Altijd lastig, zo'n Top 100 samenstellen. Nee, het op volgorde zetten van de plaatjes gaat van een leien dakje, het zijn alleen de 'foutjes' die erin sluipen. Zo heb ik per ongeluk tweemaal een single 'dubbel' in de Top 100-lijst staan en dus moet ik op het laatste moment nog twee toevoegen die ik eerder heb laten vallen. Eén van de plaatjes is de nieuwe Week Spot van deze week. Ik heb eigenlijk The World Column op het oog, maar door de laatste verschuivingen staat deze nu op 80, terwijl ik een Week Spot wil hebben uit de onderste twintig. Dan valt de keuze op de hekkensluiter van de Top 100 waarover ik verder zéér tevreden ben. De 'oudere' platen staan mooi verdeeld door de hele lijst en de top drie is zelfs 'verrassend' voor mij. Het gevoel heeft gesproken en dat levert een prachtige lijst op. Vandaag de kersverse Week Spot en de nummer 100 in de Blauwe Bak Top 100 die ik vanaf dit weekend ga presenteren: 'Soulful Strut' van Young-Holt Unlimited (1968).
Het is zes jaar geleden als ik ben thuis gekomen van het concert van 'mijn grote muzikale liefde' op dat moment. Met een kater en dat terwijl ik dan al ruim drie jaar geen alcohol heb aangeraakt. 'Iemand anders' heeft wél de alcohol aangeraakt en dat maakt het langverwachte optreden een fiasco. Ik ben op dat moment even helemaal klaar met de akoestische gitaaar-folk-meisjes. De volgende 'gekte' heeft zich reeds aangediend. Tijdens het feest in Keulen in oktober heb ik al besloten me verder te verdiepen in de 'rare soul', alleen zie ik dat voorlopig nog niet zitten omdat de folk-hobby teveel geld absorbeerd. Na de 'scheiding' ligt het helemaal open en bovendien verwacht ik een royaal bedrag aan verhuisvergoeding. Laten we voor de grap eens een Northern Soul-collectie bouwen? Eerst weet ik nog niet goed wat en waar ik moet zoeken. De 'Northern Soul Jukebox' brengt uitkomst en tussen de vele obscure en onbekende nummers zie ik, tot mijn vreugde, een paar bekende namen en nummers. Eentje daarvan is 'Soulful Strut' van Young-Holt Unlimited. Dat heb ik, geloof ik, nog op een Duitse Coral-sampler staan, maar die plaat is zwaar gehavend. Hij heeft bij de Gouden Kikker namelijk al in de Kliko gelegen. Als ik de single op Marktplaats zie, durf ik een voorzichtig bod uit te brengen en Brian gaat meteen akkoord. En zo staat het dit jaar op nummer honderd in de Blauwe Bak Top 100. Qua 'bubbling under' is het niet veel soeps en er vallen slechts vijf platen af die niet tot nauwelijks aan bod zijn gekomen in 2017.
Een plaatproductie kost veel geld en het is maar de vraag of het iets oplevert. Je kan een talentvolle solist of groep de studio in sturen met een orkest en alles in één 'take' opnemen maar als de plaat niet op de radio wordt gedraaid, zit de platenfirma met dozen vol niet-verkochte singles. Brunswick is één van de eerste platenmaatschappijen dat eerst de muzikale begeleiding opneemt en daarna pas de zang in mixt. Het resultaat is dat als de gezongen versie flopt, je de instrumentale versie kan verkopen aan een andere belangstellende. Zo is van Brunswick het geval bekend waarbij de instrumentale uitvoering van 'Shing-A-Ling' van The Cooperettes wordt verkocht aan een platenmaatschappij in Philadelphia. Een paar maanden later maakt Irma & The Fascinators er 'You Need Love' van. Ik heb beide in de Blauwe Bak. Het geval met Tobi Lark en Monique heb ik al eens behandeld ('Uit de jeukdoos', 30 oktober 2013) en er zijn nog talloze voorbeelden. Brunswick doet het overigens niet alleen om de instrumentale opname eventueel door te verkopen, de instrumentale begeleiding wordt ook binnen het label gebruikt voor cover-versies. Als Dana Valery in 1971 haar 'The Flower, Not The Root' opneemt voor Brunswick, maakt deze gebruik van 'backing tapes' van onder andere Jackie Wilson.
De kip of het ei? Volgens de overlevering neemt Barbara Acklin eerst een vocale versie op als 'Am I The Same Girl'. Het nummer is geschreven door haar lieftallige Eugene Record en Sonny Sanders. De onnavolgbare Carl Davis verwijdert echter de zangpartij van Acklin en laat Floyd Morris een riedeltje op de piano spelen. De overige muzikanten zijn bekend als The Brunsswick Studio Band en daarvan zijn de heren Eldie Young en Redd Holt geen lid. De plaat verschijnt evenwel als Young-Holt Unlimited en is meteen een grote hit in Amerika. In begin 1969 verschijnt dan de vocale versie van Barbara Acklin en doet minder dan 'Soulful Strut', maar het is nog altijd een fikse hit. Bassist Elder Young en drummer Isaac 'Redd' Holt formeren in 1966 hun Young-Holt Trio met pianist Don Walker. 'Wack Wack' bereikt een veertigste plek in de Billboard Hot 100 in 1966 en daarmee is het eerst gedaan met de hits. 'Soulful Strut', waarschijnlijk zonder Young en Holt, is de volgende schakel in het succes. Het duo heeft in 1968 een nieuwe pianist in de gelederen, Ken Chaney, en hoewel de piano het leidende instrument is op de platen, vindt menigeen (zoals de Duitse hoesjesmaker) het niet nodig om Chaney bij Young en Holt te scharen. De groep maakt nog talloze platen, soms met directe Brunswick- en soul-covers, maar ook met 'aparte' dingen zoals het uiterst 'groovy' 'California Montage', dat nog steeds wel op mijn zoeklijstje staat. In 1974 valt Young-Holt Unlimited uiteen en blijven Young en Holt actief in de muziekscene van Chicago. Young overlijdt op 12 februari 2007 aan de gevolgen van een hartaanval.
'Am I The Same Girl' zal door verschillende artiesten worden opgenomen. Dusty Springfield scoort haar laatste Engelse hit in 1969 met het nummer. In Engeland is het echter Swing Out Sister dat de grootste hit zal hebben met het liedje. Dat de tekst een kleine aanpassing heeft, doet er niet zoveel toe, want de Week Spot is immers de instrumentale versie. Daar trap ik dus deze zaterdag mee af op Soul-xotica. De uitzending op Wolfman Radio heb ik nog niet gepland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten