Gelukkig! Er zit schot in de zaak. Ik had heel even de illusie dat het een tweede Soulettes ging worden, ondanks alle zenuwen de plaat 'gewoon' voor het startbedrag van acht dollar binnenhalen. Sinds vanavond staat de plaat op negen biedingen. Buiten mijn automatisch bod om is het één liefhebber die in stapjes van zes dollar per keer de plaat hoopt binnen te halen. Als dat de enige blijft dan is er weinig reden tot paniek, want die gaat niet ver! Ik heb voor alle zekerheid mijn maximum, dat nog steeds niet was bereikt, verdubbeld. Voor mijn gevoel kan daar nóg twintig dollar bovenop, maar dat zien we morgenavond wel. Kan het deksel van de doos? Ach ja, waarom niet... hij ligt voor menigeen toch al ver buiten bereik: Het is 'Come Go With Me' van The Para-Monts, een exotische girlgroup uit Chicago. Niet een plaat die je tijdens iedere 'allnighter' voorbij hoort komen, maar de echte liefhebbers zoeken zich rot naar deze single die maar weinig opduikt. Verder heeft hij een aantal gospel-funk-plaatjes en een paar Northern-klappers die ik wel voor weinig wil hebben. Duimen jullie mee? Vandaag een aflevering van Raddraaien, na deze nog drie te gaan voordat ik met de tiende serie helemaal opnieuw begin. Vandaag staat 'I'd Rather Go Blind' van Chicken Shack centraal, de originele Blue Horizon-single uit 1969.
Nu spreekt York niet zo tot de verbeelding als bijvoorbeeld Liverpool of Birmingham, maar toch lijkt het een walhalla voor een muziek- en concertliefhebber als mij. Ik vergaap me dan ook al snel aan de concertposters die her en der in de stad hangen. Fibbers is dé muziekclub bij uitstek, deze heeft iedere avond live-muziek en vaak in de alternatieve hoek. Fibbers heeft meerdere vestigingen over Engeland verspreid en 'grote namen' ondernemen dan ook een tournee langs de verschillende Fibbers-vestigingen. Even verderop zit een pub met geregeld folk-concerten. Toch is dat alles 'ver-van-mijn-bed' omdat ik al moeite heb de touwtjes aan elkaar te knopen en concertbezoeken een luxe zijn die ik me niet kan permitteren. Ik volg in het begin Gypsy Bill Williams op zijn wekelijkse rondtocht langs verschillende pubs. Als ik in de YWCA woon en leef van donaties, treedt Rick Wakeman op in The Rock Church. Ik heb dan al iets van Rick's laatste plaat gehoord, iets met een gospelkoor dat me niet kan bekoren. Desondanks krijg ik een vrijkaartje voor de avond, maar maak de helft van het concert niet mee. The Rock Church laat immers geen alcohol toe en ik wil wel een biertje hebben en dus meng ik me intussen in het publiek voor de 'chicken run'. Ik maak het staartje nog mee en daar doet Wakeman een fantastische 'workout' van een Yes-nummer.
Als liefhebber van jaren zestig-muziek kijk ik mijn ogen uit bij de concertposters. Noel Redding met zijn bandje op een doordeweekse avond in een rokerige pub? Raymond Froggatt en Jim Diamond (Ph.D.) in folk-contreien. En... niet te vergeten Stan Webb's Chicken Shack. Zo kom ik via een omweg terecht bij de Raddraaier van vandaag. Een concert van Stan Webb en Chicken Shack is allerminst een unieke gebeurtenis. Buiten een pauze van drie jaar (1974-77) toert Webb bijna een halve eeuw rond met de groep. Hoewel de groep meer noten op de zang heeft, zal 'I'd Rather Go Blind' een vast ritueel op een avond zijn.
Het verhaal begint in 1964 met de rhythm & blues-groep Sounds Of Blue. David 'Rowdy' Yeats en Andy Silvester zijn de oprichters. Zij nodigen Stan Webb uit als diens' band The Shades 5 uiteen is gevallen. De groep is een feit na toevoeging van Christine Perfect en Chris Wood. Deze verlaten aanvankelijk het schip als Chicken Shack wordt geformeerd. Wood zal later opduiken in Traffic en Perfect doet vanaf 1968 mee in de groep. Chicken Shack bestaat aanvankelijk uit bassist Silvester, zanger-gitarist Webb en drummer Alan Morley. De band krijgt een residentie in de Star Club in Hamburg en maakt pas in 1967 haar Engelse debuut. Rond dezelfde tijd wordt Chicken Shack getekend door Mike Vernon voor zijn hagelnieuwe Blue Horizon-label. Christine Perfect komt bij de groep als zangeres en toetseniste en Chicken Shack levert haar debuutalbum af: 'Forty Blue Fingers, Freshly Packed And Ready To Serve'. De bezetting is vrij stabiel tot 1970, alleen wisselt de groep vaker van drummer dan van ondergoed. De groep is een populaire act op festivals. Stan Webb heeft een honderden meters lange gitaarkabel die het mogelijk maakt een rondje over het terrein te maken. Perfect wordt in 1968 en 1969 uitgeroepen tot 'beste zangeres' in de polls van het tijdschrift Melody Maker. De groep heeft twee hits met Perfect: 'I'd Rather Go Blind' en 'Tears In The Wind'. Perfect trouwt in 1970 met John McVie van Fleetwood Mac en zal meteen al betrokken zijn bij die groep totdat ze eind jaren zeventig écht haar plekje krijgt toegewezen. Chicken Shack valt in 1971 even helemaal uit elkaar, maar dan richt Webb een nieuw trio op dat slechts twee jaar stand zal houden. Chicken Shack is dan evenals John Mayall's Blues Breakers een soort van kweekschool geweest voor aankomend blues- en rock-talent. Webb zélf wordt in 1974 gevraagd voor Savoy Brown en dan gaat Chicken Shack voor drie jaar op slot. Sindsdien heeft Chicken Shack ontelbare incarnaties gehad, met steeds weer Webb als enige vaste kracht.
Blueszanger Ellington Jordan zit in de gevangenis als hij bezoek krijgt van Etta James. Jordan laat haar een ruwe schets horen van een liedje dat hij in gedachten heeft en James vult de tekst verder aan. Om belastingtechnische redenen geeft James echter haar 'credits' aan echtgenoot Billy Foster. Etta James neemt in hetzelfde jaar, 1967, haar oer-versie op voor het album 'Tell Mama'. Het titelnummer van dat album verschijnt eveneens op single met 'I'd Rather Go Blind' op de keerzijde. Clarence Carter is de volgende die het opneemt. Nogal bizar omdat Carter vanaf zijn geboorte blind is. Chicken Shack helpt het nummer vervolgens Europa in en de rest is geschiedenis. In Engeland bereikt het in 1969 een veertiende plek op de hitparade. In Nederland heeft de single in 1969 een aarzelende start, maar bereikt dan alsnog de 20e plek in de Top 40. In 1974 verschijnt een compilatie-album en dat brengt de single, nu met 'Sad Clown' als b-kant, opnieuw in de Top 40. Dan is het goed voor plaats nummer achttien. Ik heb beide singles in mijn verzameling, maar draai hem vaker van de 1974-persing omdat die in een betere staat is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten