De radio-droom

Het volgende weekend zal Soul-xotica vast weer even op slot komen te zitten. In Engeland vindt dan voor de zesde maal 'The Big One' plaats, de climax van alweer een jaar geld inzamelen voor The Specialized Project. Een driedaags festival op een vakantiepark in Dorset met een keur aan artiesten en bands. The Jam staat dit jaar centraal, maar de meeste ogen lijken te zijn gericht op het optreden van de legendarische reggae-zangeres Dawn Penn. Wolfman Radio zendt wederom alle dagen uit vanaf 'The Big One' en er zijn goede voorbereidingen getroffen dit jaar. Voorgaande jaren is het vooral 'zoeken' naar een goede connectie en deze pas op de laatste dag vinden. Afgelopen jaar is er sprake van slechte communicatie waardoor de radiomakers op locatie denken dat ze in de lucht zijn, maar de luisteraars alleen maar de mp3-jukebox horen. Dit jaar gaan we voor een beter resultaat. Er is zelfs een backup-systeem aangelegd en we gaan de capaciteit dit jaar niet uit de wifi van het vakantiepark halen, maar uit onze eigen dongel. Ik ga voor het vierde jaar op rij de 'homebase' doen, hetgeen betekent dat ik de stream in de gaten moet houden en bovendien shows rondom 'The Big One' ga doen. Veel radio en weinig slaap! Volgende week is het echter vijf jaar geleden dat ik de eerste uitzending verzorg bij Wolfman Radio. Uiteraard ga ik volgende week nog eens kijken naar deze begintijd, maar ik ga me vandaag richten op de vroegste 'dromen' en de eerste voorzichtige stapjes in de wereld van de radio.

In de tweede klas van de LEAO ben ik op woensdagmiddag vrij. Om half één fiets ik dan snel naar huis, eet snel een boterham en ga dan met de cassetterecorder in de aanslag bij de radio zitten. Het is 1989 en in dat jaar viert Veronica het vijfentwintigjarige bestaan van de Top 40. Bart Van Leeuwen doet dan 'Terug In De Tijd' op de woensdagmiddag van twee tot drie en hij gaat terug naar een specifieke Top 40. De luisteraar mag raden welk jaar het is en kan daarmee een exemplaar van het nieuwe 'Hitdossier' winnen. Ik luister echter niet voor het spel-element, ik zit daar voor de muziek en... voor de jingles en andere opnames uit het rijke Veronica-archief. De opnames uit het zeezender-tijdperk zijn meteen favoriet bij mij. Het is de tijd dat ik nog vrijuit mag 'dromen'. Tijdens (lange) fietstochten lig ik dan op het stuur en terwijl mijn benen het werk doen, dwalen mijn gedachten af naar een fantasierijke wereld. Ik ben daar heer en meester op mijn zendschip. In mijn hoofd maak ik de radioprogramma's en doe ze ter plekke, allemaal aangestoken door de opnames die ik bij Van Leeuwen in de show hoor. Als ik jaren later kijk naar 'The Boat That Rocked' denk ik terug aan mijn eigen dagdromen uit 1989 en 1990. De romantiek is namelijk dezelfde, maar weet inmiddels wel beter over de realiteit van de zeezenders.

In september 1992 heb ik een interview voor het Sneeker Nieuwsblad met de voorzitter van de lokale omroep in Sneek, Ik ben getipt door een collega van de redactie: De man zou in de jaren zestig deel hebben uitgemaakt van de bluesgroep Art. 461 welke in 1969 twee singles op het Havoc-label heeft gemaakt. Het wordt een boeiend interview compleet met krantenknipsels en de eerste single van Art. 461 plus 'Downtown' van Canyon op cassette. Hijzelf heeft de groep al verlaten als het de studio in gaat, maar weet desondanks de volledige historie van de band bloot te leggen. Als we klaar zijn met het verhaal over de band (Canyon is de opvolger van Art. 461 en maakt in 1971 de single 'Downtown/Dialogue' voor MCA) komen we bij zijn huidige werkzaamheden. Hij is onder de indruk van mijn muziekkennis en nodigt me uit eens bij de lokale omroep te komen kijken. Ik ontmoet Johan die te boek staat als 'De Gouwe Ouwe Specialist' van het station, maar het voelt alsof die me ziet als 'concurrentie'. Ook bij de rest van het bestuur vang ik in oktober 1992 bot. In 1993 probeer ik nog eens binnen te komen en woon een paar uitzendingen bij. Iedere keer als ik informeer over een 'gouwe ouwen'-show krijg ik te horen: ,,Johan doet de gouwe ouwen". Frustrerend, omdat ik meteen al weet dat ik een aanvulling kan vormen op de shows van Johan. Op een zeker ogenblik krijg ik nog één 'kans' bij de lokale omroep: Er is een afwisselend muziekprogramma dat strekt van de jaren dertig tot nu. Dat zoekt een 'tweede presentator'. Ik wil gewoon mijn eigen show doen en dus gaat het feest niet door.

Intussen heb ik wel lucht gekregen van het nieuws dat de omroep van het plaatselijke ziekenhuis nieuw leven wordt ingeblazen. Ik ben één van de eerste programmamakers van de kortstondige herstart in 1993. De omroep heeft drie jaar stil gelegen, maar desondanks vindt het bestuur dat de uitzendingen van weleer moeten worden voortgezet. Ik kom als technicus (schuif open en dicht doen) en samensteller bij de 'Sfeermelodieën' terecht en mag de 'Popinjectie' op mij nemen. Dat laatste is op woensdagmorgen. We zenden lokaal, binnen het ziekenhuis, uit op de golflengte van Radio 4. De enige 'feedback' die ik heb ontvangen, is van Radio 4-luisteraars die klagen over popmuziek op hun toestel. Ik zit op dat moment zonder werk en kan mezelf dus aanbieden voor de woensdagmorgen. Een paar weken later heb ik echter weer werk, maar de 'opvolger' staat te popelen. Hij is meer het type van de 'populaire jongen', compleet met 'sidekick', waarvan ik betwijfel of dat gaat werken bij een ziekenomroep. Niet dus! Twee maanden later staat de apparatuur weer net zo te verstoffen als de jaren ervoor.

Dat is aanvankelijk mijn radio-geschiedenis. Ik heb een paar uitzendingen opgenomen voor eigen gebruik en heb in 1999 nog eens geprobeerd hier naar te luisteren. Wat een gestuntel! Bij de lokale omroep van Sneek zien me liever gaan dan komen en dus probeer ik het bij de lokale omroep van Bolsward. Dat wil echter alleen mensen uit de regio hebben en daar kan ik in komen. Ik zie het zelf namelijk ook niet zitten om iedere week naar Bolsward te fietsen voor een radioshow. In 1997 heb ik nog even het plan om met kameraad Jan een geheime zender op te zetten. Het concept is gemaakt om in een maand of twee flink te knallen en daarna weer te verdwijnen. Meer rebellie dan radio! We schaffen samen de mast aan en deze ligt een tijdje op het balkon van zijn appartement. Een storm waait het ding naar beneden en twee dagen later zit het aan een hut vastgespijkerd. We kunnen het beide niet over het hart krijgen om de hut te slopen om onze mast terug te krijgen en twee dagen later ruimt de gemeente hut en mast op. Daar eindigt ook dat radio-avontuur zonder dat we een seconde in de lucht zijn geweest.

Dan vertrek ik naar Engeland en doe, bij thuiskomst in Nederland, mee aan record 'barkruk zitten' in De Karre. De eerste plek is gedeeld en dus ben ik de op-twee-na-laatste die het langste blijft zitten: 95 uur. De zaterdag erop wordt hieraan aandacht geschonken bij de lokale omroep van Steenwijk. Omdat ze het een beetje smeuïg willen houden, word ik uitgenodigd om in de studio te komen. Dat is de eerste keer dat ik in de Steenwijker radiostudio kom. Een paar jaar later heb ik nog een paar gesprekken met de programmamaker van de omroep maar die trekt steeds weer een pijnlijk gezicht. De subsidie-regelingen zijn veranderd voor de lokale omroepen, het moet nu vooral actualiteiten bieden in plaats van muziek. De vuistregel is dat voor ieder uur muziek er twee uren aan actualiteiten moeten zijn. De lokale omroep zit, wat dat betreft, al aan haar taks en dus wordt het hier ook niks. Het lijkt lange tijd erop alsof het bij dromen zal blijven...