Ik heb precies goed gegokt! Ik heb vorig weekend al een bericht 'gemorst' en dat komt me nu van pas. De 'Eretitel' kan nog mooi dit weekend even en dan later het tweede deel van de 'Singles round-up'. Mark heeft twaalf singles uitgezocht voor dit pakket en dat levert wederom een 'mixed bag' op. Ik had nu bijvoorbeeld gehoopt dat The Majestic Arrows in het pakket zou zitten, maar nu heb ik dan eindelijk de single van Leroy Hutson waar ik de vorige keer spijt van had dat die niet in de envelop zat. Er hoeft ditmaal schijnbaar niet voor getekend te worden of de postbode is zwaar in de war geweest. Zo zat bijvoorbeeld al post van de buurvrouw in mijn brievenbus en die had weer post van iemand anders gekregen. Hoe dan ook: Ik hoef niet op en neer te fietsen tussen Uffelte en Havelte en kan meteen vandaag beginnen aan de eerste 'Singles round-up' van deze maand.
* Gloria Bare- From The Heart (US, JWP, 1985)
Hoewel het merendeel van de singles in dit pakket is te omschrijven als 'oud', beginnen we vandaag met een single uit 1985. JWP is een onafhankelijk label uit Hollywood en nu zijn de singles nog redelijk voordelig op de kop te tikken. Niemand weet wat er over pak hem beet tien jaar gaat gebeuren met dergelijke plaatjes. Gloria Bare heeft nog een enorm voordeel: De plaat is geschreven, gearrangeerd en geproduceerd door niemand minder dan H.B. Barnum en dat is een legendarische naam in de soul. Het straalt er ook af bij dit plaatje van Bare. Goudeerlijke midtempo soul met een fijn arrngement. Het zijn bepaalde combinaties die het voor me doen in de muziekliefhebberij en het is doorgaans moeilijk uit te leggen welke jaren tachtig-platen wel geschikt zijn voor de Blauwe Bak en welke niet. Bij Gloria Bare kan ik alle hokjes aanvinken voor wat betreft het eerste. Zo mag ik mijn jaren tachtig-soul graag horen. 'Music To Make Love By' doet het ergste vermoeden en, ja, Gloria gaat meteen diep en sensueel in het intro. Toch is het niet de stroperige ballade die je zou verwachten. Het is eigenlijk best een mooi nummer en weer met een prachtig arrangement van Barnum.
* Jerry Butler- Lost (US, Mercury, 1967)
Zet een Londense zangeres uit de folk en pop in een studio in Memphis en laten we eens zien wat er gebeurt. Dat idee moet Philips hebben gehad toen Dusty naar Memphis ging voor 'Dusty In Memphis'. Het resultaat is verbluffend. Het bewijst andermaal dat het hebben van 'soul' niets te maken heeft met een lichaamstint. Dusty vervolgt het avontuur in 1970 met 'A Brand New Me'. Eén van de nummers op dat album is 'Lost', een compositie van Kenny Gamble, Leon Huff en Jerry Butler. Hier heb ik dan het origineel van 'Lost' dat eind 1967 al is verschenen als single voor Butler. Bij 'Lost' moet ik eerlijk zijn: Ik koester een diepe liefde voor Dusty's cover en dat niveau haalt Butler voor mij niet. De b-kant heet 'You Don't Know What You Got Until You Lose It' en dat maakt een paar weken geleden de meeste indruk bij mij. Het tikt in het intro een paar keer over en dat wil ik proberen te herstellen. Hier gaat Jerry echt lekker diep in een prachtig arrangement met xylofoon in het refrein. 'Big city sound de luxe', zou ik het willen noemen. Dit is overigens een productie van jerry Ross, de man die in 1970 voor 'The Dutch Invasion' in Amerika zal zorgen.
* The Drifters- Peace Of Mind (US, Steeltown, 1973)
Ik ben de single wel eerder tegengekomen in veilingen en ook ik denk lange tijd dat het een dubbelganger is van de beroemde Drifters. Nee, dit is feitelijk dezelfde Drifters als van de grote successen op Atlantic. Als het contract bij Atlantic is afgelopen in 1967 kampt The Drifters met een probleem. De band wordt louter herinnerd voor successen van minstens vijf tot zes jaar oud en er zijn intussen nieuwe vocale groepen gekomen die net iets meer eigentijds zijn dan de conservatieve Drifters. Het resultaat is dat er een gat valt tussen de laatste Atlantic-opname en de eerste hits op Bell in 1973. Intussen maakt The Drifters dit plaatje voor Steeltown in Chicago. Het label herinnert mij eraan dat ik toch nog eens 'gek' moet doen met de eerste Jackson 5-singles. Twee jaar vóór 'I Want You Back' nemen de broers een paar singles op voor Steeltown en daarmee ben ik altijd té zuinig in veilingen. Het zijn echter stuk voor stuk klappers! Over de releasedatum bestaat enig misverstand, maar de eigenaar van Steeltown heeft het verhaal bloot gelegd. De single komt niet uit 1968, maar uit 1973. Steeltown probeert nog een nationale distributie te krijgen via Roulette maar dat werkt niet naar wens. Ik vind het lastig om een favoriete kant te kiezen. 'Peace Of Mind' is een oude doowop-cover in een crossover-sweet soul-sausje terwijl 'The Struggler' iets meer 'to the point' is.
* 5th Dimension- Slipping Into Something New (US, Motown, 1978)
Eigenlijk de b-kant, maar het is voor mij de reden van aanschaf. Ik wist tot vandaag niet dat de plaat op Motown is uitgebracht en nu vallen de stukjes op hun plek. Ergens heeft het een Motown-geluid, maar bovenal is 'Slipping' een lekker nummer met een 'vibe' waarvan ik niet stil kan zitten. De a-kant heeft Mark niet geadverteerd en dat heeft wellicht een reden? 'You Are The Reason (I Feel Like Dancing)' heet het plaatje en dat is 'feelgood'-disco zoals er zoveel is gemaakt. 'Slipping' rechtvaardigt de zes pond!
* Leroy Hutson- In The Mood (US, Curtom, 1978)
Een jaar geleden arriveerde 'Lucky Fellow' in mijn collectie en sindsdien is de liefde voor Leroy Hutson alleen maar groter geworden. In 1978 maakt hij deze promo voor zijn nieuwste album 'Closer To The Source'. Op de ene kant het nummer in stereo en op de keerzijde in mono voor de AM-stations in Amerika. Wederom een prachtige productie met een mooi arrangement en Leroy's stem die in iedere hoek lijkt op te duiken. En wederom zo'n nummer waarbij je niets liever wil dan lekker luieren op de bank. Ik kan er in ieder geval niet genoeg van krijgen!
* Latimore- Qualified Man (US, Glades, 1976)
En ik eindig dit eerste deel even 'mellow' als bij Leroy Hutson. Latimore begint al een behoorlijk stuk van de koffer in te pikken en ik hou hem niet tegen. Het is per slot van rekening Mark die me heeft binnen geleid in de wereld van Benny Latimore. 'Qualified Man' is een redelijk funky nummer van Latimore en ik vermoed dat de b-kant me dan over de streep heeft geholpen? Toch moet ik terloops opmerken dat ik ze beslist minder heb gehoord. 'She Don't Ever Lose Her Groove' is meer het soort nummer zoals ik dat van Latimore wil horen. Iets 'downtempo' en de sensuele stem van Benny. En dit kantje sluit helemaal aan op 'In The Mood' van Leroy Hutson. Misschien wel één van de beste Latimore-kanten die ik tot nu toe ben tegen gekomen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten