Een leven met Hans

Eerder deze avond gaat het gerucht dat David Cassidy is overleden. De waarheid is echter dat de man nog in leven is, maar een transplantia heeft ondergaan en daarbij in coma is geraakt. Gisteren al het trieste nieuws van Malcolm Young, slechts een paar weken na zijn oudere broer George. Wat je bij David Bowie hebt gezien, zie je ook bij het overlijden van Malcolm Young: Plots is iedereen 'fan' van AC/DC. Dan blijken de H&M-meisjes opeens erg bewust dat AC/DC-hemd te hebben gekocht. Even wordt Malcolm Young groter dan het leven zelf gemaakt en dat is iets waar ik me wel eens aan stoor. 'Een leven met Malcolm' is voor mij redelijk overbodig. Ik heb 'Whole Lotta Rosie' stevig 'genoten' in 1992, maar krijg in de tweede helft van het decennium een gezonde hekel aan AC/DC. De biografie van de band werpt weer een iets ander licht op de groep, maar een fan zal ik mezelf nooit noemen. Neem dan Hans Vermeulen. Een super-fan? Nee, dat ook niet echt, maar wel een man waarvoor ik ontzettend veel ontzag heb. Dat wil ik vandaag in dit bericht met jullie delen. Voor wie verstoken is gebleven van het nieuws: Hans Vermeulen is vorige week donderdag op 70-jarige leeftijd overleden.

Ik ben zes jaar oud al Sandy Coast een geslaagde comeback beleeft met het nummer 'The Eyes Of Jenny'. Toch moet ik bekennen dat ik het toen heb gemist. Ik leer het nummer pas met de andere hits kennen in 1988. Dat jaar treedt Sandy Coast op tijdens het Goud Van Oud-spektakel. Ik zit gekluisterd aan de radio en kan later ook nog eens genieten van de herhaling op televisie. Ik kan niet precies uitleggen welke aantrekkingskracht de groep op me heeft, maar van een 'speciale liefde' is direct sprake. Ik zal het bijna dertig jaar later omschrijven als 'on-Nederlands'. De groep staat op het podium tussen verschillende buitenlandse groepen en solisten en doen daarvoor niet onder. Sandy Coast is dan al een beetje een 'underdog' uit de Nederpop-geschiedenis. Iedereen heeft het over de Golden Earring, Shocking Blue en Tee Set, maar Sandy Coast blijft een beetje onderbelicht in het radio-landschap van 1988. Middels Veronica leer ik 'True Love That's A Wonder' kennen en daarmee is dan meteen één van mijn grootste favorieten genoemd.

Ik koop de single op Koninginnedag 1990 en een half jaar later bemachtig ik 'Just A Friend' middels één van de Nederpop-compilaties op Polydor uit de vroege jaren tachtig. 'Capital Punishment' volgt een paar jaar later, compleet met die 'beroemde' b-kant 'My Friend Abdullah' die door een kasbah loopt. Natúúrlijk, Abdullah heeft alle recht om ook op vakantie in het buitenland te gaan, maar Sandy Coast wil ons doen geloven dat hij 'thuis' is. Elpees doen nauwelijks mee in de verzameling, laat staan cassette-bandjes. Het schiet me opeens te binnen dat ik in 1990 nog het album 'Sandy Coast 89' op cassette koop. Het ding ligt dan reeds in de uitverkoopbak. Hier horen we Vermeulen en de zijnen de oude successen opnieuw doen plus een paar interessante covers. In 1994 leen ik een cd van iemand met de beste momenten van Sandy Coast uit de jaren zestig en zo maak ik kennis met de psychelische kant van de groep. Sandy Coast heeft in zowel de jaren zestig als de jaren zeventig eigenlijk twee parallelle levens. Aan de ene kant levert het fraai single-materiaal af, maar op het album-formaat is het omstreeks 1972-73 erg progressief geworden.

De singles druppelen gestaag binnen. In 1997 koop ik voor erg weinig de single 'Milk And Tranquilizers' mét fotohoes. In 2000 komt daarbij een maxisingle uit 1972 met 'Subject Of My Thoughts' als belangrijkste track. 'Just A Friend' en 'Just Two Little Creatures' volgen nóg later. Qua jaren zestig vind ik verder nog 'And Her Name Is...', 'I See Your Face Again' en 'Eleanor Rigby'. Ik denk dat ik dan de collectie in een notendop heb genoemd. Als er een gelegenheid is om iets van de groep te draaien, maak ik daarvan dankbaar gebruik.

Maar... Hans Vermeulen heeft immers zoveel méér gedaan dan alleen Sandy Coast? Ik geloof dat ik nog de single 'I Couldn't Stay Away From You' van hem hem, maar dat valt me zwaar tegen. Rainbow Train is nog een beetje onontdekt terrein voor mij en misschien moest ik de vroege Anita Meyer toch nog eens een kans geven. In de jaren negentig maakt Vermeulen deel uit van de 'supergroep' The Rest. Hun album uit 1994 krijgt lovende woorden in de NCRV-gids. De 'overige numemrs' schijnen bijzonder goed te zijn, alleen kom ik nooit verder dan de cd-single van het weinig geïnspireerd klinkende 'La Oma'.

Wat echter in ieder decennium van toepassing is, maakt waarom ik zoveel respect heb voor Vermeulen. Zijn opnames verlaten niet eerder de studio totdat ze 'perfect' klinken. Zeker vanaf de midden jaren zeventig resulteert dat wel eens in té gladde producties, maar een misstap of ander foutje is nergens te bekennen. Waarom 'True Love That's A Wonder' niet een Amerikaanse top tien-hit is geweest, zal voor mij altijd een raadsel blijven. Als er één plaat is met internationale allure, dan is het dat nummer wel. Of de opvolger 'Just A Friend'. Het latere Nederlandstalige werk heeft me nooit iets gedaan, opnieuw net iets té glad. Ik herinner Vermeulen dan het liefste voor zijn werk met Sandy Coast en dank hem voor de mooie muziek die hij me eheft gebracht.