Dit is persoonlijk een aflevering van 'Honderd achteruit' waar ik naar heb uitgekeken. Ik heb zelfs zo'n zin om te publiceren dat ik niet eens de gebruikelijke rituelen doe op vrijdagavond. Ik heb een kwartier geleden mijn show beëindigd op Wolfman Radio en ga normaal gesproken meteen naar Youtube om de laatste video's van een paar abonnementen te bekijken. Er komt straks vast nog wel eentje aan bod. Verder moet ik vanavond niet té laat gaan slapen. Ik heb wekdienst geregeld in Meppel want er staat nog een kratje mailing te wachten op mij. Op zichzelf denk ik dat ik die wel weg krijg. Als ik zie wat ik vandaag heb weg gekregen? Mijn benen zijn flink gaar als ik terug op de zaak kom en ik hik op tegen de fietstocht naar huis. Dan besluit ik de 'oude' elektrische fiets weer eens mee te nemen. Het kreng waar ik in 2019 bijna dagelijks op heb gefietst. Of is het 2020? Feit is dat het ding enorm veel stroom verbruikt en ik dat het volgende jaar meteen kan rekenen aan teveel betaalde voorschotten. Hij staat nu overigens niet aan de lader want hij hoeft me alleen maar naar Meppel te brengen met wind in de rug. Vanavond een dubbelaflevering van 'Honderd achteruit'. Op 36 staat 'Only Time Will Tell' terwijl '78th Avenue' tevreden moet zijn met een 82e plek. Het verhaal gaat niet zo zeer een geschiedschrijving worden maar een soort van 'Een leven met...'.
Mijn vader is handelsvertegenwoordiger in cosmetica. Het precieze beroep is uitgestorven in deze branche. Levensmiddelen worden veelal centraal ingekocht en dus hoeft er niet meer eentje speciaal langs te komen om een ondernemer te overtuigen om Schwarzkopf in het assortiment op te nemen. De vertegenwoordigers moeten goed voor de dag komen en in dus zorgt het bedrijf voor leasewagens van Opel. In 1980 hebben we onze tweede Ascona en er zal nog eentje volgen in 1982. Ze worden geleverd via de niet meer bestaande Opel-dealer Fritsma in Sneek. Of is het dan al net Deinum geworden? In ieder geval bezoekt mijn vader de showroom van de Opel in 1981 en komt thuis met een aantal zaken. Waaronder een heuse single! Opel doet in 1981 mee aan de Rally Monte Carlo in een 'dikke' Ascona en heeft twee Nederlandse bands bereid gevonden om hun nummers iets aan te passen. Kayak doet dit met '(No) Total Loss' en Earth & Fire zingt over Monte Carlo in plaats van 'Weekend'. Hoewel ik in het begin de voorkeur geef aan de kant van Kayak hoort Earth & Fire als het ware bij de opvoeding. Als ik in 1989 en 1990 mezelf stort in het verzamelen van singles kom ik al snel andere singles tegen van Earth & Fire en dat is de start van een nieuwe hobby.
Anno 2023 ontbreken er nog altijd een paar, maar deze kan ik nog altijd vrij gemakkelijk vinden. Kijk maar naar de twee die centraal staan in deze 'Honderd achteruit'. '78th Avenue' heb ik zelfs tweemaal binnen een jaar gevonden en in verschillende persingen (Belgisch en Nederlands). Ik heb eens in een aflevering van 'Hier en nu' in 2021 proberen uit te leggen wat mij nu juist aanspreekt in muziek. Een sterke melodie met dynamische wisselingen en een fijne beheersing van de instrumenten. Wat dat betreft is het smullen met de singles van Earth & Fire. 'Maybe Tomorrow, Maybe Tonight' en 'Love Of Life' vechten om de titel van 'meest favoriete Earth & Fire-track', maar ook 'Memories', 'Seasons' en 'Ruby Is The One' zijn niet ver verwijderd. Heel soms durf ik het aan om de single om te draaien zoals bij 'Memories'. Wat ik dan hoor is iets héél anders en in mijn jonge jaren duidelijk een brug te ver. Omstreeks 2005 bemachtig ik een aantal cd's uit de voormalige discotheek van Radio Noordzee Nationaal. Omdat Jerney Kaagman daar de leiding heeft, is het niet vreemd om ook werk van Earth & Fire te vinden. Een heuse '2-on-1' met de albums 'Atlantis' en 'The Song Of The Marching Children'. Het neemt me mee terug naar de dwaze zomer van 2008. Ik heb tijdens die week meerdere onweersbuien en nadat ik in Veere het bijna in mijn broek heb gedaan, ben ik de rest van de week erg relaxt. De donderdag van de vakantie heb ik hem stevig geraakt in Sint Niklaas en bij mijn camping-buren. Het gaat onweren en ik besluit het te gaan 'vieren'. Koptelefoon op en 'The Song Of The Marching Children' op oorlogssterkte. Ik zie nog altijd de bliksemschichten als ik het nummer hoor.
Gisteravond had ik al een beetje gepland om deze 'Honderd achteruit' te doen. Ik kijk ook naar een 'Kick Out' voor 'Afterglow' en wil even Earth & Fire doen. Ik besluit echter 24 minuten 'Atom Heart Mother' van Pink Floyd te doen en dat is me niet in dank afgenomen! Hoewel de Earth & Fire van de singles een heel ander geluid laat horen op de elpees, geef ik persoonlijk de voorkeur aan de singles. Daar kan het lekker puntig uit de hoek komen met fraaie 'hooks' en refreintjes. En steeds weer de onderliggende virtuositeit van de muzikanten en dan met name het spel met orgel en mellotron. Precies datgene dat me aanspreekt in muziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten