Singles round-up: mei 11

Alles is perfect onder controle. Vandaag één aflevering met negen singles in de 'Singles round-up' en ik mag straks gaan beslissen over de Week Spot. Ik verwacht morgen een nieuwe aanwinst die ik wel heb gekocht met de Blauwe Bak in het achterhoofd, maar die ook daar een vreemde eend in de bijt gaat zijn. Het leuke is dat de nieuwe aanwinst mooi in de alfabetische volgorde hoort en dat ik daar morgen in een volgende deel mee zou kunnen beginnen. Maar... nu de vraag... Komt er nog 'Een leven met Tina'? Verrassend genoeg wel! Alleen niet vandaag of morgen. Tina stond vorig jaar op nummer 40 met 'The Way Of The World' en dus zou ik binnenkort over haar gaan publiceren. De nummer 40 is immers ook een eervolle vermelding, maar later meer daarover. Nu ga ik me richten op de 'nieuwe' aanwinsten uit de zendingen van René (R) en Albert (A). En daar zit eentje bij die ik puur op de gok heb gekocht...

* Joan Baez- The Night They Drove Old Dixie Down (NL, Vanguard, 1971) (R)
In het briefje laat René weten dat hij de voorkeur geeft aan Joan Baez' versie. Hoewel ik de plaat nog niet heb en wel eens moest hebben, mag het wellicht vreemd klinken. Ik geef desondanks de voorkeur aan de uitvoering van The Band. De tekst past in mijn optiek beter in een sobere omgeving, daar waar Joan het iets gezelliger heeft gemaakt. Het heeft wel het effect dat de Nederlandse platenkopers het nu beter kunnen waarderen want Joan stipt er de top tien mee aan. Zo rijkelijk versierd als dat de Amerikaanse Vanguard-labels zijn, zo sober is de Nederlandse. Het lijkt op dezelfde labeldrukker als van de Nederlandse MCA's uit die tijd, maar ook kleine labels als Universe en Mirasound. Het is het koortje in het refrein dat me een beetje tegenstaat want verder kan ik de stem van Joan erg goed waarderen. Het nummer zou sterker zijn geworden zonder de gezelligheid.

* De Bradas- In My Castle On The River Nile (NL, Nigram, 1962) (A)
Nee, het is geen tikfout. Nigram en niet Negram. 'In deze serie gezellige plaatjes verschenen de volgende nummers'  staat op de achterkant van het hoesje. Dat loopt uiteen van Friestalige EP's en singles maar ook klassiek, opera en walsen. Tot slot wordt op het hoesje nog vermeld: 'Het kwartet dat zich De Bradas noemt, bestaat uit Alwin Barron, Louis Uiterlo, Rudolf Hetto en Jules Westerveld'. Het zijn het soort plaatjes waar ik meteen nieuwsgierig van wordt. Nldiscografie heeft geen rubriek en dat doet het ernstigste vermoeden. Ik ga de naald in het vinyl zetten. Het is best leuke 'barbershop'. Ik zou zelf een gospel hebben verwacht vanwege de Nijl maar dat blijft achterwege. Het is in 1962 al hopeloos ouderwets, maar... de mannen kunnen wel zingen! 'Little Eyes I Love You' is geheel volgens verwachting in precies dezelfde stijl. Het past zeker thuis in de gezellige catalogus van Nigram dat blijkbaar alleen in 1962 heeft bestaan.

* The Condors- Tomorrow (NL, RCA Victor, 1966) (R)
Ik ken de plaat alleen maar vanuit het Hitdossier en heb hem, bij mijn weten, nog nooit gehoord. Ik zie zondag de single staan en ben vlug bereid voor deze prijs. Hoe is het toch mogelijk dat ik zoveel jaar zonder deze plaat heb kunnen leven? Dit is domweg fantastisch. De zanger klinkt heel erg als die van The Vogues. De overige muzikanten hebben harmonieën waar menig band jaloers op zou zijn en muzikaal steekt het erg goed in elkaar. Een van de grootste verrassingen van deze avond durf ik nu alvast te zeggen.

* The Drifters- Down On The Beach Tonight (België, Bell, 1974) (A)
Beide kanten zijn geschreven door Tony Macauley en Roger Greenway en dan weet je wel hoe laat het is? Het maakt erg gezellige pop met een heel klein vleugje soul en niet andersom. Ik moet bekennen dat ik deze was vergeten maar hij komt gewoon in de Gele Bak.

* Rob E.G.- 5-4-3-2-1-Zero (NL, CNR, 1963) (A)
Ik had de plaat bij binnenkomst al even gecheckt op 45cat en heb zojuist naar dit knotsgekke plaatje zitten luisteren. Rob is ook bekend als Robie Porter en is een Australische countryrock-gitarist en vooral in de weer met de pedal steel. In '5-4-3-2-1' zit dan ook nog de nodige elektronica (onder andere een theremin) voor de geluidseffecten en dat maken het tot een waar feestje. 'Jamaican Farewell' op de keerzijde is meer het traditionele pedal-werk, maar '5-4-3-2-1 Zero' heeft mijn avond alvast gemaakt.

* Geordie- All Because Of You (NL, Pink Elephant, 1973) (A)
Ik zit me nu te bedenken... Ik heb in de jaren negentig al eens een Geordie-single gekocht welke meteen al tot brandhout kan worden gerekend. Grote kans dat het deze is maar ik ga hem desondanks als nieuwe aanwinst presenteren. Hij volgt qua manie prachtig op de Rob E.G.-plaat. 'Poepruig', zoals Albert het zelf zou noemen. Lekkere felle glamrock waarbij Brian Johnson echt even kan trainen voor zijn werkzaamheden na 1980.

* Helloïse- Destination (Duitsland, WEA, 1987) (A)
Het vermoeden is dat dit een 'grapje' is. Albert is jaren geleden voor me op zoek geweest naar een gave 'upgrade' van 'Eloise' van Barry Ryan en dankzij hem heb ik een voorraadje van twaalf. Geen 'Eloise' in dit pakket maar wel een single van Helloïse. De naam daagt me ergens in de verte. Volgens mij werd Helloïse in die tijd heel erg gehyped door Veronica. Ik zie net dat ik de plaat met gesigneerde fotohoes heb! Het is muzikaal van het standje Bon Jovi. Duidelijk aanwezige gitaren maar ook een refreintje dat je kan mee zingen in de disco. Zal ik deze in de Gele Bak stoppen of ga ik hem inlijsten vanwege de handtekeningen?

* Hold Up- Playin' My Guitar (België, Vogue, 1973) (A)
En zo zit achter ieder onbekend plaatje wel een verhaal. Hold Up is een Belgische rockband met een zekere Jean Rousseau als gitarist. Hij schrijft de nummers op deze single als Long Cool Johnny. In 1980 zal deze Rousseau de frontman zijn van de Belgische ska-band Der Polizei. Hij is ons in 2019 ontvallen. Het is qua verhaaltje een variatie op 'Guitar Man' van Bread maar dan met een Creedence-groove en een twangy gitaar. Het is niet slecht maar klinkt wel wat knullig. Ook wel benieuwd naar de b-kant. Dat is minder geschikt voor de hitparade maar eigenlijk het betere kantje. Weer de twangy gitaar maar ook een Crosby, Stills & Nash-sfeertje.

* Big Jones & His Kawina Band- EP Suriname (NL, Philips, 1962) (A)
De allereerste kawina-plaat in Nederland volgens Wikipedia. Big Jones is Marius Frederik Liesdek. Samen met collega-presentator Johan Zebeda brengt hij als eerste kawina- en kaseko-muziek op de Surinaamse radio. In 1960 maakt de Nederlandse filmregisseur Herman Van Der Horst de film 'Faja Lobbi' en Big Jones mag een aantal van zijn 'hits' ten gehore brengen. In dat kader is in 1962 deze EP uitgebracht. Hoewel ik doorgaans meer heb met Suri-soul vind ik het best geinig om ook zo'n EP in de collectie te hebben. Wie weet word ik ooit nog eens uitgenodigd om te draaien op een Surinaams feest?