Hoewel jullie nog twee delen 'Singles round-up' tegoed hebben en ook de link naar de radioshow van gisteren, ga ik vandaag de singles toch even onderbreken voor een herinnering. Een herinnering aan mei 1998. Volgens de website bestaat de muurschildering van ons vroegere cafetaria nog altijd maar ik kan nergens een afbeelding terug vinden. Ik geloof dat ik in 1998 of 1999 wel een foto heb gemaakt van de muur, maar deze foto's ben ik vermoedelijk al twintig jaar kwijt. Ik kan het me nog altijd wel voor de geest halen, maar ja... daar hebben jullie als lezers niets aan. Ik heb ook proberen te zoeken op zijn naam maar twijfel al aan de schrijfwijze van zijn achternaam en ook dan kom ik geen enkel resultaat tegen. Ik wil jullie vandaag evengoed voorstellen aan één van de meest kleurrijke personen die ik in de Emmaus heb getroffen. Voor Vince is de Emmaus een soort van 'way of life' geworden. Soms vertrekt hij vrijwillig, soms met een schop onder de kont en drie maanden later kan hij zo opeens weer voor de deur staan. Eigenlijk ben ik heel erg saai voor Emmaus-begrippen want ik blijf een anderhalf jaar in dezelfde Emmaus plakken. Ter illustratie een foto van het cafetariagedeelte in de Emmaus zoals het nu is. Die kleine raampjes...? Is het dan toch op de begane grond en in de voormalige boekenhoek?
Ik heb helemaal niet de behoefte om op de boot te stappen en Mossley te bezoeken. Hoewel? Als ik naar de foto's kijk, zou ik graag nog eens een rondleiding willen hebben. Ik kan het nieuwe cafetaria maar moeilijk plaatsen. Het herbergt ook de verenigingsruimte van een aantal lokale kunstenaars en daar wordt gesproken over Vince en de muurschildering die hij in 1998 heeft gemaakt. Vince is een kunstenaar en dat is ook de taak die hij mag uitvoeren binnen de Emmaus. We gaan hem niet lastig vallen met werk in de winkel of het sjouwen van meubelen. Vince is op zijn best in de keuken of met een kwast in de aanslag voor een leeg doek of een muur. Nuchter heeft Vince een 'posh' accent, als hij eenmaal is ingepakt door de alcohol vloekt hij als een bootwerker en leer ik een aantal vulgaire termen van hem. Meestal is Vince al een flinke tijd bij ons geweest als hij dit stadium bereikt en is het voor hem weer de hoogste tijd om zijn heil elders te zoeken.
De verhalen over Vince zijn talrijk. Er is eentje die ik heb gehoord van een andere 'companion' welke erg smeuïg is maar waarvan ik de echtheid niet kan verifiëren. Het zegt echter veel over Vince en het kan dus zomaar waar zijn? Vince krijgt de opdracht om een muur in een pub te voorzien van zijn kunstuitingen. Er wordt vooraf een prijs afgesproken. De drankjes die hij tijdens zijn werk nuttigt, worden uiteraard afgehouden van de prijs. Vince is twee weken bezig met zijn kunstwerk en moet na afloop twintig pond bij betalen. Vince is een 'piss artist' zoals ze dat in Engeland noemen. Ofwel: Een kunstenaar die pas op zijn creatieve hoogtepunt is als hij flink in de olie is. Er circuleert in deze tijd ook een schilderij van hem door de Emmaus. Hij heeft een foto van Jimi Hendrix na geschilderd. Jimi draagt kleding van fluweel en hij heeft dat zo nauwkeurig weten vast te leggen, dat het lijkt dat de kreuken in het fluweel op het doek liggen. Dat schilderij heeft hij schijnbaar gemaakt toen hij eens de jackpot had geraakt qua alcoholconsumptie. Tijdens de muurschildering is hij nuchter en dat heeft zijn weerslag op een paar 'residenten' in de bar. Hij heeft een café geschilderd met allerhande bekende muzikanten als klant. Voor Jim Morrison is hij té nuchter geweest. Stevie Nicks en Lindsey Buckingham lijken zo te zijn weggelopen van de hoes van 'Rumours'. Hij is wel zes weken bezig geweest met het werk en dus is het erg jammer dat deze nergens op Google is te vinden.
Ook vervaardigt hij een kerstkaart. Die moest ik in principe nog ergens hebben liggen. Alleen... waar? In mei 1998 heeft hij keukendienst op een zaterdag. Het is erg mooi weer en de verwachting is dat we niet echt hongerig gaan zijn. 'Ik maak iets speciaals voor jullie', heeft Vince ons verzekerd. Het wordt gazpacho maar het is voor mij ook de eerste keer dat ik deze koude Spaanse pepersoep eet. Later die middag zullen we collectief een dorstaanval krijgen. Ik loop op dat moment in Ashton-under-Lyne waar ik singles heb gekocht. Ik duik een supermarkt in, gris een fles fris uit het schap en draai de dop los. Ik heb meteen beveiliging om me heen staan, maar het deert me niet. De fles gaat helemaal leeg en ik reken het netjes af bij de kassa. De andere 'companions' zitten in een pub en raken opeens heel snel door hun zakgeld heen. Zo nu en dan wordt hij weggestuurd als zijn alcoholconsumptie het dagelijkse werk in de weg gaat zitten. Een paar maanden later is hij opnieuw terug voor een korte periode. Het is op een zondagavond als hij bij me aanklopt. Hij wil graag twee pond van me hebben voor een blikje bier en biedt zichzelf aan voor iets dat ik hier niet ga beschrijven. Ik geef hem de twee pond en vertel dat-ie moet opdonderen. Enkele weken later ga ik samen met hem en Cockney John naar Blackpool voor een verschrikkelijk weekend. Ik geloof dat ik het Blackpool-weekend als eens heb beschreven, maar in september gaat het in reprise.
Komende week kunnen jullie weer 'Het zilveren goud' verwachten met onder andere singles van de zaterdag van de gazpacho. Dat is op zichzelf een heel legendarisch weekend en dat ga ik graag nog eens opnieuw beleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten