Singles round-up: oktober 3

Veertig minuten na afloop van de 52 uurs-marathon op Wolfman Radio. Dankzij radio-collega Lee ben ik aan mijn slaap toe gekomen. Gisteravond heb ik eerst van negen tot elf een show gedaan en vervolgens moet ik om zeven uur 's ochtends aantreden. Ik durf het niet aan om naar bed te gaan en blijf dus wakker bij potten koffie en blikjes Albert Heijn-huismerk-Red Bull. Ik drink dat laatste nooit, maar voor dit soort weekeinden is het ideaal! Als ik om tien uur klaar ben met de tweede 'show' ben ik gaar. Ik heb met Lee afgesproken dat hij me om half twee zal bellen. Ik heb beloofd de telefoon niet te beantwoorden zodat het hem geen geld kost. De wekkerradio staat dan al een kwartier te knallen, maar het is de telefoon die me uit de slaap haalt. Van drie tot vijf opnieuw een show en dan slaap ik van half zes tot negen uur. Straks ook niet te laat gaan slapen want nu mag ik écht 'uitslapen'. Een memorabel weekend, ook al valt de opbrengst voor het goede doel zwaar tegen in vergelijking met eerdere marathons. Naar verluid hebben we de duizend pond niet gehaald. Twee jaar geleden was het volgens mij nog tweeduizend pond. Er zijn theorieën, maar feit is dat we het volgend jaar weer anders gaan doen. Nu heb ik dan nog wel even tijd voor het tweede deel van de singles van Mark. Dinsdag verwacht ik vier nieuwe aanwinsten en wellicht dat ik die dag ook even bij de kringloop in Meppel kijk, zodat dit weer één of twee 'Round-ups' gaat opleveren.

* Little Milton- You Ought To Be Here With Me (US, Golden Ear, 1980)
Ik heb de single 'I Know What I Want' al tijden in de koffers staan als Mark 'Baby I Love You' aanbiedt van Little Milton. Het is me opgevallen dat hij een zwak heeft voor Little Milton, net zoals hij me eerder heeft overtuigd met Latimore. Waar ik me niet echt van bewust ben, is dat Little Milton ook later in zijn loopbaan nog erg fijne nummers heeft gemaakt. Veel van deze oudgedienden vervallen eind jaren zeventig in 'foute' disco of gaan verder de blues in. Bij Little Milton blijft het overal dezelfde klasse. In 1980 is Little Milton al lang niet meer verbonden aan Chess en staan de grote platenmaatschappijen niet meer in de rij voor hem. Hij komt dan terecht bij dit kleine Golden Earr-label waar hij met 'You Ought To Be Here With Me' laat horen hoe Southern Soul hoort te klinken in het nieuwe decennium. Het doet nergens onder voor zijn oude werk en desondanks zijn deze platen nog altijd zonnig geprijsd. Hoe veel meer klasse kun je verwachten voor zes pond?

* The Metros- If You Can Feel (US, 1 2 3, 1969)
Op veel plekken wordt 'The Dampness From Your Kiss' als a-kant genoemd, maar een blik op de catalogusnummers vertelt dat 'If You Can Feel' het laagste nummer is en dus waarschijnlijk de top-kant mag heten. Deze kant heeft me een paar maanden geleden tot aankoop overgehaald, dus voor mij is 'If You Can Feel' de a-kant. Bekende naam, The Metros. Er is rond 1967 een groep met die naam actief op RCA en ik heb een bootleg van hun 'Since I Found My Baby' in de koffers. Er blijken meerdere bands te zijn met deze naam en naar verluid komt 'onze' Metros uit Chicago. 1 2 3 lijkt een obscuur label, maar is gewoon een divisie van Capitol. Ik luister nu voor de aardigheid eerst naar 'Dampness'. Iets meer upbeat dan 'If You Can Feel' en dezelfde sfeer. Hoewel ik vermoed dat de heren geen blauwe ogen hebben, heeft het toch een beetje een 'blue-eyed soul'-slag. 'Dampness' is geen onaardig nummer maar het mist het refrein van 'If You Can Feel'. Opvallend is de hoofdrol van twee leadzangers die elkaar complimenteren als een soort Sam & Dave-duo. Het refrein zing je al na de eerste keer mee. Een prachtige soulvolle performance en een refrein dat de rest van de dag in je hoofd zit... Zo hoort kwaliteits-soul te klinken voor mij!

* The Temprees- Chalk It Up To Experience (US, We Produce, 1973)
Dat met die lagere catalogusnummers hoeft niet altijd te kloppen. The Temprees is daarvan een goed voorbeeld want hier heeft 'A Thousand Miles Away' het laagste nummer en toch wordt 'Chalk' aangemerkt als de a-kant. Om erg kort door de bocht te gaan: 'A Thousand Miles Away' is een ballade zoals die ook vijftien jaar eerder in de doowop gemaakt had kunnen worden. Mooi, maar niet erg bruikbaar voor mij. Snel over naar 'Chalk It Up To Experience'. Dit is upbeat en heeft meer het jaren zeventig-gevoel. Ook hier weer een schitterend 'catchy' refrein. Dit is pas de eerste single van The Temprees voor mij hoewel ik weet dat de groep erg fijne kanten heeft gemaakt die stuk voor stuk vrij goedkoop zijn te bemachtigen. Met 'Chalk' kan ik voorlopig even vooruit maar sluit niet uit dat er meer titels gaan volgen van deze uitstekende groep.

* The Whispers- Can't Help But Love You (US, Janus, 1973)
Hoewel dit mijlenver af staat van 'It's A Love Thing' en 'And The Beat Goes On' durf ik zonder schaamte te zeggen dat ik eigenlijk alles wel lust van The Whispers. Met name hun spul uit de late jaren zestig en vroege jaren zeventig zijn zeer fraaie vocale hoogstandjes. Denk bijvoorbeeld aan de Blauwe Bak-favoriet 'Needle In A Haystack' (niet te verwarren met het nummer van The Marvelettes). 'Can't Help But Love You' begint met een piano-etude en je weet niet wat je ervan moet verwachten. Het zou een oeverloze ballade kunnen worden, maar plots is het midtempo een zeer lief'lijke 'sweet soul' met opnieuw de wonderschone zang van The Whispers. Ook nu weer aangevuld met een xylofoon dat als het ware nog een extra stem toe voegt. Hier lust ik op zichzelf wel pap van, hoewel ik bij deze toch stevig heb zitten twijfelen voordat ik het reserveer bij Mark.

* Bette Williams- A Feeling For Someone Else Has Grown (US, Gregar, 1971)
Jerry Williams Jr. of, wellicht beter bekend, Swamp Dogg is één van mijn muzikale helden. De kracht van Williams zit hem in de observatie. Neem gewoon je huidige gedachte. Zou je dat kunnen bedenken als een liedje of ben je dan al geneigd om het iets poëtischer te vertalen? Swamp Dogg weet alledaagse dingen maar ook vooral taboes heel direct over te brengen in zijn nummers. De taboes liggen dan vooral in de sfeer van een ongelukkig huwelijk of overspel. Andere tekstschrijvers dompelen zichzelf onder in zelfmedelijden of bijten naar de partner als die iemand anders heeft gevonden. Daar doet Williams niet aan mee. 'A Feeling For Someone Else Has Grown' is zo'n taboe. Het verhaal van een stoere vrouw die haar ongelukkige relatie achter zich laat en trots vertelt dat ze een nieuwe heeft gevonden. Muzikaal is het lastig te beschrijven. Het nummer leunt op een gitaar welke het meest klinkt als een sneltrein. Funky soul of funky blues, het zou beide kunnen. Op de keerzijde is het meer 'deep' en dat laat niks aan de verbeelding over: 'Another Man Took My Husband's Place'. Ook weer een gevalletje overspel zonder maar een greintje schaamte. Niet de meest opzienbare productie van Jerry Williams, maar ik kan dit soort dingen gewoon niet laten liggen.

* Nancy Wilson- Are We Losing Touch (US, Capitol, 1973)
Met Nancy Wilson ben ik voorzichtiger geworden. Het is een 'allround' zangeres met uitstapjes in zowel de soul alsook jazz en country. Normaal gesproken kijk ik eigenlijk nooit meer Nancy Wilson-singles. Dan biedt Mark deze aan en dan ben ik wel nieuwsgierig. Ik ben vlug tot aankoop bereid, maar nu...? Ja, dezelfde twijfel slaat toe als bij een paar andere titels van Wilson. 'Are We Losing Touch' is in één woord prachtig, maar... is het gewoon mooie popmuziek of kan ik het tot de soul rekenen? De a-kant is geschreven door Mark James, de man die ons eveneens 'Hooked On A Feeling' en 'Suspicious Minds' heeft gebracht. Een liedjesschrijver die geen moeite heeft met het bedenken van een 'catchy' melodielijn. Hoewel de plaat door toedoen van Mark in de koffer komt te staan, moet ik toegeven dat ik hem op het randje vind. Wederom: Een prachtige plaat, maar een meer soulvolle finale van deze 'Singles round-up' was op zichzelf mooi geweest.