Ik ben een perfectionist wat Soul-xotica betreft en eigenlijk ben ik een bericht té vroeg met de Week Spot. Ik heb de foto voor 'Het ailveren goud' klaar liggen maar nog niet directe inspiratie voor een bericht. Er zijn nu nog maar twee platen voor deze serie 'Raddraaien' en dus besluit ik daar nog eentje van weg te strepen. Dat mag in dat geval de veertigste single uit de tiende jaren zestig-bak zijn en dan kom ik uit bij Marie Laforet. Ik geef mezelf altijd drie kansen en de volgende is Ramsey Lewis en gevolgd door Lord Rockingham's XI. Ja, dan ga ik uiteindelijk toch voor de eerste keuze. Ik ga mezelf niet presenteren als een grote Marie Laforet-fan en toch heb ik lange tijd een zwak voor de Franse EP's van de zangeres en het maakt dat ik een kleine collectie heb opgebouwd. Vandaag staat de achtste EP in de schijnwerpers met 'Katy Cruelle' als meest bekende nummer. De EP is in juni 1965 uitgegeven in Frankrijk.
Waar en wanneer? Dat weet ik niet helemaal precies. Er staat me iets van bij dat ik bij het familie-uitje naar Bakkeveen in 2007 een EP van Marie heb gekocht en volgens mij moet dat de negende zijn. Ik weet het gewoon niet. Wat ik wel weet is dat ik op 4 mei 2006 kennis heb gemaakt met Marie Laforet. Ik luister in deze tijd vaak naar het 'Theater Van Het Sentiment' dat dan nog op Radio 2 zit. De voorstelling begint uiteraard ietsje later vanwege de dodenherdenking en vervolgens is het eerste uur van 4 mei 1966 ook nog vrij tam. Dan hoor ik een hele gekke cover van 'Paint It Black' en zit ik opeens recht overeind met pen en papier in de aanslag. Marie Laforet? Dat is geen onbekende naam voor mij. Slechts een paar dagen later ben ik op een braderie in Steenwijk en daar hou ik opeens een verzamelalbum van Marie in mijn handen. Het bevat alle grote successen uit de jaren zestig en ja.... 'Marie Douceur Marie Colere' staat er ook op. De elpee maakt zijn debuut bij een optreden in café De SIngel in Zwolle en zal vanuit daar uitgroeien tot een vaste gast in het repertoire. Het is helemaal mooi als ik niet veel later de originele single vind. Dan hebben de eerste EP's inmiddels ook hun intrede gemaakt. Hoewel ik geen woord Frans spreek of versta, heb ik wel een fascinatie voor Franse chansons 'met een beat'. Marie heeft in haar carrière bewezen meerdere stijlen aan te kunnen en ook haar meer folky kant kan ik goed waarderen.
In Frankrijk zal men er over een paar weken ongetwijfeld bij stil staan, maar de kans is klein dat Marie komt opdagen om een liedje te zingen. Op 5 oktober viert ze haar tachtigste verjaardag. Haar volledige geboortenaam luidt Maïtena Marie Brigitte Doumenach. De schrijver van haar Engelstalige Wikipedia-pagina vindt het schijnbaar erg interessant om diep in haar familie te woelen en maakt zich er met de loopbaanbeschrijving zich met een Jantje-van-Leiden van af. Een beetje jammer. Ze heeft een overeenkomst met Terry Hall. Marie loopt als driejarige een seksueel trauma op hoewel nergens naar wordt verwezen. Ook voor haar zijn de drama-klassen op school een uitlaatklep om over deze gebeurtenissen heen te stappen. Haar professionele carrière begint bijna per ongeluk. Haar zus moet eigenlijk auditie doen voor een Franse radioshow met nieuw talent maar deze moet op het laatste moment verstek laten gaan. Marie stapt voor haar in de plaats. Regisseur Louis Malle is onder de indruk van Marie en biedt haar een rol aan in 'Liberté'. Toch zal deze film nimmer het doek halen. Marie's naam is echter rijzende en zo kan het gebeuren dat ze in 1960 haar filmdebuut maakt tegenover Alain Delon in 'Plein Soleil'. Ze trouwt met regisseur Jean-Gabriel Albicocco en hierdoor is een voortzetting van haar filmcarrière gegarandeerd. Ze speelt in 'St. Tropez Blues' en zingt in de film de titeltrack welke in 1960 door Fontana op een EP wordt uitgebracht. Haar eigen loopbaan als zangeres neemt in 1963 een aanvang. Ze brengt een vrij onbekende Bob Dylan dichtbij het Franse publiek dankzij haar cover van 'Blowin' In The Wind' en zal ook 'The House Of The Rising Sun' introduceren in Frankrijk. Dan hebben we het uiteraard over de folk-kant van Laforet. Ze is ook niet te misselijk om 'Paint It Black' om te dopen tot 'Marie Douceur Marie Colere' en zo een grote hit te scoren. Verder schittert ze in de kleine en persoonlijke nummers. Platenmaatschappij Festival kan er in de jaren zeventig met gemak een dubbelelpee mee vullen.
Marie heeft zich in 1969 laten gelden als een opvallende zangeres met grootse arrangementen van onder andere André Popp en Pierre Cour en CBS realiseert dat ze een grote ster is. Toch wil de nieuwe platenmaatschappij van Marie dat ze een meer eenvoudige aanpak hanteert. Dat resulteert in 1973 in een grote hit: 'Viens Viens Viens' is een cover van 'Rain Rain Rain' van de Duitse zanger Simon Butterfly. In Nederland zal ze in 1977 in de Tipparade staan (en daar ken ik uiteindelijk ook de naam van) met 'Il A Neigé Sur Yesterday', een lied over het uiteenvallen van The Beatles. In 1978 zegt ze muziekbusiness vaarwel en vertrekt met haar echtgenoot naar Genève in Zwitserland om een kunstgalerie te openen. Daar woont ze nog altijd en ze heeft de Zwitserse nationaliteit aangenomen.
Op muzikaal vlak heeft ze in 1993 haar laatste album gemaakt en doet in 2005 nog een korte tournee. 'Katy Cruelle' is een Amerikaans lied ('Katie Cruel') van Schotse origine. Karen Dalton's uitvoering uit 1971 is de meest bekende Amerikaanse versie maar Laforet is dus al zes jaar eerder met haar Franse versie. Het Amerikaanse 'Katie Cruel' heeft nogal wat overeenkomsten met het Schotse lied 'Licht Bob's Lassie' en het vermoeden bestaat dat beide nummers aan elkaar zijn gelinkt. Ik kan me nog herinneren dat ik eens heb gelezen dat Agnes Obel het heeft gecoverd en dat wordt hierbij bevestigd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten