Singles round-up: maart 2

Tussen het bericht van Ram Jam en de Week Spot van The Valdons zit een paar uren. Uren die ik heb besteed aan het luisteren naar een Wolfman-collega. Hij doet een show met jaren zeventig-muziek op de dinsdag en ik schaam me best een beetje dat ik het steeds 'vergeet'. Omdat ik heb aangeboden over drie weken voor hem in te vallen, moest ik onderhand wel eens weten wat hij precies doet in die show. Om 1 uur 'onze tijd' is het afgelopen en dan schrijf ik het bericht van de Week Spot en ga vervolgens door met wat ik al had beloofd: Het terugplaatsen van 'verloren' singles. Er wacht een bananendoos op me met singles die, volgens mij, al op de Rembrandtstraat in de desbetreffende doos zaten. Drie jaar geleden kwam ik in Nijeveen wonen en de maand daarop ben ik druk geweest met de platen opnieuw te rubriceren. Rond die tijd moet ook de bananendoos als 'volgend project' in de huiskamer beland zijn. Sinds vanmorgen is de doos, die al begon te scheuren, de oud papier-container in gegaan en staan de singles op de plek waar ze horen te staan. Daar doe ik een ontdekking die zó 'nieuw' aanvoelt dat ik hem toevoeg aan deze tweede Singles round-up van de maand.

* Contributors Of Soul- I Don't Know (US, New Miss, 1970)
Ik begin echter bij de drie singles die ik afgelopen vrijdag heb besteld bij Rarenorthernsoul. Ik zie deze single van Contributors Of Soul op een bepaald moment aan voor een nieuwe productie. Dat heeft enerzijds met de naam te maken, het zou wel passen bij een hedendaagse band met een specialisme in oude soul. Ook wordt deze single opeens op iedere straathoek aangeboden. Ik wil dan nog niet toegeven aan de 'crossover'-hobby, hoewel de plaat me wel in de verleiding heeft gebracht. Nu moest het er dan toch eens van komen. Een moderne plaat? Nee, allerminst. 'I Don't Know' is de eerste van drie singles van Contributors Of Soul. De plaat wordt een jaar of twee geleden opeens 'ontdekt'. De vraag is kleiner dan het aanbod en dus blijft de prijs over het algemeen laag. Mijn exemplaar heeft een stevige ruis, maar verder hoor je mij niet klagen. 'I Don't Know' ken ik inmiddels wel goed, de b-kant doet me de mond helemaal openvallen. 'Look What You Done For Me' maakt dat dit een uitstekende 'double-sider' is waarbij het moeilijk is om een keuze te maken. Ik respecteer de catalogusnummers en gebruik 'I Don't Know' als a-kant.

* Irene Reid- Dirty Old Man (US, Soulelujah!, 1967, re: 2014)
Dat geldt ook voor deze single, hoewel ik deze toch echt vanwege de andere kant heb gekocht. Irene Reid heeft mijn hart een paar jaar geleden gestolen, ik heb het nummer te danken aan een lid van 'mijn' Facebook-groep van soul-dj's. Het origineel op Old Town is niet superzeldzaam, maar blijkt wel erg gewild. Hij is me té funky voor de Northern Soul-hobby anno 2012 en dus laat ik het erbij zitten. In geval van deze persing, uitgebracht door het Amerikaanse Cultures Of Soul-label, kun je merken dat deze is gemaakt voor funk-dj's. Er zit een stuk bas bij het nummer in en dat is ontzettend jammer. Het maakt de opname dof en de gemiddelde vinyl-dj heeft wel een mixer om veel mooier en effectiever bas toe te voegen. Feitelijk is Irene Reid een bonus. Ik probeer te herinneren waar ik het van zou moeten kennen, feit is wel dat ik het nummer van haver tot gort ken. 'I Keep Forgettin' van Cuppy Records Studio Band is voor 2014 nooit uitgebracht en dus wijst het in de richting van een recente Engelse podcast. Of komt het toch uit een film of een reclame? Hoe dan ook: Cuppy Records Studio Band heeft een uurtje vrij en rammelen het Leiber/Stoller-nummer 'I Keep Forgettin' op de band. Het geeft een fantastisch 'lo-fi'-geluid en een stel muzikanten en zangers die blijkbaar de grootste lol hebben. Wie zeurt er nog over de bas in Irene Reid als je dit dankzij Cultures Of Soul op vinyl mag krijgen?

* Simtec & Wylie- Maggie May (UK, Mercury, 1972)
Eind juni 2000 maak ik de oversteek van De Bilt naar Steenwijk. Om duidelijker te zijn: Tuk. Vijf minuten lopen naar De Karre, twintig minuten terug. Ik kom in de kost bij iemand die ik via iemand in De Karre heb leren kennen. Hoezo, avontuur? Tot en met november 2000 is het best uit te houden, hij stopt zijn alcoholische hobby in die tijd en dat werkt erg prettig. Toen ik kennis met hem maakte, trok hij om half elf 's ochtends zijn eerste pijpje bier open. Vreemd als het is: Ik kom vanaf 1994 iedere zomer naar het Dicky Woodstock Popfestival en hang in de tussentijd ook nog wel eens een weekend in Tuk, maar Steenwijk is écht een 'onbekende stad' voor mij als ik in Tuk kom wonen. Het duurt enkele weken voordat ik een richtingsgevoel ontwikkel. In deze eerste weken ontdek ik op mijn snuffeltocht door Steenwijk een alleraardigst zaakje. Het Steenwijkerdiep moet ooit nog eens op de schop en dat heeft vijftien jaar later resultaat, maar in 2000 is het allemaal nog 'toekomstmuziek'. Er zullen een aantal huizen gesloopt moeten worden en eentje daarvan wordt tijdelijk benut als inbrengwinkel. Daar loop ik tegen een fantastische partij elpees aan, het meeste 'new old stock'. Ik vind daar onder andere 'Movements' van Johnny Harris. Een andere aanwinst is 'Gettin' Over The Hump' van Simtec & Wylie. Gekocht om de kleurige hoes die zou kunnen wijzen op psychedelica. Als het een soul-plaat betreft, zet ik hem aan de kant, maar in 2003 leer ik de plaat te waarderen. 'You Just Can't Win' is helaas alleen op elpee uitgebracht, die zou ik dolgraag nog eens als single willen zien. Deze single van Simtec & Wylie heeft een 'o ja'-gehalte. 'Maggie May' staat me bij als 'wel interessant', toch adverteert Rarenorthernsoul de plaat met de keerzijde: 'Is It Meant To Be'. Dat doet een beetje crossover aan, maar is bovenal nét even te lang met teveel herhaling op het eind. Deze Engelse Mercury-persing blijkt nog behoorlijk gewild te zijn, dat reflecteert zich niet in de verkoopprijs van dit exemplaar. En het is exact hetzelfde exemplaar als die in de illustratie, maar dan met een nieuw wit hoesje. De elpee is tegenwoordig gewild bij dj's vanwege de 'breakbeats', het duo wordt in 1971 door Mister Chaud (de Amerikaanse maatschappij) in de markt gezet als een nieuwe Sam & Dave.

En tenslotte...

* The Precisions- Why Girl (US, Drew, 1966)
'So hard to find', meent de Engelse verkoper op Discogs terwijl hij dertig pond vraagt. Het is me dan niet duidelijk of het de vinyl- of de styreen-persing is. Hij raakt hem voor die prijs wel kwijt, ook al is het een 'VG'. Het kan hem aan mij liggen, maar écht zeldzaam zou ik deze van The Precisions niet willen noemen. Gewild is die wel. Ik verlies keer op keer in veilingen, niet wetende dat de single twee meter vanaf mijn computer in een bananendoos ligt. En daar begint het denkwerk. Waar o waar heb ik deze single gekocht en wanneer? Het zou aannemelijk zijn als die uit de partij singles uit Meppel komt, dat waren veelal Amerikaanse persingen, maar dat is ook al de tijd (2008/2009) als ik op Northern Soul let en dan kan me deze niet zijn ontgaan. Als ik de overige singles in de bananendoos moet geloven, heb ik hem globaal ergens tussen 2000 en 2005 gekocht, waarschijnlijk nooit gedraaid want anders was de plaat me wel weer opgevallen. 'Why Girl' is een spijkerharde Detroit-productie met een Motown-achtige beat en een opvallende elektrische gitaar. Vocaal klinkt The Precisions als een minder gepolijste Smokey Robinson & The Miracles. Volgens Discogs is de plaat tegelijkertijd als vinyl en styreen verschenen. De mijne is op styreen. 'Why Girl' klinkt op en top, het ook niet onaardige b-kantje ('What I Want') heeft last van wat 'distortion', maar daar laat ik me niet door uit het veld slaan. Een mooie vinyl-versie kan altijd nog, hoewel ze zelden beneden de dertig euro over de toonbank gaan. Ik ben een gelukkig man!