Je hoeft niet naar Engeland te vertrekken als je méér vrije dagen wilt hebben. Hoewel? Hemelvaart en Pinksteren wordt niet gevierd in Engeland. Het heeft daarentegen drie 'Bank Holidays'. Ten eerste de Early May Bank Holiday. Als ik me niet vergis valt dat samen met de herdenking van de Eerste Wereldoorlog. Vervolgens 'May Day', de laatste maandag van mei en de laatste maandag van augustus. Op Paasmaandag zijn de meeste zaken wel gesloten maar een hele officiële vrije dag is het niet. Als kerst en oud en nieuw in het weekend valt, levert dat extra vrije dagen op in de daaropvolgende week. Dat heb ik in 1998 meegemaakt toen 'Boxing Day' (Tweede Kerstdag) op een zaterdag viel en we ook op maandag vrij waren. Het jaar erop zouden we maandag én dinsdag vrij hebben maar tegen die tijd was ik alweer terug in Nederland. Hemelvaart en Pinksteren beperkt zich uitsluitend tot een verhaal uit de bijbel als je naar de kerk gaat in Engeland. Toch zijn er een paar uitzonderingen. 'Whitsun' is de Engelse benaming voor Pinksteren en er zijn twee regio's in Engeland waar ze een Whit Friday hebben. Als eerste is dat Cornwall in het uiterste zuiden van het eiland. Ten tweede is daar Saddleworth, het gebied tussen Oldham en West-Yorkshire waar ook Mossley deel vanuit maakt. Hoewel het bericht over Whit Friday 1999 meer memorabel is, ga ik vanavond terug naar Whit Friday in 1998.
Ik heb het vanmiddag opgezocht. Het is volgende week precies vijfentwintig jaar geleden. Dat komt ook wel overeen met mijn herinnering. Meteen bij mijn eerste bezoek aan de Methodist Church in Mossley komt het ter sprake. Met mijn lengte ben ik, volgens hun, zeer geschikt om het vaandel van de kerk te dragen tijdens Whit Friday. Voor de niet-gelovigen: Het Pinksterfeest heeft te maken met de uitstorting van de Heilige Geest en wordt vooral gevierd door middel van het getuigen van het geloof. In Saddleworth wordt dit letterlijk genomen. Op deze vrijdag gaan 's ochtends iedere lokale geloofsgemeenschap de straat op met een vaandel. De groepen worden onderbroken door brassbands uit het hele land. Als dat gedeelte voorbij is, kan de bandcompetitie beginnen. Iedere brassband met een rondje door de omgeving langs verschillende podia. Bij ieder podium staat een geblindeerde vrachtauto, keet of caravan waar mogelijk een jury kan zitten. Het is dus niet zozeer een concours van wie het beste speelt, het gaat erom welke band het meest consistent speelt. Zes magnifieke optredens zonder jury en één mindere mét jury betekent dat de band niet gaat winnen. Overigens is Brighouse & Rastrick negen van de tien gevallen de winnaar.
Als nieuwkomer bij de kerk en met mijn bijna twee meter verticaal ben ik dus de uitgelezen vaandeldrager. Ach, waarom ook niet? De foto kennen jullie al gedeeltelijk want ik heb wel eerder een foto geplaatst van het station. Nu laat het mooi de laag zien tussen Bottom Mossley en Top Mossley. Het huis bovenin is nog maar halverwege de helling. De weg loopt bijna recht omhoog en als je niet in de kerk wilt komen met de tong op je schoenen, kun je het beste via een bocht om lopen. We hebben officieel gezien niet vrij op Whit Friday maar coördinator Bob vindt het té vermakelijk voor woorden dat ik het vaandel ga dragen. Ik loop naar de Methodist in Top Mossley en het is de bedoeling dat we eerst een rondje door Roughtown maken en daarna afdalen naar Bottom Mossley. De andere drager is een anderhalve kop kleiner dan mij en dus begint het drama al met het dragen. Ik moet het op een erg debiele manier vast houden om het vaandel recht te laten hangen. Het wordt vastgezet met een riem. We hebben nog geen driehonderd meter afgelegd en plots is rechts van ons een open stuk tussen de bebouwing. De wind vindt de vaandel en ik hoor mijn rug knakken. Er is een Nederlandse dame die met een Engelsman is getrouwd en zij hoort wat ik uitkraam. Nee, dat is niet geschikt om een vaandel voor een kerk te dragen. Ik ben verlost van de taak en iemand anders neemt over. Ik loop nog wel mee in de stoet maar op ene of andere manier voelt het alsof ik met de rug wordt aangekeken. Mijn rug doet ook flink pijn overigens.
Thuis op Longland's Mill wacht de dagtaak weer. We hebben even daarvoor een ophaaldienst gedaan bij een voormalig klooster in Wakefield. Of eigenlijk in Murfield. Topstuk is een gigantisch groot dressoir dat in de loop der jaren door iemand is geschilderd in een afschuwelijke groene kleur. Het brengt in deze staat helemaal niks op, maar... 'brocante' is dan net een beetje een 'hit' aan het worden en dus moet het meubelstuk van de kleur worden ontdaan. Omdat ik halverwege de morgen terug ben en de auto onderweg is, krijg ik de opdracht om hiermee aan de slag te gaan. Met stukjes glas en een verfbrander ga ik aan de slag en doe mijn best om het antieke meubelstuk niet te vernielen (wat overigens maar half is gelukt). Fransman Benoit staat me de gek aan te steken en blijft maar rondhangen terwijl hij ook gewoon aan het werk moet zijn. Ik laat het hem eerst netjes weten dat zijn aanwezigheid niet wordt gewaardeerd, maar dan komt hij nóg dichterbij staan. Ik richt de verfbrander op hem en hij zegt 'bluf'. Hij schiet achteruit en het loopt op het nippertje goed af voor hem. Het lastpak is nu op zijn minst weg en dat was de bedoeling.
Ik hou het echter niet lang vol. De rug doet té ernstig pijn om nog langer op de benen te zijn. Ik meld me ziek en ga rusten. Ik verneem wel van de bandjescompetitie, maar ik kom deze vrijdag niet meer tot een activiteit. Volgend jaar zal ik de tocht met de vaandel overslaan maar ga ik de bandjescompetitie van dichtbij mee maken. Het verhaal hierover heb ik al een paar keer geschreven en deze herinnering maakt dat 'Floral Dance' van Brighouse & Rastrick me nóóit gaat vervelen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten