,,Stuur je me vanavond de foto?". Ze knikt. Even later komt het opnieuw ter sprake. ,,Ik hoop dat ik het niet vergeet". Euh... ja dus! Bovenstaande foto is niet gisteren genomen maar is wel het strand van Katwijk en als straf moet ze voor een gedeelte op de foto op mijn weblog komen te staan. Hopelijk volgt de andere foto later! Gisteren heb ik zo'n lange dag gehad dat ik meteen na twee uren radio ben gaan liggen en twaalf uur non stop heb geslapen. Dat komt ook omdat ik in de nacht van vrijdag op zaterdag niet al te best heb geslapen. Wederom de ongegronde angst om mezelf te verslapen. Ook na twee of drie uurtjes slapen word ik keurig wakker met de wekker en stap het bed uit. Het is al vroeg want ik ga ditmaal alles met het openbaar vervoer doen. De bus is in het weekend een klein drama en vooral op zondag komt die erg laat op gang. Ik heb nu uitgezocht dat ik beide keren een vrij directe verbinding kan hebben, ook al ben ik steeds bijna drie uren onderweg van Uffelte naar Leiden en weer terug. Tegen negen uur stap ik in de bus in Uffelte en kan de reis beginnen.
Het zit me allemaal erg goed mee. Ik kan in Meppel nog net een beker koffie bestellen voordat de trein naar Zwolle gaat. Daar heb ik wat extra tijd voor de overstap voor een sigaartje en een tweede beker koffie. In de trein lopen twee verkoopsters met koffie en zo kan ik zelfs nog een derde beker veilig stellen. Om kwart over elf arriveert de trein in Leiden en ik heb W. al bij Schiphol een sms-je gestuurd. Ik sta voor de deur van de Starbucks als ze antwoord terug stuurt: 'Tot straks'. Het is maar vijf tot tien minuten lopen voor haar en dus ga ik de Starbucks binnen. Ik heb net mijn 'white chocolate mocca' op als ze binnenstapt. Waar gaan we naartoe? Ik wil naar Wassenaar en dan naar Katwijk of Noordwijk lopen. Ik moet naar het toilet en W. heeft zin in koffie. We nemen bekers mee uit de Starbucks en tot onze verrassing staat de bus reeds klaar. We kunnen natuurlijk niet met koffie de bus in en dus drinken we dat op ons gemak op en kiezen dan de eerstvolgende reisoptie. Dat wordt Noordwijk en dat heeft W. ook liever omdat we dan tegen de zon in lopen. Ik ben meer een persoon van de wind en deze is oostelijk, zo heb ik al bepaald.
Het toiletbezoek in de Starbucks is niets geworden. De wc is bezet en de gast laat weten dat het nogal gaat duren. Daar meen ik geen tijd voor te hebben en zo heb ik een eerste boodschapje in Noordwijk. We gaan naar de Hema waar een toiletbezoek vijftig cent kost en je korting geeft op een kopje koffie. We gaan echter voor warme chocolademelk met slagroom. Dan wordt het tijd om de zee te begroeten. We zien één eenzame zwemmer en even later de reddingsbrigade. Of deze wat met elkaar gemeen hebben? Het is minder druk op het strand dan dat ik had verwacht. (En dan worden mijn ogen niet alleen ontzettend zwaar maar begin ik ook een naar gevoel te krijgen in de maag. Ik sla dit bericht op als concept en ga slapen. Het nu volgende deel schrijf ik op maandagavond en laat het 'gisteravond' van zondag ongewijzigd).
Bij Katwijk verlaten we het strand en dan heb ik opeens zin in een visje. Tussen een broodje natuurlijk want aan de staart happen, is het visje weg geven aan de zeemeeuwen. Dan gaan we het centrum in voor boodschapjes want we hebben nog altijd het plan om verder te lopen naar Wassenaar. Ik schrik me een hoedje als we over een plein lopen en ik plotseling iets op mijn hoofd voel. Het is gelukkig slechts een frisbee van een stel kinderen. Op het strand wijst W. in de richting van Wassenaar. ,,Daar bij die inham is Wassenaar, dat is drie keer zo ver als van Noordwijk naar Katwijk". Het is inmiddels vier uur geweest en ik zal om kwart over zeven weer op de trein uit Leiden en dus wordt Wassenaar steeds meer een utopie, ook omdat er minder bussen van Wassenaaar naar Leiden gaan. ,,Ik heb wel zin om even in het strand te zitten", stelt ze voor en dat is het begin van het einde. We zitten daar bijna een anderhalf uur en de geplande picknick raakt langzamerhand op. Ik leg mijn hoofd voor even op de rugzak en daar maakt W. de foto van die ik in de inleiding heb genoemd en waar ik nog altijd op wacht. ,,Het voelt alsof ik ben verbrand in mijn gezicht", zegt ze na verloop van tijd en... daar kan ik niets anders van maken. Ik voel dat mijn voorhoofd ook een beetje extra zon heeft genoten. Dan begint het stuiven met zand en gaan wij in de benen. Op de boulevard van Katwijk oppert W. om pizza te halen. Ik krijg opeens zin aan pizza in de trein en dus haal ik een 'medium bacon and onion' bij de Domino's in Leiden en nemen we om tien over zeven afscheid van elkaar. De trein gaat rechtstreeks naar Leeuwarden en dus kan ik tot Meppel heerlijk ontspannen. Daarna een half uur wachten op de bus en proberen anoniem de blaas te legen in de struiken en dat lukt me ook nog. Om tien uur ben ik thuis en dan ben ik best een beetje gaar! Ik heb echter de show al geadverteerd en zo doe ik 'Do The 45' nog na afloop van deze enerverende dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten