Ik meen ergens dat ik ooit over Bananarama heb geschreven maar dat blijkt niet helemaal te kloppen. Wel komt de naam geregeld voorbij in berichten en heb ik eens kort verteld over de Bananarama-week die we een paar jaar lang op Wolfman Radio hebben gehouden. We hebben in april, tijdens de laatste Bananarama-week, reeds besloten dat het de laatste keer is geweest. Verder word ik in het archief nog eens herinnerd aan die héérlijke bananarama-puddingen van Mona. Ik zal morgen weer eens kijken of deze nog in het assortiment zitten. Dan nog eens de 'Singles round-up' door de jaren heen en de Gele Bak Top 100 en dan houdt het verder op voor het Britse damestrio. Toch schat ik de kans groter in dat ik nog eens een bericht ga schrijven over Bananarama dan de overige vijftig procent van deze single. En ook dat is op zichzelf best een interessant verhaal dat ik nog eens beter moest onderzoeken. Ik ga vanavond wroeten in de levenswandel van Terry Hall en dit dankzij de 'Raddraaier' van vanavond: ''T Ain't What You Do' van Fun Boy Three & Bananarama uit 1981.
Waar en wanneer? Ik verzamel inmiddels ruim dertig jaar singles en van sommige platen mag je klakkeloos er vanuit gaan dat deze wel in de bakken moeten staan. Toch verbaas ik me geregeld over singles die na jaren van rondstruinen op rommelmarkten, in kringloopwinkels en op het internet nog steeds ontbreken in de verzameling. Vaak zijn dat singles die indertijd heb gemist, maar ook platen die ik als zesjarige al erg leuk vind en pas vijfendertig jaar later eens voor een paar dubbeltjes bij de kringloop in Ruinerwold mag treffen. Dat is het geval met 'T Ain't What You' van Fun Boy Three & Bananarama en bovendien had ik het vinyl beter kunnen treffen. De plaat is stevig afgedraaid door de eerste eigenaar (m/v). Terry Hall is gisteravond nog ter sprake gekomen in de chatroom. Dat is op zichzelf geen wonder want collega Lee is een grote Specials- en Terry Hall-fan. Hij draait een BBC-opname van 'Spooky' van Dusty Springfield en plots voel ik weer de drang om het verhaal te vertellen over de Dusty-compilatie die ik bijna tien jaar geleden heb gekocht: 'Walk On By'. Het feit dat Dusty veel materiaal van Burt Bacharach en Hal David heeft opgenomen maar nimmer 'Walk On By'. Het herinnert Lee aan een goedkope compilatie van Terry Hall's werk waarop ook 'Free Nelson Mandela' staat. Dat klopt dus ook niet!
De eerste single van The Specials in mijn verzameling is de live-EP van 'Too Much Too Young'. Op de achterzijde van het hoesje staat een bericht van de lokale krant in Coventry over een optreden dat The Specials heeft gegeven en ze laten vooral 'leider' Terry Hall aan het woord. Het staat tussen aanhalingstekens omdat The Specials eerder een collectief is, maar het is vooral Hall die bepaalde dingen heeft afgedwongen binnen en buiten The Specials. Terence Edward Hall is zijn echte naam en hij wordt geboren op 19 maart 1959 in Coventry. Als twaalfjarige wordt hij ontvoerd door een pedoseksueel gezelschap en dat is iets dat hij 48 jaar stil heeft gehouden. Het verklaart zijn levenslange depressie. Het heeft als resultaat dat hij al voor zijn vijftiende van school gaat en een hoeveelheid tijdelijke baantjes heeft. In de midden jaren zeventig wordt hij opgeslokt door de opkomende punk. Hij wordt zanger bij een punkband in Coventry genaamd Squad en maakt een single met hen. Daarna gaat hij aan de slag bij The Coventry Automatics welke later de naam veranderd in The Specials. De band wordt in 1977 opgericht door zanger Tim Strickland (welke kort daarop wordt vervangen door Hall), toetsenist Jerry Dammers, gitarist Lynval Golding en bassist Horace Panter. In 1978 wordt de band uitgebreid met Neville Staple en Roddy Byers en dan wordt de naam The Special A.K.A. aangenomen. The Specials vindt haar oorsprong tijdens de 'Rock Against Racism'-manifestaties en de groep zélf is daar een toonbeeld van als zijnde 'multiracial'. Ze worden beschouwd als de grondleggers van de 2Tone-ska welke in 1979/80 vooral de Engelse hitparade zal domineren.
Het feit dat de band twee namen in gebruik heeft, Special A.K.A. en The Specials, is niet het enige verwarrende binnen de groep. Ook de leden zijn in 1981 helemaal op elkaar uitgekeken. Het tweede album, 'More Specials', verkoopt minder goed dan het debuut en de groep brengt een single uit welke niet op het album staat: 'Ghost Town'. Het bereikt de top in de zomer van 1981 en tijdens de opnames voor 'Top Of The Pops' maken Terry Hall, Lynval Golding en Neville Staples wereldkundig dat ze de band gaan verlaten. Het legt de groep in eerste instantie lam en het is vooral te danken aan Jerry Dammers dat het ook zonder Hall nog een tweede leven krijgt. In 1981 maakt Fun Boy Three de eerste single: 'The Lunatics'. Het wordt een grote hit in Engeland maar verbleekt bij bet duet met Bananarama. Feitelijk doet Bananarama mee op de single van Fun Boy Three en doen Hall, Golding en Staple het omgekeerde bij 'Really Saying Something'. De groep maakt twee albums. De hit 'Our Lips Are Sealed' heeft Hall geschreven met Jane Wiedlin van The Go-Go's. De dames hebben met enkele anderen ook de achtergrondzang verzorgd op 'More Specials'. In 1984 maakt Hall de overstap naar The Colourfield. Deze band bestaat uit Hall, Toby Lions en Karl Shale en hoewel alle drie hun wieg in Coventry hebben, opereert de band vanuit Manchester. De albums van The Colourfield heb ik echt te danken aan de eerder genoemde Wolfman-collega Lee. Hij draait veelvuldig tracks van de albums. Jerry Dammers heeft intussen inspiratie gevonden voor een voortzetting van The Specials welke hij maar Special A.K.A. noemt nu de bezetting niet volledig is. Onder deze naam heeft de band een grote hit met 'Free Nelson Mandela'. Hall moet intussen tevreden zijn met minder verkochte exemplaren maar voelt zich als een vis in het water in de perfecte popmuziek van The Colourfield. In 1989 vormt Hall een trio met Blair Boothe en Anouchka Grose. Terry, Blaire & Anouchka is wellicht het minst succesvolle avontuur van Hall. In 1992 vormt hij een duo met Eurythmics-man Dave Stewart genaamd Vegas en hun knap geproduceerde album kan rekenen op een grote marketingcampagne van platenmaatschappij BMG maar raakt kant noch wal op de hitparade. In 1994 en 1997 maakt hij twee solo-albums welke ook maar matig succesvol zijn. Eem samenwerking met Mushtaq van de rapgroep Fun-Da-Mental brengt Hall op het spoor van Lynval Golding en ook doet hij mee op een album van Gorillaz. Het is dankzij Damon Albarn van Gorillaz dat hij in 2008 voor het eerst in jaren weer een Specials-liedje zingt op hetzelfde podium als Golding. Toch is de kans jaren lang even groot dat Abba of The Beatles tot een reünie komen als de originele bezetting van The Specials.
En dat is feitelijk ook de oorsprong van Specialized, het 'goede doel' waar Wolfman Radio zich voor in zet. Omdat The Specials nooit weer bij elkaar gaan komen, wordt bedacht om bands die geïnspireerd zijn geraakt door de groep covers te laten uitvoeren tijdens een festival. Specialized bestaat inmiddels acht jaar en maakt zich op voor een 'Spirit Of 1979'-Big One in november. In 2009 benadert Hall zijn oude maten voor een korte reünietournee. Er komen weliswaar zes opdagen maar Dammers weigert zijn medewerking. Hij is ook degene die de rechten bezit van de naam The Specials en dus moet het steeds onder een andere naam gebeuren. De vriendschap is wel weer toegenomen tussen beide kampen en het onmogelijke blijkt in 2018 opeens te kunnen: The Specials is weer samen met Terry Hall. Een half jaar geleden is 'Encore' uitgebracht en stormt door naar de eerste plek van de Engelse hitparade. Eerlijk is eerlijk: Het is vooral een covers-album in de stijl van UB40's 'Labour Of Love' en ik vind het een tegenvaller.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten