Plots is de druk van de ketel verdwenen voor wat betreft het 'Raddraaien' en dan krijg ik opeens het idee om 'De dolle roes' te doen. Hierdoor blijft een broodnodige 'Van hit naar her' op de plank liggen en vergeet ik bijna de terugblik op de Week Spot van drie jaar geleden. Omdat dit een vast onderdeel is geworden van mijn show 'Do The 45' word ik hier vanmiddag aan herinnerd. Morgen zou ik, volgens de wet, dan toch eens de 'gouden' Schijf van 5 moeten doen, dus waarschijnlijk sluit ik maandag 'De dolle roes' af. Drie jaar geleden besef ik me opeens dat het nu wel de hoogste tijd wordt om eens te verkassen. Ik heb reeds twee-en-een-halve maand de sleutels van het huis in Nijeveen, de vloerbedekking is een paar weken geleden gelegd en de meeste winter lijkt ook wel voorbij te zijn. Het is evenwel in de weken ervoor dat ik kennis maak met 'Don't Pretend' van The Belles en, zoals het in die tijd gaat, kijk ik 's avonds op Ebay en koop de eerste de beste single. Dat is de laatste single uit een box welke in 1998 door Goldmine op de markt wordt gebracht ter nagedachtenis aan The Casino in het Engelse Wigan. In de week dat ik naar Nijeveen verhuis, is dit de Week Spot.
Ja, ik weet nog precies waar en wanneer. Het is een grijze donderdag. Ik fiets naar Meppel, maar weet niet meer waarvoor. Waarschijnlijk nog steeds de oriëntatie op het gebied van de woninginrichting? Dat zal het wel zijn. De heenweg ben ik bijna bij de kruising van Nijeveense- en Kolderveense Bovenboer en ik val bijna van mijn fiets van enthousiasme. Terug fiets ik 'binnendoor' (eigenlijk een stukje om, maar wel een mooiere route) en dan fiets ik bijna de sloot in als 'dat nummer' weer voorbij komt. Ik kan het me nog steeds voor de geest halen als ik de plaat hoor. Hierbij kun je gewoon niet stil zitten. Het is tevens de laatste dag zonder de sigaret voor mij. Het gebrek aan nicotine maakt dat ik zéér onrustig slaap waardoor ik overdag als brandhout ben. Dat is niet bevorderlijk voor het verhuizen en dus begin ik 'maar weer even'. De rest is geschiedenis. Door de veelvoud aan radio-uitzendingen heb ik de asbak maar weer standaard in de woonkamer gezet. Een concessie waaraan ik niet had moeten beginnen, misschien dat de verbouwing een 'nieuwe start' kan worden?
De Wigan Casino-box van Goldmine is in 1998 feitelijk de start van de herwaardering van de Northern Soul. The Casino is in 1981 gesloten en daarmee komt meteen ook een einde aan Northern Soul als zijnde 'mainstream'. De speellijsten worden 'progressiever' na 1981 en voorzichtig worden disco- en boogie-nummers toegelaten. Northern Soul wordt steeds meer een cultuurtje dat zich afzet tegen de 'gevestigde' Northern Soul-kliek. Die laatste groep laat pas in 1998 weer iets van zich horen. Deze box van tien singles is essentieel voor iedereen die de originele platen niet heeft: Twintig winnaars uit de Northern Soul tot en met 1981. Hoewel... het is nog een wonder dat The Belles is toegelaten. Simon Soussan, 'The Frenchman', brengt 'Don't Pretend' in 1975 uit op zijn Soul Fox-label. Opeens is de zéér exclusieve single voor iedereen bereikbaar en dat heeft als resultaat dat die in de grote Northern Soul-clubs van de lijst wordt gesmeten. De plaat is al eerder in Engeland verschenen op President, maar deze is in 1975 al behoorlijk schaars. Een jaar later brengt Contempo een stevige opname uit. Op de keerzijde van de Goldmine-uitgave uit 1998 staat overigens 'Say It Isn't So' van Betty Boo. Niet te verwarren met de jaren tachtig-zangeres, 'Say It Isn't So' is vooral rond 1979 erg populair in Wigan.
Soussan heeft een verschrikkelijk negatieve naam in de Northern Soul. Hij weet namelijk 'cover-ups' te identificeren en heeft in Amerika een adresje waar hij platen kan persen. Soussan krijgt echter ook al snel toegang tot de archieven van Mirwood Records. Omdat de dansers instrumentale versies prefereren, mixt Soussan de vocalen op de achtergrond en presenteert deze als The Soul Fox Strings. Hij komt daarbij ook verschillende opnames tegen waar hij moet gokken en waarmee hij erg veel verwarring saait. Ik heb het eind 2013 hier al eens gehad over 'Let Me Do It' dat door hem wordt toegeschreven aan The Belles, maar in werkelijkheid een onuitgebracht nummer van The Mirettes is. Het is uiteindelijk het kwaliteitslabel Kent dat in de nieuwe eeuw het échte verhaal weet te vertellen. En, niet te vergeten, Sherlie Matthews. Zij heeft 'Don't Pretend' geschreven en is in alle gevallen genoteerd als zijnde lid van The Belles. Wie zijn The Belles nu precies?
Hun contract bij Mirwood vermeldt de namen van Sherlie Matthews, Debra Dion, Rose Mary Bailey en Patricia McElroy. Alleen Sherlie is betrokken bij de opnames van The Belles. De overige twee officiële leden hebben elk een lopend contract bij een andere platenmaatschappij en vandaar dat Mirwood Dion, Bailey en McElroy in het verhaal betrekt. De twee resterende Belles zijn niemand minder dan de zussen Brenda en Patrice Holloway. Beide staan ze onder contract bij Motown, maar zingen desondanks vol overtuiging op deze plaat van Mirwood. Er zijn drie officiële opnames van The Belles: 'Don't Pretend', oorspronkelijke b-kant 'Words Can't Explain' en 'Cupid's Got A Hold On Me'. Die laatste wordt in die tijd niet uitgebracht, maar verschijnt decennia later op een Kent-compilatie. 'Let Me Do It' is zo gezegd van The Mirettes, maar is wel geschreven door Matthews. Matthews is in de eerste plaats als schrijver aangenomen bij Mirwood en zingt op talloze opnames die in de studio worden gemaakt. Matthews en de gezusters Holloway zijn eveneens te horen op een album van Bill Cosby. In 1967 verhuist Sherlie Matthews naar Motown en zal in de decennia daarna met een keur aan artiesten werken. Al met al heeft ze maar liefst 500 liedjes op haar naam staan.
In de midden jaren zeventig verschijnt opeens een single van Sherlie Matthews waarbij getwijfeld of het wel Sherlie Matthews is. Ze weet het zelf nog vaag te herinneren. De Holloway's zijn andermaal van de partij maar omdat de snelheid van de track is opgevoerd, klinkt het niet als Sherlie en weet ze zelf niet goed of zij de 'lead' heeft gezongen of Patrice Holloway. Het Belles-verhaal eindigt in 2005 als Matthews andermaal een groep met die naam formeert. De overige leden zijn dan Marva Holliday (van de Blauwe Bak-favoriet 'Risin' Higher') en Jim 'Swing Your Daddy' Gilstrap. Er worden geen opnames meer gemaakt. Matthews heeft het bijna vijftig jaar na haar werk bij Mirwood nog steeds 'gezellig druk' en schrijft ook nog steeds liedjes. Aan haar dagindeling te zien, kan ze zich een huishoudster veroorloven of het moet een flinke troep zijn in huize Matthews...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten