Ik zit dinsdagavond in een lastig parket. Om nog iets zinnigs te kunnen schrijven, moet ik mezelf even ontspannen. Tegelijk weet ik ook dat ik wel heel erg moe ben en waarschijnlijk meteen een nacht ga doorhalen. Voor de zekerheid sluit ik de computer af, maar laat de lampen in de woonkamer branden. Die heb ik vanmiddag uit gezet. Nu dan toch eerst maar even de Week Spot, want dat is sowieso een 'lastig' bericht. De plaat zélf is een 'evergreen' in de Northern Soul-beweging, maar er is schrikbarend weinig bekend over de groep. Ik ga mijn best doen en vul het grootste gedeelte waarschijnlijk met 'shapes of things to come'. Het móet echter de Week Spot worden want ik ben erg gelukkig dat ik het plaatje na jaren eens op vinyl heb: 'Please Stay' van The Ivories uit 1967.
Eeeuh... The IvorIEs? We lezen anders toch 'Ivorys' op het label. Ja, het zou prachtig zijn als ooit nog iemand de geschiedenis van deze band kan ophalen en dan ook ontdekken of ze zichzelf nu Ivorys of Ivories hebben genoemd. Het eerste lijkt het meest waarschijnlijke. In de late jaren vijftig is namelijk al een groep actief als The Ivories, maar dat heeft niets van doen met dit groepje. Bij zo'n 'vage' Week Spot mag ik graag even dik doen en heb als illustratie gekozen voor de eerste persing op Despenza. Deze vermeldt, zoals jullie zien, Ivorys. 'Major' Wand ziet het vervolgens zitten om de plat in alle uithoeken van Amerika te bezorgen en dan heet de groep opeens The Ivories. Het lange verhaal is wederom goed in te korten: In 1967 heeft niemand aandacht voor dit plaatje. Het is overigens, geloof ik, pas in de jaren tachtig of negentig dat de plaat wordt ontdekt in de Engelse Northern Soul. Plotseling wil iedereen een exemplaar hebben van deze zéér moeilijke plaat. De Wand-persingen zijn bijna net zo onmogelijk als de Despenza. The Ivories is een trofee in de platenkoffers van toonaangevende Northern Soul-dj's. Het Engelse Soul City-label voorziet in de jaren negentig (of begin nieuwe eeuw) van een betaalbare heruitgave. Dan als b-kant van 'Carlena' van Just Brothers (best bekend van 'Sliced Tomatoes', ofwel de basis voor 'The Rockafeller Skank' van Fatboy Slim). Later verschijnt het ook bij Soul 7, maar 'betaalbaar' blijven ze niet lang. Een Soul 7 doet inmiddels ook als snel vijftig pond, want de vraag blijft bestaan. Tenslotte is het de Engelse bootleg-boer die me vaker voorziet van plaatjes, die dit kleinood opnieuw laat verschijnen. Nu als b-kant van een gewilde single van The Masqueraders op het Wand-label.
De eigenaren (vooral m, weinig v) trekken meteen ten strijde tegen deze bootlegger. Het gevolg is dat zijn website nagenoeg leeg is, hij zijn oude Discogs en Ebay-accounts heeft moeten opzeggen en nu onder nieuwe namen probeert om het evangelie te verkondigen. Want, ja, je kan er veel van zeggen: De plaat oogt in de verste verten niet als het origineel, het is gewoon een cd-rip op vinyl zoals ze dat in 1967 niet konden persen bij Wand en voor minder een tientje het origineel van The Ivories? Dit plaatje is bestemd voor radiomakers zoals mij en andere hobbyisten die niet zo nodig bij de 'top league' van de Northern-dj's hoeven te horen. Als we het op een verzamel-cd kopen, hoor je niemand klagen. Nu is de cd op vinyl in de vorm van een single en nu is het een bedreiging voor het origineel? Dacht het niet! Originelen blijven zwaar in trek en ik kan alleen maar dromen van zo'n Despenza. Wand-styreen is doorgaans een nachtmerrie en dus betaal ik niet honderden euro's voor iets dat mijn koekenpan met gebakken ei overstemt.
Popsike helpt me uit de brand! Ik meende al dat hij ook nog anders was verschenen en, inderdaad, het is ook een Kent geweest in de nieuwe eeuw. Originele Despenza's zijn, Wand-bootleg of niet, nog altijd duizend pond waard. De Wand-persing bracht een paar jaar geleden nog 3000 dollar op, maar daar zijn geen recente voorbeelden van beschikbaar. Tweede Wand-uitgaven (en dat is niet de huidige bootleg) doen ook nog altijd twintig pond. Tja, misschien had ik even moeten doorgaan voor een Kent, maar ik voel me allerminst schuldig! 'Please Stay' mag blijven en is de kersverse Week Spot!
De singles van Mark zijn gisteren gearriveerd en het pakketje bevat ook de Diane Jenkins. Was de plaat geadverteerd met 'slight edge wear'? Nou, in dat geval is die bij Mark weer recht getrokken, want de plaat is zo Mint als dat het kan zijn. Het nummer is té hard opgenomen en er is meer mis met de opname, maar daarover later meer in de 'Singles round-up'. Ook heb ik gisteren een single betaald bij een Engelsman in Limburg. Daarmee gaat een andere 'big want' van de lijst af. Hij verblijft op dit moment in Engeland en gaat de platen (vier stuks) zaterdag verzenden. Volgende week dus ook nog een 'Singles round-up'. De Blauwe Bak Top 100 gaat eentje worden om van te watertanden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten