Het eerste voorjaarsweekend in Nederland en Soul-xotica gaat meteen op slot? Niet helemaal... Ik heb zaterdag een drukke dag gehad en een inspannende uitzending (drie uren en een liedje 'zingen' op de radio), ik wijt het aan de koude westenwind dat ik omval van de slaap na de show. Gisteravond eigenlijk hetzelfde. Niet dat ik héél veel gefietst heb gisteren, gewoon 'een bochtje' van dertig tot veertig kilometer, maar wederom met die koude wind. Nu lig ik dan drie berichten achter, inclusief een beloofde Schijf van 5. Ik moet bekennen dat ik niet aan het onderwerp van de Schijf had gedacht en bovendien wil ik een beetje haast maken met het Raddraaien en dus sla ik hem deze week over. Ik heb de opzet van de nieuwe serie Raddraaien namelijk eveneens nodig voor de planning van mijn zondagavond-shows en dus wil ik deze serie in twee weken klaar hebben. Het avontuur van het Raddraaien is niet weten welke plaat tevoorschijn komt en dus ook niet weten waarover je gaat schrijven. Hier is andermaal zo'n verrassing, een plaat die ik naar mijn weten nog nóóit heb gedraaid, maar wel sinds 1997 in de bakken staat: 'You Get Me On The Run' van A La Carte uit 1981.
Ik heb al een eventuele tweede plaat geselecteerd, dat zou 'Viva America' van George Baker Selection zijn geworden, maar er is íets met A La Carte dat me nieuwsgierig maakt. 'You Get Me On The Run' is namelijk geschreven en geproduceerd door Tony Hendrik, een naam die ik al jaren ken en waarvan ik mezelf steeds weer beloof om er iets over op te zoeken. Dat komt er niet van en nu heb ik dan de kans om kennis te maken met die mysterieuze Tony Hendrik. Ik leer zijn naam voor het eerst kennen in 1996 als ik in Denemarken een single koop van 'The Tony Hendrik': 'The Grooviest Girl In The World'. Het fotohoesje toont een groepje jongemannen in de heersende modetrend van die tijd: Zijden overhemden met ruches in zuurstokkleuren. De plaat zelf is het nét niet. Waar Clover Leaf bijvoorbeeld net te kneuterig is en menig band uit Volendam en omstreken een tik van de palingpop heeft meegekregen, daar is The Tony Hendrik een beetje teveel de schlager-gezelligheid om heel hip te zijn. In de daaropvolgende jaren kom ik Hendrik in verschillende contexten tegen: Als producer/songschrijver van loep-commerciële dingen tot aan de hoog aangeschreven progressieve rockband Andromeda. Nu is het moment aangebroken... Wie is die malle Tony Hendrik?
Hij wordt op 4 maart 1945 in Bederkesa geboren als Dieter Lünstedt. Wat hem heeft geïnspireerd tot zijn podiumnaam is iets dat we nooit zullen weten. Wel weten we dat Lünstedt in de vroege jaren zestig in Rendsburg een band formeert met de naam Hendrik & The Luniks. De band treedt zelfs op in de Star Club in Hamburg. In 1966 gaat Hendrik studeren in Keulen en vanaf dat moment beweegt hij zich daar in de muziek-scene. Er zijn in de late jaren zestig meerdere bands uit Keulen die een plaatje mogen opnemen, maar Tony Hendrik is de enige die meer dan eentje maakt. Toch ligt de groep een beetje moeilijk in de markt. Het kan namelijk maar moeilijk een vaste stijl vinden. Op de bühne is het een cover-band, maar niet eentje die zich bedient van louter de grote hits. Op de plaat is het een combinatie van 'obscure' covers als 'I've Said My Say' van The Small Faces en eigen nummers. De meeste platen maakt hij als The Tony Hendrik Five totdat in maart 1969 'The Grooviest Girl In The World' uitkomt, deze is als The Tony Hendrik. Al met al blijft de groep actief tot en met 1971, maar heeft het niet een spoor van hits achtergelaten ondanks de vele singles. Tony Hendrik doorkruist meerdere genres en stijlen tussen 1966 en 1971, maar voor de platenkopers is het allemaal te stuurloos.
In 1970 produceert hij het album van de progressieve rockband Nosferatu, tegenwoordig een gezocht collector's item. Een jaar later staat zijn Tony Hendrik Five op barsten en een gedeelte van de groep gaat met Hendrik verder in Andromeda. Voor het geval dat jullie nu het Hitdossier in de hand nemen, er zijn twee 'progressieve' bands met de naam Andromeda. Degene die in 1970 een Tipnotering heeft gehad, is een Engelse band. Het Andromeda van Tony Hendrik brengt in 1972 een album uit op RCA. Waar Hendrik in de voorliggende jaren moeilijk een keuze kon maken, daar vervolgt hij dit in zijn schrijf- en productie-loopbaan. In 1975 leert hij Karin Sabine Hartmann-Eisenblätter kennen. Eerst is ze gewoon een partner bij het liedjes schrijven, maar later zal Hendrik met haar trouwen en ze zullen drie kinderen krijgen. Hendrik is in een vroeg stadium betrokken bij de loopbaan van Dennie Christian, hij is tevens de schrijver van 'Rosamunde'. In Duitsland oogst het duo Hendrik/Hartmann veel succes met de zanger Wolfgang Petry. Intussen zet Hendrik Juliane Werding op het spoor en produceert hij een single van Monza met Dieter Bohlen van het latere Modern Talking. In 1979 is de disco op een hoogtepunt aanbeland en wellicht heeft Hendrik even naar onze Luv' gekeken toen hij het concept van A La Carte heeft bedacht.
A La Carte is een damestrio dat een mix van covers en Hendrik/Hartmann-composities op de plaat zet. Qua bezetting rommelt het wat en bij zoveel disco-producties zijn de zangeressen praktisch inwisselbaar. Tussen maart 1979 en 1984 maakt A La Carte maar liefst dertien singles. Het heeft verschillende hits, maar de top 20 zal het nimmer bereiken. De grootste hit is 'Do Wah Diddy Diddy', bekend van Manfred Mann en nota bene rond dezelfde tijd ook door 'onze' Dolly Dots op de plaat gezet. De plaat komt evenwel niet verder dan een 22e plek. 'You Get Me On The Run' komt uit in januari 1981 en staat acht weken in de Duitse hitparade met 41 als piek.
A La Carte maakt vier albums en bestaat de meeste tijd uit Jenny Renshaw, Joy Martin en Katie Humble. De Raddraaier is de laatste met Lisa Daniels in plaats van Humble. Maar goed... kennen we Tony Hendrik nu allemaal? Nee, 'Rosamunde' wél, maar komt er nog een echte klapper? Nou, wat zouden jullie denken van 'What Is Love' van Haddaway? In 1993 één van de allergrootste hits van het jaar, zo niet de grootste, en helemaal een Hendrik/Hartmann-compositie en een productie van de man zélf. Het maakt me trouwens niks meer nieuwsgierig naar de Raddraaier zélf, dus die laat ik mooi in de bak zitten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten