Week Spot: Gerri Granger

De tweede dag van mijn 'weekeinde' en ik ben net wakker. Laten we meteen beginnen met de Week Spot zodat ik me vanavond kan richten op 'Het zilveren goud'. Normaliter doe ik één bericht per maand met alle singles die in de maand heb gekocht van vijfentwintig jaar geleden, maar in oktober is het een gekkenhuis dankzij 88 singles die ik mag overnemen van een kroeg in Sneek. Die laat ik vanavond nog even links liggen, vanavond tijd voor de overige 18 singles van deze maand. De volgende vier woensdagen steeds een greep van 22 singles uit deze partij. Voor de vaste bezoeker van Soul-xotica moet de Week Spot inmiddels een begrip zijn. Het begint met een 'tune of the week'-omschrijving op Facebook in februari 2012, het breidt zich in mei van dat jaar uit naar Soul-xotica en mijn toenmalige podcast en vijf jaar geleden heb ik het omgedoopt tot Week Spot. Gedurende vijf-en-een-half jaar iedere week een single emt daarover een bericht van normale lengte. Veel van de 'algemeen bekende' artiesten zijn al aan bod gekomen, maar heb ik ook huiswerk kunnen doen naar volslagen onbekende en vergeten artiesten en groepen. Voor de Week Spot van deze week denk ik in eerste instantie met een 'makkie' te komen, maar dat blijkt toch nog een stuk lastiger. De bronnen zijn voor driekwart onbruikbaar en doen niet ter zake, maar zo langzamerhand wordt haar carrière zichtbaar voor mij. De Week Spot is voor Gerri Granger en haar 'You Must Be Doing Something Right' (1965).

Voor wat betreft haar 'grote hit' geeft Gerri mij een vieze smaak in de mond. Ik ben een Northern Soul-fan uit Nederland, een land dat helemaal niets heeft mee gekregen van de rage in Engeland. Vanaf 2011 ga ik met frisse oren luisteren naar platen die onder bepaalde Engelse dj's te boek staan als 'overplayed'. Ook moet ik kennis maken met een paar platen waar de lichtste vorm van kritiek al de doodstraf kan opleveren en ik begrijp dan niet waarom omdat de platen gewoon 'pants' zijn. Ik ga op dit moment niet de geschiedenis van de Northern Soul doornemen, ik heb dat echter al een paar keer gedaan op Soul-xotica, maar de opening van The Casino in Wigan is de poort naar 'mainstream'-succes en doet de originele intentie van Northern Soul tekort. Het gaat opeens niet meer om upbeat soul-platen die in een zeer gelimiteerde oplage zijn uitgebracht, maar opeens zien we ook geflopte pop-platen op grote platenlabels. Soms zit daar een winnaar tussen, maar op een zeker ogenblik gaat het alleen maar om een snelle 'groove' en zit je vanuit de soul zomaar in de bubblegum. Hoewel Gerri kan zingen voor vijf, heb ik haar 'I Go To Pieces' altijd gezien als een melodramatisch popliedje, niet gespeend van enige soul. Dat maakt dat ik extra nieuwsgierig ben als ik 'You Must Be Doing Something Right' zie in een mailing. Een 'grote' artiest als Gerri Granger met een 'original' uit de jaren zestig voor slechts tien pond? Ik ben meteen helemaal verslingerd aan deze plaat en weet hem zelfs nóg goedkoper van Discogs te halen. Typisch een geval van een zeer ondergewaardeerde plaat. Als het iets kan lenen van de lof dat 'I Go To Pieces' ten deel valt?

Wie is Gerri Granger? Dankzij één bron weten we dat haar vliegtuig eens een noodstop moet maken in Nepal en dat ze daarom haar vliegbrevet heeft gehaald. Pardon? Is dat de informatie die ik wil hebben voor een Week Spot? Nee, ik wil beginnen met biografische gegevens. Is Gerri haar echte naam, waar en wanneer is ze geboren, hoe is ze in de muziek verzeild geraakt? Over dat laatste is dan nog een heel klein beetje bekend, want als veertienjarige wint ze een talentenjacht. Haar eerste single stamt van 1960 en dat zou een vervolg kunnen zijn op dit succes? Ook maakt ze deel uit van de uitgebreide versie van Lloyd Price' big band. Hoe dan ook: Voor de rest hebben we alleen de singles-catalogus plus haar ene elpee. De rest van de informatie online verhaalt over muzikale optredens op televisie en de bron van het vliegbrevet kan ons melden dat Gerri tegenwoordig Engelse les geeft aan gedetineerden. Ik kan een menselijk detail waarderen, maar verder blijft het prietpraat.

Haar eerste single verschijnt in 1960 op het Addit-label uit New York. Hier wordt haar naam gespeld als Jerri Granger. In juni 1962 komt haar eersteling op Bigtop uit: 'Castle In The Sky'. De keerzijde, 'What's Wrong With Me', zal later dat jaar worden gerecycled als b-kant van haar derde single. Dan komen we meteen bij haar tweede single voor Bigtop: 'Don't Want Your Letters'. Dat is een antwoord op Elvis' 'Return To Sender'. Je kan een paar harde schijven vol knallen met 'antwoorden', maar in veel gevallen laat het zien dat het vaak niet een heel groot succes wordt op de hitparade. Dat geldt ook voor deze van Granger, hoewel de platenmaatschappij het nóg eens wil proberen. Presley heeft dan een liedje uit met de titel 'Just Tell Her Jim Said Hello' en Big Top laat Gerri 'Just Tell Him Jane Said Hello' opnemen. Ook dat wordt geen hit. Na 'Breakdown' uit februari 1964 zit haar tijd erop bij Bigtop. In 1965 meldt ze zich bij Double L. Een label dat mij direct doet denken aan het Engelse Parlophone. De eerste persingen van The Beatles zijn op zogenaamde 'yellow/black labels' als tegenhanger van de 'silver/black labels' en Double L heeft dezelfde opzet als de eerstgenoemde Parlophone-labels. 'You Must Be Doing Something Right' verschijnt in september 1965 maar doet even weinig als de opvolger. Dat is een uitvoering van het welbekende 'C'est Si Bon'. In december 1967 verschijnt een single op Columbia, maar ondanks optredens voor de televisie in 1969 wil Gerri Granger maar geen 'bekende naam' worden. In 1971 komt ze onder contract bij Bell. Dat brengt 'Darling Take Me Back (I'm Sorry)' uit als 'demo'. De resultaten zijn dermate positief dat Billboard het aandurft om een officiële release voor februari 1971 te noteren. Bell gaat zelfs over tot het persen van reguliere singles voor de consument, maar dan...? Het is weer één van die grote mysteries, maar op het laatste moment wordt de stekker getrokken uit het project. Resultaat: Heel veel demo's, slechts een handjevol officiële persingen en een uptempo-ding op de b-kant. In Engeland worden ze, pak hem beet, zes jaar later helemaal gek als ze deze plaat vinden. De b-kant is namelijk 'I Go To Pieces'.

Het is 1978 en je wilt graag een dansroutine leren voor deze nieuwe ontdekking van Gerri Granger. De plaat is niet te horen op de radio, kan niet besteld worden via de platenzaak en van voorzieningen als Youtube, Deezer en Spotify kunnen ze alleen maar dromen. Er ontstaat dus een enorme vraag naar de plaat en The Casino besluit daar zelf op in te spelen. Vijf jaar na de eerste 'Allnighter' in Wigan op 22 september 1973, brengt Pye op het Casino Classics-label een drietal Wigan-favorieten uit. 'Shake A Tail Feather' van James & Bobby Purify is meer populair vanwege de Blues Brothers dan dat het een Northern Soul-hit is. 'Panic' van Reparata & The Delrons bewijst andermaal dat de scheidslijn tussen snelle soul en stampende bubblegum gauw is overschreden. 'I Go To Pieces' is echter de a-kant van het ding en wordt zo alsnog een Engelse hit. Granger maakt in 1972 een elpee en heeft in 1975 nog een beetje succes met haar versie van 'Can't Take My Eyes Off You' en krijgt pas een kwart eeuw later te horen dat haar 'I Go To Pieces' Engelse dansvloeren in vervoering brengt.