Singles round-up: mei 9

Het is maar goed dat ik een aantal berichten achterop schema lig want ik kan weer los met de 'Singles round-up'. Ik verwacht in eerste instantie alleen de singles van René. Ik krijg aan de lopende band mailtjes dat ze met een pakket onderweg zijn. Het zou tussen vier en zes moeten worden bezorgd. Ik ben dan gewoon thuis in geval dat het niet in de brievenbus zou passen. Alhoewel? Ik verwacht twintig singles en die moeten wel passen. Op een gegeven ogenblik meen ik dat ik een busje hoor stoppen op het plein. Ik zie dan dat de klep van mijn groene brievenbus open staat en er iets uitsteekt. Ik heb hard gevloekt en denk dat ik nog een klacht ga achterlaten bij PostNL. Er zit een groot pakket helemaal vast geramd in de groene brievenbus. Ik moet het ding van de paal halen om het eruit te krijgen. Bovendien ligt een pakketje met Record Shack-singles op de brievenbus. Gewoon voor het oprapen! Het pakket blijkt echter van Albert te zijn. Ik richt me eerst op de partijen van Albert en René en heb de twee samengevoegd. Dat zijn totaal vijfenvijftig singles. Dertig daarvan zijn 'dubbel' of 'upgrades' en die ga ik eerst in twee afleveringen doen. De rest kan dan in drie afleveringen en dan zit ik ongeveer weer op schema.

* The Bandwagon- Breakin' Down The Walls Of Heartache (UK, Direction, 1968) (A)
Ik open de doos met enige verbazing. Er zit iets in dat identificeer als een pyjamabroek. Ik heb op het pakket ook gezien dat het uit Zoeterwoude komt. 'Hee, daar woont Albert ook', denk ik nog. Dan zie ik de singles en begint het me te dagen. Dit zijn singles van Albert! The Bandwagon trekt meteen aandacht. Bij nadere bestudering zit de Engelse persing in het Nederlandse fotohoesje. Het Nederlandse fotohoesje is echter geel op 45cat en dan blijkt dat de vorige eigenaar het hoesje heeft gekopieerd. Hartstikke leuk, zo lang je er maar niet extra voor moet betalen zoals ik een aantal jaren geleden nog eens heb gemeend dat ik 'Incense' van The Anglos mét fotohoes kocht. De handelaar heeft een paar tientjes verdiend aan het kopietje. Ik heb deze in de 'Disco Double' in de Blauwe Bak zitten, de 1979-uitgave op gekleurd vinyl. Deze kan nu de Gele Bak in want voor de Blauwe ga ik dan toch echt voor deze Direction. Ik heb 'Let's Hang On' ook al in de Engelse uitdossing daar staan. Wordt dit een lang verhaal? Valt wel mee, denk ik... De meeste anderen zijn 'gewoon' upgrades waarover niet zoveel is te vertellen. Bandwagon is niet vlekkeloos maar ik doe het er helemaal voor. Gezien ik komende zaterdag een 'Do The 45' heb gepland met Engelse persingen kunnen we deze alvast noteren.

* Junior Campbell- Hallelujah Freedom (NL, Deram, 1972) (A)
Het eerste exemplaar dat ik ooit heb gekocht, moet ergens in het begin van de nieuwe eeuw zijn geweest. Volgens mij een vlooienmarkt in De Meenthe in Steenwijk. Ik heb intussen al wel eens een 'upgrade' gekocht maar twijfel of ik hem met fotohoes heb. Op het oog zijn de singles van Albert allemaal smetteloos en kunnen ze zonder meer als 'upgrade' worden beschouwd.

* Catapult- The Stealer (NL, Polydor, 1975) (A)
Zoeterwoude ligt naast Leiden en in 2011 heb ik nog eens met Albert Leiden onveilig gemaakt. Het is de tijd dat W. nog verkering heeft en bijna dag in dag uit in dezelfde kroeg hangt. Albert en ik hebben lekkere trek na een wilde middag radio maken en gaan samen op struin voor een restaurant. De groeten uit Leiden komt ditmaal middels het medium van Catapult. Ik heb de single in neutrale hoes sinds 1993 maar deze met fotohoes is meer dan welkom om deze te vervangen.

* Cockney Rebel- Judy Teen (NL, EMI, 1974) (A)
Nog eens goed na denken en, ja, ik heb 'Mr. Raffles' in 2021 op de kop getikt. Ik moet 'Judy Teen' eens in de jaren negentig hebben gekocht of wellicht toch in de nieuwe eeuw? Enfin, ik had hem nog niet met fotohoes en dus is dat ook eens opgelost.

* Donovan- Jennifer Juniper (NL, Epic, 1968) (R)
De (A) staat voor Albert, de (R) voor René. Toch wel zo eerlijk om de platen toch nog iets te onderscheiden, hoewel ze op bepaalde vlakken elkaar overbruggen. Vooral in de tweede aflevering wordt dat zichtbaar. Ik heb 'Jennifer Juniper' in 2008 op de Amerikaanse Epic gekocht, maar... dat is styreen. Een fraaie vinylversie was dus altijd welkom en René heeft deze met fotohoes voor een erg gezellige prijs. Dit is dus een 'extraatje' voor de Gele Bak.

* The Easybeats- Friday On My Mind (NL, United Artists, 1966) (R)
Het is tijdens mijn stage bij het waterschap in Sneek in 1992 dat ik bij Klaas, die zijn jukeboxwinkel dan pas heeft geopend, deze van The Easybeats koop. Grappig om te concluderen dat de plaat begin jaren negentig 'duurder' was dan tegenwoordig. De 'zwarte gaten' zijn dan nog van invloed op de waarde van een plaat, ofwel: nummers die niet tot nauwelijks op cd zijn te krijgen. Vooral 'Day After Day' van Badfinger en 'Be Mine Again' van The Skope zijn nog jaren 'pijnpunten' gebleken voor sixties-liefhebbers met een cd-collectie. Ik betaal in 1992 een ouderwets tientje voor de single in neutrale hoes. Nu heb ik voor ongeveer dezelfde prijs de single mét fotohoes. Bovendien is de oude tot op de draad versleten. Deze klinkt net zo vers als mijn exemplaar in 1992. Het scheelt wel dat ik nu geen kroegoptredens meer doe en dronken als een tor achter de draaitafels sta!

* The Five Americans- Western Union (US, Abnak, 1967) (A)
Waarschijnlijk van dezelfde eigenaar als The Bandwagon. Ditmaal is de hoes een kopie van de voorkant van het hoesje van de Franse EP maar lijkt wel veel op het Nederlandse fotohoesje. Dan is op het 'formulier' nog ruimte voor de titels op de a- en b-kant. Ik heb uiteraard gewoon de Nederlandse persing maar deze Amerikaanse klinkt ontzettend fijn. Een 'extraatje' dus.

* The Four Tops- Barbara's Boy (NL, Tamla Motown, 1970) (A)
Ik geloof niet dat 'Barbara's Boy' ooit de eer heeft gehad om in de Blauwe Bak te mogen staan. De meeste Four Tops-singles staan gewoon in de Gele Bak. Ik koop mijn eerste 'Barbara's Boy' in 1995 en dat is niet veel soeps. Ik heb de Nederlandse later nog wel eens met fotohoes gekocht maar ook hier geldt weer dat de singles van Albert véél beter ogen dan menig 'oude' single en dus deze mogen vervangen. Hij ligt ook vlak op de draaitafel en dat is al héél wat met deze flinterdunne EMI-persingen van omstreeks 1970.

* Aretha Franklin- See Saw (NL, Atlantic, 1968) (A)
Gegeven paarden mogen niet van een gebitscontrole worden voorzien, zoals het spreekwoord luidt. De kan meteen op de stapel dubbele singles. Mijn exemplaar uit 2009 is niet smetteloos maar vooral het hoesje oogt beter dan deze van Albert. Ik weet eigenlijk niet eens of ik de Nederlandse in de Gele of Blauwe Bak heb staan. Is het interessant om te weten? Nee... verder met de volgende!

* Golden Earring- Back Home (NL, Polydor, 1970) (R)
Ik weet niet waarom René deze heeft 'afgekeurd' want ik kan geen smet ontdekken bij plaat of hoes. De plaat mag voor een 'zuunige' euro over de toonbank. Ik koop mijn eerste in 1993 maar dat is brandhout. In 2009 koop ik eentje in Meppel met een zelfgemaakte hoes. Deze combinatie is een plaatje dat ik waarschijnlijk ga houden omdat het een fijne herinnering heeft. De nieuwe 'Back Home' is het beste exemplaar dat ik heb getroffen. De eerste zondag in Uffelte... Ik heb naar Nicole geluisterd op de radio als de mp3-jukebox aan gaat en als eerste 'Back Home' draait.

* The Honeybus- Girl Of Independent Means (UK, Deram, 1968) (A)
Hee... dat is helemaal geweldig! Het blijkt de Engelse persing te herbergen in het Nederlandse hoesje. Hier hoef ik dus niet na te denken over 'upgrade' of niet want dit is een verrassend 'extraatje'. De single is overigens gewoon in Nederland verkocht, de eerste eigenaresse heeft haar naam op het label geschreven. 'WOL' is een degradatie in waarde maar niet voor mij. Platen gaan voor mij 'leven' dankzij deze details. En Monique is zuinig geweest op haar gekoesterde plaatje!

* The Jackpots- Jack In The Box (NL, Green Light, 1969) (A)
De eerste in mijn verzameling komt uit Utrecht en heb ik in 2000 gekocht. Albert stuurt me al eens een 'upgrade' toe in 2011 en nu dan met fotohoes. Of heb ik die stiekem al? Het fotohoesje oogt namelijk erg bekend. Toch is deze meteen weer in een betere staat dan een eventuele vorige.

* Jermaine Jackson- Daddy's Home (NL, Tamla Motown, 1973) (A)
God mag weten hoeveel exemplaren ik heb van deze single. Maar hij mag desondanks als 'upgrade' want veel beter dan deze worden ze niet.

* John Lennon- Imagine (NL, Apple, 1971) (A)
Ik tracht politiek en muziek altijd los van elkaar te zien. Ik ga geen artiesten overslaan omdat ze er een mening op na houden die niet de mijne is. Toch kan ik al een paar jaar niet meer luisteren naar 'Imagine'. 'Imagine no possessions' komt voor mij té dicht in de buurt van 'You own nothing and you'll be happy' uit Agenda 2030 en ook John's wens om landen maar op te heffen, valt bij mij verkeerd. Maar... nu de vraag. Tot in hoeverre is dit een 'upgrade'? Ik twijfel of ik de 1971-persing heb. Ik heb in ieder geval wel de heruitgave uit 1980. Ik heb in Engeland ook een exemplaar gehad maar die is daar blijven liggen. Ik zeg uit mijn blote hoofd dat het daar in 1971 niet als single is uitgebracht en pas in 1975 is verschenen. Ik heb daar in ieder geval de 1975-persing. Hij kan evengoed nog wel eens 'nieuw' zijn voor de jaren zeventig-bak.

* Manfred Mann- Fox On The Run (NL, Fontana, 1969) (A)
Welke is mooier? Ik denk dat menigeen voor de Duitse hoes zal gaan, maar ik vind de Nederlandse ook wel iets hebben. Zeker als je meerdere hoesjes hebt met dit design. Ik koop de Duitse in 2019 op de platenbeurs in Steenwijk en daarmee gaat een wens in vervulling. Deze Nederlandse is een fraai 'extraatje' voor in dezelfde jaren zestig-bak.