Ik heb hier al een paar maal op gespeeld in de afgelopen maanden en plotseling herinner ik me dat het nu dan precies tien jaar geleden is: De 'bizarre' week in België. Ik weet niet uit hoeveel delen deze serie gaat bestaan, maar één bericht wordt wel heel erg vol. Bovendien heb ik vanmorgen de opzet gemaakt voor de komende 15 weken 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection' en dat gaat dus iets afwijken van het patroon van Raddraaien. De druk is ineens van de ketel, hoewel ik de serie nog wel deze maand ga besluiten. Ik heb eind vorig jaar twee berichten geplaatst: Eentje over 'het bliksembezoek' aan Belsele ten behoeve van het concert van Fursaxa en later een bericht over mijn dj-werk bij 'Classics'. Neem deze twee verhalen en dan krijg je dit vervolg. In december 2004 concludeert de Sociale Dienst in Steenwijk dat het me twee jaar lang té weinig heeft uitbetaald. Dit is gemiddeld honderd euro per maand, het fluctueert nogal, maar dat levert een zeer welkom 'zakcentje' op. De apocalyps van de 'rijkdom' is wellicht de week in België. Als ik later aan de hand van bankafschriften uitreken wat het me gekost heeft? Precies één maand uitkering! Leven als God in België en bij vlagen heel erg bourgondisch. Ik wil jullie in deze korte serie aan de hand nemen en door een onvergetelijke week heen loodsen. Ik begin bij het eerste weekend: 4 en 5 maart 2005.
In 2005 manifesteren bands en artiesten zich nog middels Myspace. Een klein muziekspelertje rechtsboven geeft je drie kansen om kennis te maken met de artiest en als je mazzel hebt, kun je het zelfs downloaden. De impuls-aankoop van 'Mandrake' van Fursaxa heeft me op een heel nieuw spoor gezet. Ik spit regelmatig haar pagina na op onbekende namen. Praktisch alles wat ze noemt, is onbekend voor mij. Ze introduceert me tot Pearls Before Swine, een band die ik van één liedje ken ('Guardian Angel') en verder van naam. Spires That In The Sunset Rise heeft geen Myspace en ook geen muziek beschikbaar, dus die elpee moet ik op de wilde gok bestellen. Geen seconde spijt gehad, hoewel het best een beetje 'raar' is om het zachtjes uit te drukken. Een andere groep die ik aan Fursaxa heb te danken is Trad, Gras Och Stenar, een verhaal dat meteen mijn aandacht heeft. Oorspronkelijk opgericht in 1967 als Pärson Sound, noemt de band zich een jaar later Trad, Gras Och Stenar. De groep is mateloos populair op hippiefolk-festivals in Scandinavië en maakt een paar Zweedse elpees. In 1972 wordt de groep gedoopt tot International Harvester, maar omdat dit een merknaam is (van een auto), wordt de naam een jaar later ingekort tot Harvester. Na 1975 gaan de leden trouwen en aan het werk en sinds de eeuwwisseling zijn ze weer bijeen. Ze wachten in 2005 nog op het moment dat iedereen gepensioneerd is (en dat moet onderhand zo ver zijn) om de schade alsnog in te halen. Ik kom in contact met Trad, Gras Och Stenar op het moment dat bekend wordt dat de groep haar eerste optreden buiten Scandinavië zal geven op het 'K-RAA-K3'-festival in het Belgische Hasselt. Aan mij de eer om de groep verder aan de man/vrouw te brengen. Daar slaag ik anno 2005 niet in, maar de band is dankzij het Roadburn-festival in Tilburg al wel in Nederland te zien geweest.
Opeens zie ik een vakantie voor me: Op 4 en 5 maart vindt in Hasselt het 'Femmes'-festival plaats met onder andere Fursaxa en een week later 'K-RAA-K3' met Trad, Gras Och Stenar. Ook staat Ben Chasny's solo-project Six Organs Of Admittance op de poster van het laatste festival. De entreeprijzen zijn billijk, dus wat let me? De week vóór 'Femmes' is eentje die ik niet snel vergeet. De woensdag valt, vrij onverwacht, héél veel sneeuw in het noorden en westen van ons land. Gelukkig hoef ik pas vrijdag te reizen en mijd ik daarbij het westen. Door de zondagdienst van oktober 2004 weet ik lange tijd niet beter als dat via het oosten van het land de kortste weg naar België is. Tegenwoordig koers ik naar Rotterdam en stap over op de internationale trein. Een 'soundtrack' van de week is divers: Enerzijds heb ik minidiscs met singles uit de jaren zeventig en tachtig, anderzijds zou een meer progressieve hoek beter kleuren in de week. Ik ben door herhalende radio-reclames voor de nieuwe Nicci French, 'Vang Me Als Ik Val', nieuwsgierig geraakt en koop dit boek voor de reis naar België. Vreemd als het is... dit boek is ook onderdeel van de week geworden, misschien nog wel meer dan de minidiscs.
Ik vertrek 's middags om half twee vanuit Steenwijk en in Zwolle stap ik over op de stoptrein naar Roosendaal. Misschien heet het ding wel 'intercity', maar het stopt in iedere plaats met een station. Het valt op dat hoe zuidelijker ik kom hoe minder sneeuw er ligt. Eind 2005 krijgt het zuiden nog eens haar deel terwijl bij ons nagenoeg niets valt. In Roosendaal sneeuwt het iets, maar de hoeveelheid is 'pinda's' vergeleken bij de bergen in Steenwijk. In Roosendaal op de stoptrein naar Antwerpen-Berchem waar ik mijn aansluiting net mis. Jammer, want dat is de laatste 'snelle' trein naar Hasselt. Ik kom terecht in een 'tsjoek' die op ieder station stopt, ik ben dus nog eens twee uren onderweg. In Hasselt regent het, geen spoor van sneeuw. Gelukkig is KC België snel gevonden. Het is officieel nog niet open, maar ik mag naar binnen. Ik raak in gesprek met Fursaxa en ik mag van haar een opname maken van het concert! De avond begint met een kersverse ontdekking, maar eentje die ik mee naar huis neem: Daniëlle Lemaire. De lange reis heeft me moe gemaakt en ik wil niks anders dan even 'chillen'. De dames op 'Femmes' gunnen me dat niet. De muziek doet pijn, is angstaanjagend en onrustig van aard. Dan stapt een meisje met een akoestische gitaar het podium op en fluistert haar liedjes. Ik kom tot rust. Het meisje blijkt een heuse vrouw te zijn en haar naam is Samara Lubelski. Geen onbekende naam op Soul-xotica. De opname van Fursaxa lukt goed en ze doet op mijn verzoek een zwakke versie van 'Dragonflies Are Blue & Silver'. Hoogtepunt van het optreden is de 'workout' van 'Tall Trees In Georgia' van Buffy Sainte-Marie. Een ander hoogtepunt van de avond is Maskesmachien, een Antwerpse meiden groep met 'ne gast op bas', waarschijnlijk de enige heer op het podium tijdens 'Femmes'.
De enige echte afsluitende act van die eerste avond 'Femmes' is ook een meneer. Eentje die een groots drama opvoert omdat hij 'erop staat' dat de organisatoren van het festival een slaapverblijf voor hem regelen. Als ik veel heb gedronken, kan ik een erg vervelend heerschap worden en ik schaam me nog diep als ik terugdenk aan de stennis die ik heb geschopt. Ik kom evenwel terecht in een nabijgelegen kraakpand. Daar kan ik, in principe, ook de volgende nacht slapen, maar voor alle zekerheid neem ik mijn bagage mee. Erg verstandig, want van zaterdag op zondag zal ik het pand niet meer binnenkomen. Ik leer een andere logé kennen en hoewel we het meteen goed kunnen vinden, scheiden onze wegen in eerste instantie op zaterdagmorgen. 's Middags blijkt dat Hasselt carnaval heeft, weken na het Nederlandse carnaval. Je ontkomt er niet aan en ach... ik neem het ervan! De enige keer dat ik carnaval heb gevierd in mijn leven. De jas- en broekzakken vol met snoep en daarna tijd doden in een kroeg met speciaalbier en boek. Dan volgt de slotavond van 'Femmes'. Een beetje een 'wazige' avond waarvan ik alleen nog flitsen weet te herinneren. 's Middags ben ik die jongen uit het kraakpand in de stad tegengekomen bij het carnaval, 's avonds houden we contact nadat hij heeft gezegd dat we gewaarschuwd worden wanneer we naar het kraakpand kunnen. Als de zaal leeg is, moeten we concluderen dat we dat hebben gemist. Gelukkig is het carnaval en zijn de kroegen tot laat open. Toch is er eentje die nog open is en dat is de 'Milord'. Na een weekend tussen de meisjes zitten we plots tussen de mannen en daar besluit ik eerst het avontuur. Zou ook leuk zijn als me de naam van die jongen nog te binnen schiet, want het ligt op het puntje van mijn tong...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten