Er is op zichzelf niets bijzonders aan de hand met week 20. Toch weet ik nu al te voorspellen dat ik volgend jaar en het jaar erop eveneens een Northern Soul-stamper zal hebben als de Week Spot. Het is een jaar geleden dat ik Tobi Legend als Week Spot heb met 'Time Will Pass You By' omdat ik dan net de '3 Before 8'-EP heb gekocht met Tobi, Jimmy Radcliffe's 'Long After Tonight Is All Over' en 'I'm On My Way' van Dean Parrish. Het trio vormt de afsluiter van een nacht dansen in The Casino in Wigan, dé Northern Soul-discotheek van Engeland. Voor deze zaterdag heb ik gepland om een show te doen met alleen maar Engelse persingen. Ik heb 'The Cat Walk' van The Village Choir in gedachten als Week Spot, maar... ik wil de drie uren van komende zaterdag vullen met een decennium en dus moet het eigenlijk een plaatje uit de jaren zestig zijn. The Village Choir is uit 1970. Dan zie ik deze van Archie Bell staan en ergens kan ik me herinneren dat Tobi een jaar geleden de Week Spot is geweest. Dat geeft de doorslag! Wederom staat week 20 in het teken van een Northern Soul-'hit' en ditmaal zelfs letterlijk een hit! De Week Spot is 'Here I Go Again' van Archie Bell & The Drells uit 1969 en een hit in 1972.
Het is niet de eerste keer dat Archie te gast is met een Week Spot. Op 7 februari 2017 vier ik het vijfjarig bestaan van de Week Spot met 'I Can't Stop Dancing'. In dat bericht heb ik het doopceel van Bell doorgelicht en heb niet zoveel trek in een herhalingsoefening. Ik ben diep aan het graven in mijn kortetermijngeheugen maar kan me niet precies heugen wanneer 'Here I Go Again' me écht is gaan opvallen. Het is een nummer dat al in mijn buurt is sinds ik in 2011 de geschiedenis van de Northern ben ingedoken, maar er is iets dat me van de aanschaf weerhoudt. Dan is het 2021 en ga ik boodschappen doen bij Rarenorthernsoul via hun Discogs-account. Dan ontdek ik dat ze daar nog steeds de voorraad van Buydiscorecords hebben en daar ga ik goed tekeer. Er gaat ook een exemplaar van 'Here I Go Again' mee. De single mist het 'hartje', maar daar kan ik wel mee leven. De teleurstelling is groot als het arriveert. Ten eerste heb ik ruim twintig euro 'customs' moeten betalen en dan blijkt 'Here I Go Again' helemaal stuk gedraaid te zijn. Een paar maanden later breng ik de single ter sprake bij Mark. Hij biedt mij een dubbel exemplaar aan voor een fraaie prijs. Bij iedere bestelling van Mark die binnen komt, denk ik steeds weer: 'Geen Archie Bell?'. Het is een paar maanden geleden als Mark de single opeens op zijn Facebook aanbiedt. Ik informeer of hij nog steeds een exemplaar voor mij heeft liggen en dan blijkt dat hij het is vergeten. Ach, maakt niet uit, ik heb hem ter plekke gereserveerd en de single is twee weken geleden mijn huis komen binnen rollen.
In 1972 zijn er twee toverwoorden in de hippe Engelse soul-scene. De ene is Archie Bell en de ander is de combinatie Gamble en Huff. The O'Jays en Harold Melvin & The Blue Notes genieten van hun eerste successen op het Philadelphia International Records. In 1973 zal de lijst verder worden uitgebreid met Three Degrees en anderen. Archie Bell heeft een flinke reputatie dankzij de klassieker 'Tighten Up' en zijn overige jaren zestig-werk is dan ook erg in trek bij de soul-dj's. 'Here I Go Again' doet in 1969 helemaal niets in Amerika en dus maakt dit het zeer geschikt voor de Northern Soul. De Engelse tak van Atlantic weet dat het goud in handen heeft en brengt de single uit in de zomer van 1972. Het is geen 'overnight sensation' maar bereikt desondanks een elfde plek op de Engelse top 40. Waar andere hits meteen op een zwarte lijst komen voor de Northern Soul, daar wordt 'Here I Go Again' nog altijd door iedereen erkend als een klassieker. Je komt niet binnen op een feest met de Engelse persing uit 1972, maar de liefde is universeel. Ik moet overigens bekennen dat ik de plaat nog nooit in mono heb gehoord, maar de stereo-opname werkt zeker atmosferisch in dit geval. Ik ben blij om deze hele grote klassieker eindelijk eens in de collectie te hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten