Als er nu eens twee platen binnenkomen...? Deze wens sprak ik gisteravond uit en het zijn er méér dan twee geworden. Zeven stuks in totaal. Ik wacht nu alleen nog op twee singles en de 12". De laatste gaat sowieso de nummer 50 in de Top 100 worden en die gaat dinsdag of woensdag aan bod komen in de 'Singles round-up'. Vandaag dan de eerste zes. Het zijn drie gospel-singles die ik van een bevriende dealer op Discogs heb gekocht, één de vier van Marktplaats en twee 'losse' Discogs-aankopen. Laten we maar snel beginnen!
* The Rance Allen Group- We're The Salt Of The Earth (US, Gospel Truth, 1973)
De gospel is een 'collectie in de collectie' aan het worden, maar binnen de gospelkoffer ontstaat eveneens een 'collectie'. Kort door de bocht: Ik kan alles dat The Rance Allen Group voor Stax heeft gemaakt ontzettend waarderen. Daarbij neem ik een beetje reserve bij de enige Capitol-single die ik van de man heb. Ik heb nu twee op Gospel Truth, onderdeel van Stax, eentje op het Stax-label zélf en de ene op Capitol. 'There's Gonna Be A Showdown' blijft echter het prijsnummer en 'The Man Who' de meest populaire plaat onder de dj's, maar dit 'We're The Salt Of The Earth' is niks minder! Weer dezelfde 'funkiness' van de overige Gospel Truth-singles van Allen en opnieuw laat hij zijn stem helemaal over aan de heilige geest. Het gevolg is dat zijn stem weer alle kanten opbuigt zonder dat het ergens tegen een pijngrens komt. Ik lust wel meer dan dit alleen en wil graag een apart koffertje reserveren voor Rance Allen-singles als dat moet. We blijven zoeken...
* Inez Andrews- Lord Don't Move The Mountain (US, Song Bird, 1972)
Van Inez heb ik ook al een single in de gospel-koffer, 'God's Humble Servant', en daar valt me voor het eerst op hoeveel ik van haar stem hou. Ook zij kan ontzettend hard schreeuwen. 'Lord Don't Move The Mountain' is een uptempo blues met het juiste jaren zeventig-gevoel. Ik zag dat het nota bene haar grootste hit is geweest in 1973! Ik verwacht dat deze binnenkort de Week Spot gaat worden, dus later meer over deze bijzondere zangeres!
* Annabelle Fox- Getting Through To Me (US, Satin, 1965)
Het grote publiek heeft Burt Bacharach en Hal David, de liefhebbers roemen het werk van Teddy Randazzo. 'Randazzo-magic' is een veel uitgesproken compliment aan het adres van de arrangeur-producent. Randazzo probeert het beste uit twee werelden te combineren: Composities die zijn gebaseerd op het principe uit de jaren twintig en dertig, maar dan aangekleed door een meer 'modern' orkest en dito arrangement. 'Getting Through To Me' had zomaar van Bacharach en David kunnen zijn en in dat geval zou Fox een Dionne Warwick-'wannabe' zijn geweest. Maar... dat is het niet. Het is een beat-ballade waar Randazzo patent op lijkt te hebben met een refreintje om voor te sterven.
* Kim Morrison- One In A Million (UK, Jet, 1978)
De keuze is niet lastig. Qua prijzen liggen ze niet ver uiteen en dus kan ik kiezen tussen berucht jaren zeventig-styreen of een harde Engelse persing op vinyl. Ik kies dus voor het laatste. De single zit van augustus tot een week geleden in het winkelmandje op Discogs. Eigenlijk is het de b-kant van 'Hollywood And Vine', eveneens zeer gezellige disco, maar mijn voorkeur gaat uit naar het snelle en felle 'One In A Million'. Niet te verwarren met Maxine Brown's Northern Soul-klassieker, we komen de single over twee jaar nog eens tegen in de 'Eretitel'. Het is een geval als bij 'I Will Survive' van Gloria Gaynor. Dat is oorspronkelijk de b-kant van 'Substitute' en klinkt, ten opzichte van haar normale werk, een beetje ondergeproduceerd. Hetzelfde zou ik eveneens willen zeggen bij Kim Morrison en dat maakt dat ik 'One In A Million' als mijn ultieme kant beschouw. Weer een toekomstige Week Spot!
* The Sensational Six- I've Never Been This Close To Jesus (US, Messenger, 1977)
'Good' is niet 'goed' in de verzamelaarswereld. 'Good' is een plaat die nauwelijks te draaien is en ik koop ze nóóit zonder geluidsclips. In het geval van The Sensational Six weet ik wel dat het goed zit. Mijn Discogs-maat meldt immers altijd vooraf of een plaat blijft hangen of niet en de geluidsclip spreekt boekdelen. Hij kraakt harder dan een zak paprika-chips, maar het overstemt de muziek niet echt. En de muziek... dat is solide funky soul met de Goede Boodschap. Een plaatje dat nog schaars lijkt te zijn en dus moet ik maar tevreden zijn met de conditie en daar hoor je me ook niet over klagen. Mint-platen moet je in de gospel sowieso ontwijken, want die zijn vaak artistiek het aanhoren niet waard.
* The 21st Century- Who's Supposed To Be Raising Who (US, Gospel Truth, 1973)
Verwarring! Greg draait het in zijn 'Divine Chord Gospel Show' en ik ben ter plekke verliefd. Even later ontdek ik dat de plaat erg goedkoop is te bemachtigen, zij het dat de meesten als demo verkrijgbaar zijn. Dan vind ik bij een Engelse dealer een schaarse 'issue' en ook deze is zonnig geprijsd. De verwarring zit hem in het label. Ik denk dat ze bij Stax even zo snel niet een ander stickertje hadden liggen, want beide kanten zijn niet meer dan sociale observaties waarbij de drie-eenheid buiten beschouwing blijft. Ik zet hem desondanks in de gospel-koffer en ik sluit niet uit dat deze ook nog eens op een dinsdag voorbij komt als Week Spot. Ik heb voorlopig aan inspiratie niet te kort voor wat betreft deze rubriek. De overige drie mogen nog even wachten op de andere platen en zullen dinsdag of woensdag langs komen in een bericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten