heb gemist in zeven jaar. Als Lee klaar is, vallen mijn ogen dicht. Het komt niet onaardig uit want ik verwacht de postbode elk moment met mijn nieuwe tweedehands nieuwe schoenen. Het vorige paar begint te 'gapen' en ik wil nog zien of ik dat kan oplossen met lijm. Het nieuwe paar is dan toch eindelijk eens een passende Nike Air Max. Ik heb ze nog nooit aan mijn voeten gehad maar ik 'droom' er stiekem al jaren van. Ze zijn afkomstig van een mannelijke Imelda Marcos die schoenen nooit vaker dan drie of vier keer draagt en dus zijn ze praktisch nieuw en dat voor een prijs waarvoor je bij de Scapino nog niet eens het huismerk hebt. Dan kan ik nu alvast wel beginnen met het inhalen van de schade. Ik trap af met een serie waarmee ik erg ambitieus ben begonnen maar welke ik vorige maand alweer was vergeten: Het zesde deel veteranen uit de Blauwe Bak.
31. Band Of Gold-Freda Payne (NL, Invictus, 1970)
Ik zal het beestje bij de a-kant noemen en, eerlijk is eerlijk, dat is ooit ook de reden geweest om hem in de Blauwe Bak te zetten. Als je Motown-geïnspireerd wil draaien dan kun je niet om Freda heen. In 1970 weet niemand werkelijk hoe dicht Freda Payne bij Motown komt. Invictus en Hot Wax zijn platenlabels van de heren Holland-Dozier-Holland. Ook zij hebben in 1967 de biezen gepakt bij Motown als blijkt dat soortgelijke schrijvers van hits veel meer royalties krijgen. Motown neemt op haar manier wraak: Het trio mag vijf jaar lang geen muziek publiceren of produceren onder de naam Holland-Dozier-Holland. Op Invictus verschuilt het trio zich achter Dunbar en Wayne. Deze twee liedjesschrijvers bestaan echt en zijn in dienst bij Holland-Dozier-Holland. Als later de waarheid aan het licht komt, verbaast het niemand waarom 'Band Of Gold' als twee druppels water op het Motown-geluid van 1966 lijkt. Overigens gebruiken de heren de combinatie 'Holland-Dozier-Holland' binnen de 'verboden' tijd voor een instrumentale b-kant welke zéér on-HDH is. Het is een middelvinger richting Motown dat dan reeds andere zorgen heeft. Ik koop mijn eerste 'Band Of Gold' in november 1993 bij de zwager van Klaas (van de Sneker jukeboxwinkel). Het plaatje is zeer algemeen te krijgen en zo gebeurt het geregeld dat een een exemplaar de collectie binnen komt. In 2006 voeg ik 'Deeper And Deeper' toe aan de Blauwe Bak en dan raakt 'Band Of Gold' uit de gratie. Intussen blijven de 'upgrades' volgen. In het begin van de 'Tuesday Night Music Club' doe ik aan 'Sample vs. Original' en in die serie heb ik eens het album 'Odelay' van Beck te gast. Eén van de eerste albums waarbij ik geobsedeerd raak door samples (de andere is 'Dummy' van Portishead). Beck heeft 'The Easiest Way To Fall' gesampled voor dat album en gedurende de uitzending besluit ik om de plaat terug te plaatsen in de Blauwe Bak. Mijn meest recente single is afkomstig van Peter en heeft een fraai Nederlands fotohoesje. De plaat staat naast 'Deeper And Deeper' in de reserve-Blauwe Bak. Payne's latere 'I'd Do Anything For You' staat wel in de koffers.
32. Big Bird-Eddie Floyd (UK, Stax, 1968)
Zo stap ik het territorium binnen van 'Het zilveren goud'. De komende paar afleveringen zal het namelijk gaan over singles die ik in 1994 heb gekocht. Ik trap af met de 'dure' singles die vermoedelijk alleen op schone blanco hoesjes en prijsstickers wachten bij 'Downstairs'. De jongen achter de kassa heeft daar geen weet van en verkoopt de platen voor een gulden per stuk. Deze 'Big Bird' is niet zomaar een favoriet: De plaat staat al vanaf het begin in de Blauwe Bak en in de koffers en zal daar vermoedelijk voor altijd blijven staan. Ik heb de single vorige week nog gedraaid in 'Do The 45' en deze gaat me nooit vervelen. Ik hoor 'Big Bird' trouwens voor de eerste maal in de 'Steen En Been Show' van Jack Spijkerman. Dan heb ik het opnieuw over de dinsdag op Radio 3 van de Vara. Roel Koeners doet de muzieksamenstelling en dat is gegarandeerd 'exotische' jaren zestig-plaatjes die je nergens anders hoort. Vooral de laatste jaren is de collectie van Eddie Floyd uitgebreid. 'People Get It Together' krijg ik in 2015 van Peter. 'Don't Tell Your Mama' heeft 'iets' dat me in de zomer van 2017 helemaal 'pakt' en ik moet 'I Got A Reason To Smile' nodig eens in de koffer zetten.
33. Let's Do It Again-The Staple Singers (Duitsland, Warner Bros., 1975)
Ik weet nog goed hoe ik deze plaat vast hou als ik in de kringloopwinkel van Bolsward ben. Opnieuw de dinsdag van de Vara. Ik hoor The Staple Singers voor het eerst bij Henk Westbroek. Toch kan de plaat me anno 1994 niet bekoren en het staat ruim twintig jaar te verstoffen in de 'algemene' bakken. De hernieuwde interesse voor Mavis Staples, de Curtis Mayfield-producties en meer een draai naar de jaren zeventig in plaats van het voorliggende decennium. Dat maakt dat de plaat op een gegeven ogenblik in de koffer terecht komt en daar altijd is blijven staan. We hebben het dan wel over de laatste drie of vier jaar. Als het plan doorgaat voor een extra Blauwe Bak-koffer dan vermoed ik dat die nog wel even zal blijven staan, maar ook qua disco heb ik inmiddels genoeg alternatieven gevonden.
34. I'm A Good Guy-The C.O.D.'s (US, Kell-Mac, 1966)
Het is de b-kant dat momenteel het meeste in trek is bij de dj's, hoewel de prijs erg minimaal blijft. Ik heb sinds juli een dubbel exemplaar liggen maar meer dan vijf tot negen pond zal het niet worden. Ik blijf echter kiezen voor het meer uptempo 'I'm A Good Guy' vooral omdat ik prettige 'Do The 45'-herinneringen heb aan het nummer. Toch doet het al jaren niet meer mee in de koffers en staat het in de reserve-Blauwe Bak te wachten op een enkele keer dat het haar rondjes mag draven.
35. Little School Girl-Michael & The Continentals (US, Audio Fidelity, 1968)
De befaamde plaat met de falende drummer. Of de man achter het slagwerk eerder het instrument heeft bespeeld? Hij heeft in ieder geval niet de partituren ontvangen of weet deze te lezen. Er zit viermaal een slagje in voor hem en de eerste drie keer gaat hij genadeloos op zijn muil. De vierde is echter perfect en dan is de opname klaar. Er is geen budget voor een tweede 'take' en dus moeten Michael en zijn kornuiten het hier mee doen. Ik schrik me een hoedje in 2012 als ik zie dat de plaat 'gezocht' is en een prijskaartje heeft waar je u tegen zegt. Ik draai hem echter alleen nog voor de 'novelty' en daarmee is de reserve-Blauwe Bak momenteel het hoogst haalbare. Het verzamelwaardige heeft trouwens ook veel met het label te maken dat favoriet is onder soul-verzamelaars.
36. I Can't Help Myself-The Four Tops (US, Motown Yesteryears, 1965, re: 1972)
Het valt me weer op dat 'I Can't Help Myself' de b-kant is en dat kan ik me moeilijk voorstellen. Als er één Four Tops-hit populair is omstreeks 1972 dan is het, volgens sommigen, het schoolvoorbeeld van Northern Soul. Donnie Elbert heeft in 1972 bijvoorbeeld nog een hit met een cover. Het goede nieuws is dat de plaat nog altijd in de reserve-Blauwe Bak staat voor de andere kant. 'Ask The Lonely' is een prachtige productie met een indrukwekkende Four Tops en The Andantes in het achtergrondkoor. Niks geen opgeklopt sentiment maar echte emotie, dat is hetgeen ik voel bij deze plaat en het brengt me menigmaal een brok in de keel. De single 'woont' al jaren in een 'dubbel' fotohoesje dat ik heb van 'Walk Away Renee' en voor de foto heb ik hem op het hoesje gelegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten