Deze foto... deze zou ik heel graag in een formaat van groot bij groot aan de muur willen hebben. Het is voor mij een tijdscapsule. De lucht is grijs en grauw als ik de eerste keer in Mossley kom, maar verder is dit het uitzicht op de vrijdagmiddag. De donkergroene Landrover van de buurman. Volgens mij is de Opel Kadett (of eigenlijk een Vauxhalll Astra) van één van onze bestuursleden. Het brede raam boven in de gevel is onze huiskamer, Ik geloof dat een stukje raam in mijn eerste slaapkamer zit. Ik zie dit beeld op een gegeven ogenblik dagelijks als ik de leiding heb over het winkeltje aan Manchester Road. Tussen de middag en aan het einde van de dag de kinderkoppen neer naar de ingang van ons woonverblijf voor lunch of avondeten. Ik kom altijd 'thuis' als ik Queen Street af daal. Het is blijkbaar een hele oude foto want de loods aan de voet van de heuvel is al jaren geleden afgebroken. Dat is overigens dan nog het laatste restant van de katoenmolens. Inmiddels niet meer aangedreven door waterkracht, maar het bedrijf is een rechtstreekse voortzetting van een katoenmolen. In deze aflevering wil ik het vooral hebben over Mossley zélf en mijn eerste indrukken hiervan.
Ik ben op de vrijdagmiddag als ik arriveer in Mossley druk in gesprek met Lyn, de vrijwilliger die me de weg wijst naar de ingang. Ik heb dan dus niet de tijd genomen om de omgeving op me in te laten werken. 's Avonds maak ik een wandelingetje en stel me dan iets voor. Daar verderop moet een groot meer zijn met een vissershaven. Als ik de volgende dag weer buiten ben en die kant op kijk, schiet ik in de lach. Nee, geen meer met een haven maar veel grauwe en grijze stenen in een vallei. Wat daar boven afspeelt, ontdek ik op de zondag als ik de plaatselijke Methodist kerk wil bezoeken. Mijn tong ligt op mijn schoenen want ik wil 'binnendoor'. Dat paadje loopt bijna steil omhoog. Je kan beter twintig minuten eerder van huis gaan en parallel aan de verkeersweg naar boven lopen. Mossley bestaat uit drie lagen: Top Mossley, Bottom Mossley en... Micklehurst. Manchester Road wordt beschouwd als Bottom Mossley, de voorgenoemde kerk zit in Top Mossley. Micklehurst ligt in een dal ten opzichte van Bottom Mossley en daarna klimt het tot de ongekende hoogtes van de Pennines. De Pennines is een heuvelrug die vanaf Snowdon in Wales dwars door het midwesten loopt en aansluiting vindt in Schotland. Het is onderdeel van 'Le Jog': De tocht van het meest noordelijke punt van het eiland naar het meest zuidelijke. In het noorden van Schotland is John O'Groates en in het zuiden van Engeland Land's End. Voor mij is de Pennines té hoog gegrepen.
Op de eerste zaterdagmiddag mag ik met de hond uit wandelen. Sadie moet echter aan de lijn blijven omdat ze mij nog niet kent. Ze laat een paar keer onderweg weten dat ze graag van de riem af wil en is even onhandelbaar. Ik loop een heel eind met haar en op een bepaald moment meen ik dat ik ergens links moet. Sadie gaat zitten en laat zich niet naar links trekken. Op het laatst volg ik haar advies en binnen vijf minuten ben ik weer op Longlands Mill. Ik heb het later nog een paar keer meegemaakt met Sadie. Als ze niet een bepaalde kant uit wil dan is het niet pluis.
In 2011 is iemand met een telraam in de weer geweest in Mossley en komt dan uit op 10.921 inwoners. Precies zoals ik dat zou hebben geschat in 1998. Hoewel het voor Engelse begrippen een speldenprik is, is het voor Nederlandse begrippen een klein stadje. Hoewel de grens met Yorkshire in de laatste decennia een eindje is opgeschoven, is Mossley oorspronkelijk het punt waar Cheshire, Lancashire en West Yorkshire samen komen. Ik woon in 1998 en 1999 in Lancashire maar kan bijna over de grens in Cheshire plassen. Micklehurst is al Cheshire. Mossley heeft één historisch wapenfeit dat echter niet op Wikipedia is gekomen: Het heeft de oudste binnenlandse 'fish-and-chips'-nering van Engeland. In de havensteden zitten wel oudere, maar voor de binnenlanden is Mossley de recordhouder. Omstreeks 1900 staan er nog ruim honderd katoenmolens verspreid over Mossley. Daar zijn in de jaren negentig nog een handjevol van over. Alleen het bedrijf aan de voet van Queen Street doet nog iets met katoenproductie en een deel van de oude molen staat er dan nog. Inmiddels is dat opgeruimd en heeft plaats gemaakt voor huizen. Verderop aan Manchester Road staan er twee. Eentje is omgeturnd tot marktgebouw en de andere vindt twintig jaar later alsnog de sloopkogel. Longlands Mill staat al sinds de jaren zestig te verkrotten als de lokale afdeling van de Emmaus op zoek is naar een onderkomen. Dat is sinds 1996 weer in gebruik en biedt naast een woongemeenschap met kringloopwinkel ook een museum over de katoenmolens.
In de volgende aflevering ga ik het hebben over een notoire 'companion' in Mossley. Ik had al iets voorbereid maar wil nog even verder zoeken. 'Wat is er met Vince gebeurd?', is daarbij de centrale vraag. Het antwoord hoop ik over een week te kunnen delen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten