De 52 uurs-marathon is om negen uur van start en gegaan en ik heb zojuist even geluisterd. Wellicht dat ik na publicatie nog even ga luisteren, maar zal tegelijk de klok in de gaten moeten houden. Ik word namelijk om half tien morgenochtend in Steenwijk verwacht. Ik heb voor de zekerheid wekdienst door een collega geregeld, want het wil wel eens hopeloos zijn op zaterdagmorgen. Eindelijk kan ik nu de laatste Blauwe Bak-aanwinsten presenteren. Ze staan nóg niet in de koffers, want daarvoor moet ik eerst 'iets' doen. Het gaat me al een tijdje aan het hart dat ik 'oude Northern Soul-favorieten' uit de Blauwe Bak moet verwijderen om plaats te maken voor crossover-dingen en deze dan gewoon in de jaren zestig of zeventig te gooien. Daar staat het dan ook maar een beetje oneerbiedig te verstoffen. Ik denk dat ik de Blauwe Bak 'met pensioen' ga sturen. Het is nu nog de eerste van de reserve-Blauwe Bakken, maar zal nu het onderkomen worden voor deze Northern Soul-stampers. Een extraatje naast de bestaande Blauwe Bak-koffers en -bakken en wederom een nieuwe bak voor 'Raddraaien'. Nu dan het eerste deel van de elf singles die ik de laatste maanden bij Mark heb gekocht plus een Ebay-aankoop die via Mark is gegaan. Die vinden we meteen in dit eerste deel.
* Ad Libs- Love Me (US, Capitol, 1970)
Voor de massa is The Ad-Libs een soort van eendagsvlieg. De groep heeft in 1965 een monsterhit met 'The Boy From New York City' dat in de jaren zeventig is gerecycled door The Darts en dat op veel jaren zestig-verzamelalbums staat. Toch is dit weer zo'n voorbeeld van een groep welke jaren actief blijft zonder dat veel mensen het in de gaten hebben. De platen worden evenwel omarmd door dj's en verzamelaars van Northern Soul en verwante stromingen. Dat begint in 1968 met 'New York In The Dark', vervolgens met het klassieke 'Nothing Is Worse Than Being Alone' en er is zelfs een nummer uit de vroege jaren tachtig dat erg in trek is: 'I Don't Need No Fortune'. 'Love Me' is me tot een paar maanden geleden totaal onbekend. Ik 'durf' het in eerste instantie niet omdat ik teveel van 'Nothing Worse Than Being Alone' hou, maar laat me op een bepaald moment 'meevoeren'. Hoewel de groep ongetwijfeld variaties op 'The Boy From New York City' heeft gemaakt, klinkt het in 1969 onder de leiding van Van McCoy opeens erg soulvol en ook 'Love Me' is een plaatje dat helemaal past in het landschap van 1970. De a-kant is crossover-perfectie. Een heel druk arrangement en met een melodie om bij te watertanden. De flip heet 'Know All About You' en laat de groep op zijn meest funky horen, maar toch blijf ik terugkeren bij 'Love Me'. Een mooier begin van deze 'Singles round-up' is niet denkbaar. Dit is het geluid waar ik momenteel wel pap van lust.
* Direct Current- When It's Love (US, TEC, 1979)
Eén van de meer recente 'reserveringen'. Een plaatje dat ik bij de eerste beluistering graag wil laten 'groeien' bij mij. We maken vanaf The Ad-Libs ineens een sprong in de tijd en dat hoor je enerzijds aan de productie van deze Direct Current-single, maar qua concept zou dit een ouder nummer kunen zijn. Het is het crossover-sweet soul-geluid dat we straks gaan tegenkomen bij onder andere J. J. & G. Ik ontdek nu iets dat me niet eerder is opgevallen. Ik kijk eerder vluchtig op de keerzijde en als ik de titel 'When It's Love' zie, denk ik meteen dat dit de instrumentale kant is. Niets is minder waar: Het is de album-versie van vijf-en-een-halve minuut dat op de keerzijde staat. Ook fijn omdat de single-kant een beetje 'distortion' vertoont en de album-versie 'schoon' klinkt. Twee minuten extra ten opzichte van de single. Ook als het een kwartier was geweest, ben ik de laatste die je hoort klagen. Het groeien is reeds begonnen en dit kan nog wel eens een hele grote favoriet worden!
* R.B. Hudmon- If You Don't Cheat On Me (US, Atlantic, 1974)
Nee hoor, we zweven niet alleen maar in een crossover- en sweet soul-hemel. Zo nu en dan komen de voeten aan de grond voor een stevige portie Southern Soul zoals van deze R.B. Hudmon. ,,Als je mij niet bedonderd, zal ik jou niet bedonderen". R.B. zou qua directheid ook gewoon uit Nederland kunnen komen, maar zijn muzikale begeleiders laten er geen gras over groeien. Het geluid van de blazers is typisch 'Memphis'. Verder klinkt Hudmon als iemand die in 1974 een nieuwe draai aan de blues wil geven. We weten van andere voorbeelden dat deze platen tegenwoordig meer geliefd zijn in de blues. Het zou me trouwens ook niets verbazen dat het uit de Hi-studio van Willie Mitchell komt, maar er zijn geen credits op het label die naar zoiets verwijzen. Op de b-kant doe Hudmon iets soortgelijks, maar het is vooral 'If You Don't Cheat On Me' dat me over de streep trekt. Potentiële Week Spot want ik wil graag nog eens iets meer opzoeken over deze R.B. Hudmon!
* Jay & The Techniques- This World Of Mine (US, Silver Blue, 1974)
Zowaar een klein eerbetoon aan de onlangs overleden Jerry Ross. In 1974 produceert hij bijvoorbeeld deze single voor Jay & The Techniques. Deze groep is dan reeds een schreeuw uit het verleden: Zeven jaar sinds 'Apples, Peaches, Pumpkin Pie', 'Strawberry Shortcake' en Blauwe Bak-favoriet 'Baby Make Your Own Sweet Music' (de laatste is tevens de eerste plaat die ik in 2012 in 'Do The 45' draai). Mark adverteert de single met de b-kant en ik kan mijn oren niet geloven. De a-kant heb ik nog niet gedraaid, buiten een klein stukje op Youtube, en dat is anders een oude Blauwe Bak-favoriet. Jay doet een 'update' van 'I Feel Love Coming On'. Geschreven door Barry White, anno 1974 een superster, en uitgevoerd door Felice Taylor. Jay, The Techniques en Jerry Ross brengen het nummer in 1974 met een vroeg disco-geluid, maar het wordt nergens leuk of interessant. Dan de b-kant. Een héél ingetogen en minimaal geluid dat me als eerste doet denken aan een paar platen uit Barbados die ik in mijn collectie heb. Jay zingt hier suikerzoet en vol emotie hoe zijn ideale wereld eruit ziet en dat met een prachtig refrein. Ik kan het bijna niet onder woorden brengen, zó mooi is dit! Volgens mij ook nog een kleine verwijzing naar het meningsverschil in Vietnam wat het tot een 'Vietnam-disc' zou maken. Laten we hopen dat mijn oren me niet teleurstellen want deze 'past' helemaal in het straatje van onder andere 'My Baby's Gone Away' van The Chymes.
* Diane Jenkins- I Need You (US, Creative Funk, 1975)
Ik zal voor de aardigheid eens terug bladeren want dat heb ik nog steeds niet gedaan. Ik meen me iets te herinneren dat er iets 'mis' was met deze plaat waardoor het een hele lage conditiebepaling heeft gekregen. Niks over te vinden op Soul-xotica. Ik meen iets van een 'light warp' te herinneren? Nou, beste mensen... de plaat is zo vlak als ik hem had kunnen wensen en bovendien in een staat om van te dromen. Het is een gek plaatje met een erg rommelig geluid en dat maakt dat het niet al te best klinkt, maar aan het vinyl ligt het hem niet. Op de keerzijde staat de instrumentale versie en ook deze draai ik nog eens. Het klinkt op de a-kant alsof de drummer met zo'n hoofd in een ander liedje zit, maar dan blijkt dat Diane de tempo-wisseling in het slot niet heeft meegekregen en dat deze twee 'vloeken'. Ja, in het laatst loopt alles in het honderd en tot die tijd is het een feestje. Wat een ge-wel-di-ge plaat! Hij heeft al op 1 gestaan in de 'Eindstreep' van juni en dus moet ik hem over twee weken overslaan. Het gaat vast nog wel Week Spot worden, hoewel ik 'het verhaal' reeds een paar jaar geleden heb gedaan.
* J. J. & G.- That's What I Get (US, Atlantic, 1972)
Je kan ook overdrijven! In de crossover en sweet soul zijn de kleine tempowisselingen gemeengoed. Kleine stukjes met een tegendraads rond het refrein en vaak eveneens een majestueus intro. Ik meen lange tijd dat ik met 'The Magic Of Your Love' van The Majestic Arrows wel het hoogtepunt heb bereikt, maar dan hoor ik dit 'That's What I Get' van J. J. & G. en dit slaat werkelijk alles! In het begin roept dit weerzin op bij mij, maar met iedere luisterbeurt op Youtube raak ik meer verslingerd en ik heb nog geen seconde spijt gehad. Dit, lieve mensen, heet een 'builder'. Denk eens voor de aardigheid aan 'Bohemian Rhapsody', een uitgesponnen nummer zonder een gebruikelijk refrein. Waar dit echter meer een 'suite' is en na het 'heavy' gedeelte terugkeert naar de rust van het intro, daar gaat een 'builder' door zonder dat het een slotnoot krijgt. Ik moet denken aan het vak 'Muziek' in de brugklas van de LEAO. De docent laat ons daar de variaties binnen een liedjesstructuur herkennen. A is couplet, B is refrein, C is brug en D is het coda. Veel liedjes zijn dan 'A-B-A-C-A-B-D'. Ik zou hem graag nu dit 'That's When I Get' willen voorschotelen om te zien wat hij hier van zou gaan maken? Overigens heb ik deze als radio-promo met stereo en mono aan elke kant, maar kon hiervan geen afbeelding vinden. Ik weet niet of ik morgen tot publiceren kom, maar zondag moest het na de marathon wel moeten lukken. Ik ben vanavond van negen tot elf in de lucht en heb nog geen flauw idee wat ik ga doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten