Je hebt ze in vrijwel iedere 'authentieke' muziekstijl en eveneens op andere gebieden: De puristen. Voor een blues-purist geldt alleen de opnames die voor, pak hem beet, 1960 zijn gemaakt. Een Eric Clapton of Rory Gallagher kan het dus schudden, om nog maar te zwijgen over de blues-muzikant die morgen zijn debuut maakt. Gelukkig zijn onder de blues-liefhebbers genoeg mensen die het niet zo nauw nemen en hoeft de jonge blues-man niet de vrees te hebben dat die voor een lege zaal moet optreden. Sterker nog: De puristen zijn in de minderheid en zo'n muzikant kan gemakkelijk een superster worden. In de Northern Soul ligt dat anders, daar zijn de puristen in de meerderheid. Bovendien is het verschil tussen blues en Northern Soul dat het eerste een vastomlijnde muziekstijl is en Northern een beweging waarbij muziek centraal staat. In de Northern Soul geldt de wet dat de plaat toen, in de jaren zeventig, op een speellijst moet hebben gestaan van een grote Northern Soul-club. Mondjesmaat wordt er eens een nieuwe ontdekking de 'scene' binnengelaten, maar dan moet het opnieuw een 'exclusieve' opname zijn van tenminste veertig jaar oud. Hóe leuk en aanstekelijk onze huidige Week Spot ook is, de Northern Soul-snobs zullen 'Broken Man' van The Pioneers nóóit erkennen. Té nieuw, uitgebracht op een groot platenlabel en, bovenal, voor een habbekrats te verkrijgen. Maar... je kan het altijd proberen?
De 'Ian Levine Appreciation Society' heeft weer een nieuwe Facebook-pagina geopend. ,,...and then came the trolls again", verklaart de moderator van de groep. Je wordt niet zomaar lid van de groep, er wordt voortaan streng op toegekeken dat de 'trolls' buiten blijven. Eén verkeerd woord aan het adres van Levine en je wordt 'geblockt' voor het leven. Het mag duidelijk zijn dat Levine het flink heeft verbruid bij de Northern Soul-snobs. Enerzijds wel terecht, want de 'soul packs' die hij voor een flink bedrag aanbood, bleken gewoon onverkoopbare platen uit de late jaren tachtig te zijn. En 'The Strange World Of Northern Soul' kan evenmin waardering weg dragen bij de puristen. Hoewel ik nóóit lid word van de 'Appreciation Society' kan ik ergens toch wel iets van waardering weg dragen voor Levine. Hij durfde het per slot van rekening toch maar mooi even aan!
Ian's verhaal begint in de late jaren zestig als hij tijdens een vlucht naar Amerika tegenover Mickey Stevenson komt te zitten. De latere echtgenoot van Kim Weston is op dat moment A&R-manager bij Motown en de jonge Levine mag aan de hand van Stevenson een paar plaatjes uitzoeken. Als de Northern Soul in de vroege jaren zeventig definitief van de grond komt, is Levine er als de kippen bij, maar niet enkel als dj met origineel jaren zestig-vinyl. Levine heeft reeds in 1975 het voornemen om 'nieuwe' Northern Soul op te nemen. Het resulteert in 'Weak Spot' (juist..., daar komt de naam vandaan!) en 'Doomsday' van Evelyn Thomas, 'Reaching For The Best' van The Exciters en 'Stranded In The Wilderness' van Doris Jones. Stuk-voor-stuk nieuwe composities met tóch de 'spirit' van de jaren zestig-'stormers'. In de grote clubs wordt het echter niet serieus genomen. Levine is zelf rond 1980 nog een vooraanstaand dj, maar als The Casino in Wigan in 1981 de deuren moet sluiten, ziet hij met lede ogen aan dat het afgelopen is met de Northern. Hij ontwikkelt als antwoord daarop de 'Hi-NRG'. Evelyn Thomas mag de term introduceren in 'High Energy' en ook Miquel Brown doet goede zaken met 'So Many Men, So Little Time'. Goed beschouwd is het pure disco met het 'uplifting' van de Northern Soul. Hoewel Levine hiermee enkele hits scoort, wil de 'Hi-NRG' maar niet de impact krijgen van de eerdere Northern Soul. In de begin jaren negentig keert hij terug naar zijn oude liefde: Motown. Hij haalt Kim Weston en enkele andere voormalige Motown-artiesten over om nieuwe opnames met hem te maken. Hoewel bepaalde nieuwe composities niet onder doen voor het legendarische jaren zestig-werk wordt het weggehoond door de Northern Soul-puristen.
Levine blijft dromen van een plaatje dat de Northern Soul anno nu in vuur en vlam gaat zetten. Hij komt in de late jaren negentig een bandje op het spoor: All Points Bulletin. Levine is met name onder de indruk van de zanger, ene Steve Brookstein. Levine en Clive Scott (voorheen van de popgroep Jigsaw) schrijven samen (onder een pseudoniem) 'The Wrong Side Of Town' voor Brookstein en zijn maten. Het resultaat is een plaatje dat niet alleen klinkt, maar ook oogt, als een authentieke single uit de midden jaren zestig. 'The Wrong Side Of Town' verschijnt als The Four Vandals. Levine is echter ook diep onder de indruk van de vocale capaciteiten van Brookstein's vriendin (op dat moment): Kate Jackson. Aanvankelijk heeft Levine het idee om Brookstein en Jackson 'Ain't No Mountain High Enough' te laten opnemen, maar komt dan plotseling met 'This Time I'm Loving You'. En zó kan Levine twee 'vondsten' wereldkundig maken: Twee singles die veertig jaar lang over het hoofd zijn gezien en waarvan hij de volledige productie heeft opgekocht: 'The Wrong Side Of Town' van The Four Vandals op Boardwalk en 'This Time I'm Loving You' van Venicia Wilson op Tiptop. Met name met The Four Vandals resulteert het in een hysterie onder Northern Soul-fans. 'This Time I'm Loving You' doet het even héél goed in de Northern Soul, maar dat verhaal blijkt té ongeloofwaardig. In 2002 lekt uit dat Venicia Wilson in werkelijkheid een blanke Engelse zangeres is. Pas als Steve Brookstein in 2004 de 'X-Factor' wint, gaan er plots geruchten op dat Brookstein's stem heel erg lijkt op die van The Four Vandals. En heeft Levine hen ook niet voor het lapje gehouden met Venicia Wilson? Het betekent niet alleen een nekslag voor de carrière van Jackson, maar de geloofwaardigheid van Levine lijdt er het meeste onder. Brookstein is dankzij 'X-Factor' een populaire Engelse zanger geworden. Jackson maakt nog steeds uitstekende platen als Venicia Wilson, maar geen Northern Soul-dj die ze meer in de bakken wil hebben. 'Worth Every Drop Of Rain' is ongeveer een jaar oud en had zó voor een verfrissing in de ietwat duffe Northern Soul-wereld kunnen zorgen, ware het niet dat de puristen het niet serieus nemen en dat daarmee de kansen zijn verkeken.
Zelf koop ik de Goldmine Soul Sevens-heruitgave uit 2003 in de eerste maanden van 2012. Ik heb dan net kennis gemaakt met label middels 'You're Gonna Miss A Good Thing Baby' van John Bowie met 'Something's Bad' van The Nomads op de keerzijde. Ik val aanvankelijk voor 'Soul Sounds' van The Jokers. Okay, Goldmine schrijft het weg als Harvey & The Jokers, maar volgens mij is daar de verwarring met Dru Harvey & The Jokers, een dansorkest uit de Engelse Midlands van de vroege jaren zestig. Originele exemplaren vermelden eveneens The Jokers. En dan de kant van Venicia Wilson. Jullie zien het meteen? 'Venetia Wilson'. Tik dit in op Youtube en je komt bij videobeelden van Wilson Phillips in Venetië. Het duurt een hele tijd voordat het raadsel voor mij wordt opgelost en dan wil ik de plaat ook meteen als Week Spot hebben. Dat is dus precies drie jaar geleden: De eerste week in het huisje in Nijeveen. Ook ik denk even met een authentieke opname te maken te hebben, hoewel...? Ik vind het meteen té modern stereo klinken voor een jaren zestig-opname. Het is echter nog steeds een nummer waarvan ik goede luim krijg en dat me meteen terugbrengt naar mijn eerste (koude) nacht in Nijeveen. Ik ontwaak de volgende ochtend met de zon en Venicia is één van de eerste platen die ik deze zaterdagmorgen draai...
Levine blijft de snobs tegen de haren instrijken. Hij heeft al eens laten weten de disco te hebben uitgevonden (niet waar) en de elektronische dansmuziek (gedeeltelijk, de 'Hi-NRG' mondt in 1988 uit in de 'acid house'). Inmiddels probeert hij de snobs te overtuigen dat zij zonder zijn inbreng in de 'scene' bepaalde klassiekers nooit zouden hebben ontdekt. De 'trolls' zijn echter in de meerderheid en er moet wel een Gods wonder gebeuren, wil Levine ooit nog serieus genomen worden door de Northern Soul-kliek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten