Een leven met Tom

Als je alles van tevoren weet? Als ik gisteravond nog even het nieuws had gekeken, kon ik weten dat Tom Petty op de intensive care is opgenomen en dat dit eraan zit te komen. Ik denk diep na over een kop boven het Richard Thompson-verhaal en kom dan met 'Vijfentwintig jaar een leven met Richard Thompson'. Dat refereert aan 'Een leven met', een onregelmatig verschijnende serie op Soul-xotica. Het begint in 2012 met Lenny Kravitz, maar vanaf Lemmy gaat het steeds meer om overleden artiesten. Nu dan ook met Tom Petty. Natuurlijk kan ik de biografie erbij pakken, maar de geschiedenis van Petty zal vandaag meerdere malen zijn verkondigd. Ik kijk dan liever naar de rol die een bepaalde artiest in mijn leven heeft gespeeld en gooi er soms nog wat persoonlijke mening bij in. Dat laatste is niet altijd lief. Een ongezouten mening tijdens het leven wijkt niet af als de artiest is overleden. Vandaag luidt de vraag: Welke rol heeft Tom Petty in mijn leven gespeeld? Of heeft hij geen rol gespeeld? Hierbij het uitgebreide antwoord.

Ik begin serieus met platen verzamelen als ik veertien jaar oud ben. Ik krijg dan vijf gulden zakgeld in de week, maar de singles zijn vaak ook niet meer dan een kwartje per stuk. Ik ben voortdurend op zoek naar singles uit de jaren zestig en zeventig. Natuurlijk kun je als veertienjarige Radio 3 niet ontwijken en dus krijg ik nog genoeg nieuwe muziek mee. Toch wil het er niet in bij mij, een paar uitzonderingen daar gelaten. Het is 1990 als Frits Spits opeens een 'oude' single begint te promoten. Nee, ditmaal geen 'Cara Mia' van Jay & The Americans, maar een plaatje van een paar maanden oud dat eerder ondergesneeuwd is geraakt. Het is 'Face In The Crowd' van Tom Petty. Het is voor mij dan een totaal onbekende naam, maar deel het enthousiasme van Spits. Een paar weken later vind ik 'Free Fallin' bij Sunrise voor een gulden en dat is de eerste single van Tom Petty in mijn collectie. 'Face' komt in de Top 40 ditmaal, maar niet erg overtuigend. Ik hou nauwlettend de uitverkoopbakken in het vizier, maar helaas... geen 'Face In The Crowd' voor een rijksdaalder. Ik leer in deze tijd ook dat Petty deel uitmaakt van Traveling Wilburys. Tot voor kort weet ik alleen dat Jeff Lynne, George Harrison en Roy Orbison lid zijn. Bob Dylan is net zo'n mysterie voor mij als deze Tom Petty. Mijn eerste elpee van Dylan is trouwens 'Self Portrait'. Niet verwonderlijk dat ik meer van de singles ben?

De tweede single in mijn collectie van Tom Petty is het genoemde 'Face In The Crowd'. We gaan de plaat deze maand tegenkomen in 'Het zilveren goud', want het is één van de singles die ik overneem van café De Koopermolen in Sneek. Vanaf 1993 kom ik regelmatig in De Draai, een ander café in Sneek. Daar hebben ze een 'Greatest Hits' van Tom Petty welke regelmatig speelt in de zaak en valt me opeens 'The Waiting' op. Ik kan de hoes van de single dromen, want het staat een paar jaar eerder voor vijf gulden bij Sunrise. Het moet begin 1995 zijn geweest als ik op bezoek ben in Tuk en even door ga naar Steenwijk. Bij De Gouden Kikker koop ik een partijtje singles en twee daarvan zijn van Tom Petty. 'Refugee' in een niet-bijpassend Negram-hoesje uit de jaren zeventig en 'The Waiting' met de fotohoes. Even daarvoor is 'Mary Jane's Last Dance' een hit geweest in ons land.

We hebben vanavond een discussie over Tom Petty waarbij ik leer dat hij Sam Smith nooit heeft aangeklaagd voor 'Stay With Me'. Dat gerucht is erg sterk als de plaat in de Engelse hitparade staat. 'Stay With Me' zou teveel lijken op 'I Won't Back Down' en Petty zou met de woorden 'that's how these things go' een deel van de royalties hebben opgeëisd. Niets is minder waar! Sam Smith zou zélf Tom Petty hebben toegevoegd aan de schrijvers toen hij de gelijkenis kreeg te horen. Petty zou nimmer juridische stappen hebben ondernomen en zijn opmerking is meer eentje van 'jammer voor mij, maar zo gaan die dingen nu eenmaal'. De grappen en grollen over Sam Smith vs. Tom Petty kunnen dus de vuilnisbak in. Bart Van Leeuwen's 'Trom Petty' kan wel blijven. Een collega-presentator merkt op dat hij geen liedje voor de geest kan halen als hij van het overlijden hoort. Ik denk dat dit best een beetje bepalend is voor Petty. Het is één van de fundamenten van de FM-rockstations in Amerika, waar zijn muziek bijna ieder uur wordt gedraaid. Het is echter té kleurloos om Tom Petty een identiteit te geven. Hij blijft daarmee een 'Face In The Crowd'. Dat nummer is en blijft echter wel mijn ultieme favoriet van Petty.

En nu kan ik dan gaan nadenken over een Week Spot want ik heb nog geen idee. Straks eerst maar eens in het lijstje kijken. Het kan echter gebeuren dat de Week Spot morgen volgt, want ik heb op dit moment mijn 'weekend' en kan morgen overdag ook publiceren. Verder trap ik morgenavond af met de eerste aflevering van 'Het zilveren goud' met de singles uit oktober 1992.